Έτυχε ο μελλοντικός πατέρας του μελλοντικού μου παιδιού, όταν έμαθε για την κατάστασή μου, να θυμώσει πολύ. Ο Dmitriy με παρακαλούσε, με ικέτευε, μου έλεγε ότι θα του κατέστρεφα τη ζωή και μετά άρχισε να με μαλώνει. Επανέλαβε ότι δεν είχα λάβει ποτέ ούτε μια δεκάρα από αυτόν και ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ αυτό το παιδί.
Έκλαιγα. Αλλά η μητέρα μου με στήριξε, είπε ότι δεν πειράζει, θα θάψουμε το παιδί μόνοι μας, χωρίς τη βοήθειά της. Η μητέρα μου μου έδωσε αυτοπεποίθηση για το μέλλον, μου έδωσε ελπίδα. Είχα να δω τον Dmitriy για περίπου ένα μήνα, και μια μέρα συναντηθήκαμε σε ένα μαγαζί. Ήταν με τους γονείς του.
Δεν ξέρω αν γνώριζαν για το παιδί, αλλά ήταν γεγονός ότι όταν με συνάντησαν δεν έκρυβαν την αντιπάθειά τους για μένα, αν και μόλις πριν από έξι μήνες, όταν συναντηθήκαμε, ήταν πάντα χαρούμενοι που με έβλεπαν. Χαιρέτησα τον Dmytro και τους γονείς του και εκείνοι έκαναν ότι δεν με γνώριζαν και προσπέρασαν.
Άρχισα πάλι να κλαίω, ένιωθα πολύ άβολα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μπορούσε να συμβεί αυτό. Εξάλλου, η απόκτηση ενός παιδιού είναι ένα θαύμα. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και πρέπει να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια για να το διορθώσουν.Και τότε ο Θεός μου έστειλε ένα παιδί, και αυτός, ο πατέρας του παιδιού, δεν ήθελε καν να το ακούσει.
Έκλαιγα όλη την ώρα. Ήταν δύσκολο για μένα, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να είμαι δυνατή και να σκέφτομαι όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τον μικρό άνθρωπο. Ένα ωραίο πρωινό πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ήταν ένας έλεγχος ρουτίνας. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και αναγκάστηκα να καλέσω ταξί.
Στο δρόμο για το σπίτι, μίλησα με τον οδηγό και μοιράστηκα τις εμπειρίες μου. Δεν λένε τυχαία ότι οι οδηγοί ταξί είναι ψυχολόγοι. Με άκουσε προσεκτικά και στη συνέχεια είπε ότι αυτό δεν ήταν σωστό και ότι έπρεπε να είναι υπεύθυνος όπως κι εγώ. Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, ο Andriy, όπως ήταν το όνομα του ταξιτζή, μου ζήτησε το τηλέφωνό μου.
Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, έγραψα τον αριθμό και έφυγα. Την επόμενη μέρα, ο Andrii μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα- συμφώνησα. Έτσι αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν υπήρχε τίποτα μεταξύ μας, απλά μιλούσαμε σαν παλιοί φίλοι. Ο Αντρέι έγινε ο καλύτερός μου φίλος, ο οποίος με στήριξε και μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να ζω.
Αυτό ήταν πριν αποκτήσω παιδί. Όπως αναμενόταν, γέννησα έναν γιο την καθορισμένη ώρα- τον ονόμασα Andrey. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη γιατί μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από ένα μωρό στην αγκαλιά σου.
Ο Αντρέι μπήκε μέσα, ήταν ο πρώτος που πήρε το μωρό στην αγκαλιά του, και είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλό του. Πιστέψτε με, μπορείς να δώσεις πολλά για αυτές τις στιγμές της ζωής. Στη συνέχεια γονάτισε και μου έκανε πρόταση γάμου. Είπε ότι ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου και ότι με αποδεχόταν ως σύζυγό του.
Όταν το άκουσα αυτό, ξέσπασα αμέσως σε δάκρυα. Δεν ξέρω καν τι μου συνέβη, αλλά απλά έκλαψα, έκλαψα από ευτυχία. Φυσικά, ήμουν γυμνή. Πέρασαν πέντε χρόνια. Αποκτήσαμε άλλο ένα κορίτσι και είμαστε η πιο ευτυχισμένη οικογένεια στον κόσμο.
