Η Ίννα καθόταν σε ένα παγκάκι με σκυμμένο το κεφάλι και τα χέρια στο πρόσωπό της. Ήταν πληγωμένη και λυπημένη. Ο έγκυος φίλος της την είχε εγκαταλείψει. Ξαφνικά, τα χέρια ενός παιδιού άγγιξαν τα χέρια της. Πριν η Ίννα προλάβει να κοιτάξει καλά το αγόρι, εκείνο πέταξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό της και φώναξε:
“Μαμά, πού ήσουν; Ο πατέρας του παιδιού έτρεξε και προσπάθησε να πάρει το αγόρι μακριά, αλλά εκείνο δεν το άφηνε. Η Inna αγκάλιασε το μωρό, το χάιδεψε, είπε παρηγορητικά και τρυφερά λόγια. Ο πατέρας καθόταν σιωπηλά στο πλευρό της. Το μωρό ηρέμησε και αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της κοπέλας.
“Η γυναίκα μου έφυγε από αυτόν τον κόσμο πριν από δύο χρόνια. Στην Τέμα λείπει πολύ η μητέρα της. Αλλά την ίδια στιγμή, δεν αφήνει καμία γυναίκα να με πλησιάσει. Δεν καταλαβαίνω τι τον προσέλκυσε σε σένα. Και γιατί έχεις δάκρυα στα μάτια σου; Η Ίννα, χωρίς να το περιμένει από τον εαυτό της, μίλησε στον άντρα της για τη θλίψη της: “Γίνε γυναίκα μου. Δεν ήταν μάταιο που ο Τέμα σε επέλεξε – ήταν η μοίρα. Το παιδί σου θα γίνει δικό μου.
Είμαι ο Στας. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον”, είπε ακούγοντας την ιστορία. “Ας προσπαθήσουμε”, αναστέναξε η Ίννα. Τα χρόνια πέρασαν. Ερωτεύτηκαν, απέκτησαν άλλα τρία παιδιά. Και τώρα προγραμματίζεται μια γιορτή. Μια επέτειος. Ένας χρυσός γάμος. Το γιόρτασαν σε ένα εστιατόριο. Μαζεύτηκαν και τα πέντε παιδιά τους, πολλά εγγόνια και συγγενείς.
Ο Τέμα, το πρώτο παιδί του Στας και της Ίννα, τώρα Αρτέμ Στανισλάβοβιτς, διευθυντής της τράπεζας, σηκώθηκε με ένα ποτήρι στο χέρι και ζήτησε ησυχία. Θυμάσαι πώς σε βρήκα; Ήξερα ότι δεν με έφερες εσύ στον κόσμο. Αλλά κάτι με έσπρωξε σε σένα. Κάποιος ψιθύρισε στα αυτιά μου: “Πήγαινε σ’ αυτήν. Είναι η μαμά σου! Δεν θα σε αφήσει και δεν θα σε αφήσει μόνη σου”.
Έτυχε να διαλέξω εγώ η ίδια τη μητέρα μου. Σ’ ευχαριστώ, μαμά, και σ’ εσένα, μπαμπά, για την αγάπη σου, για τη στοργή σου, για την ανατροφή σου, για το δρόμο προς τη ζωή. Είστε οι καλύτεροι! Είναι αλήθεια αυτό που λένε: όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη. Απλά πρέπει να έχετε το κουράγιο να την περάσετε και να μην απορρίψετε το απλωμένο χέρι της βοήθειας.
