Ο Ιβάν σηκώθηκε ως συνήθως στις πέντε και μισή το πρωί, άρμεξε την αγελάδα, τάισε τις κατσίκες και τα κοτόπουλα και επέστρεψε στο σπίτι για να ετοιμάσει πρωινό, ενώ τα παιδιά κοιμόντουσαν. Όταν έχεις 3 παιδιά που κοιμούνται πίσω από τον τοίχο, δεν έχεις κανένα δικαίωμα στην απογοήτευση, στις λανθασμένες αποφάσεις και στα περιττά συναισθήματα. Όσο για τα συναισθήματα… η καθημερινότητα και μια σειρά από πανομοιότυπες μέρες τα απενεργοποιούν.
– Παιδιά, το πρωινό είναι έτοιμο. “Παιδιά φάτε πρωινό, θα επιστρέψω σύντομα”, είπε ο Ιβάν και έτρεξε στην άλλη άκρη του χωριού στον φίλο του τον Serhii. Δεν υπήρχε αρκετή δουλειά στο χωριό και όλοι ήθελαν να βγάλουν χρήματα. “Μπαμπά, είδα τη μαμά μου σ’ ένα όνειρο σήμερα”, είπε το μικρότερο κορίτσι, ενώ ο πατέρας της έβαζε τα αθλητικά του παπούτσια, “έμοιαζε με την πραγματικότητα.”
“Μπορούμε να τα καταφέρουμε σε πέντε με δέκα λεπτά”, είπε ο Serhii, βλέποντάς τον. “Στείλε τα μεγαλύτερα σε μένα, θα τα πάρω μαζί μου στο σχολείο, κι εσύ μπορείς να πας στη μητέρα σου με την ησυχία σου.” “Ορίστε, Ιβάν”, εμφανίστηκε δίπλα στους άντρες η γυναίκα του Σεργκίι, “σου έβαλα μερικές πίτες.
Οι δικές μου είναι καλές, νομίζω ότι θα αρέσουν και στις δικές σου. Ο Ιβάν άρπαξε τα κουλούρια, την ευχαρίστησε και έτρεξε σπίτι του. Δεν πρέπει να τον λυπάσαι, πρέπει να δώσεις το παράδειγμα. Μόνος με τρία παιδιά… Θα ούρλιαζα σαν λύκος αν δεν είχα εσένα στη ζωή μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς τα βγάζει πέρα με όλα αυτά… και είναι μητέρα. Αν και μπορεί να γίνει κατανοητή.
Οι ηλικιωμένοι συχνά προσκολλώνται στα νοικοκυριά τους, και αυτό μπορεί να τους δυσκολέψει αργότερα… Ξέρετε, έκανα πολλά πράγματα λάθος στη ζωή μου, αλλά ο Ιβάν… μου άνοιξε τα μάτια, με έκανε να δω τα πραγματικά βασικά της ζωής… – Μπαμπά, μπορείς να μου αγοράσεις έναν λαγό;” ρώτησε η μικρότερη, βλέποντας τον πατέρα της, “αλλά έναν αληθινό, όχι ένα παιχνίδι, γιατί ένα παιχνίδι δεν μπορείς να το ταΐσεις…
– Αυτόν τον λαγό; Δεν πρέπει να τριγυρνάει στο δάσος, τι δουλειά έχει στο σπίτι μας;” – Και ένα κουνέλι; – Καλά, μπορείς ακόμα να σκεφτείς ένα κουνέλι, – τα μάτια της μικρότερης κόρης, που έμοιαζαν τόσο πολύ με της μητέρας της, αφόπλισαν αμέσως τον Ιβάν. – Ω, μπαμπά, υπέροχα!” – το κορίτσι αγκάλιασε τον πατέρα της, – ένα γκρίζο! Έλα, το γκρίζο! Όσο οι μεγαλύτεροι ήταν στο σχολείο, ο Ιβάν πήγε την κόρη του στο σπίτι της γιαγιάς του και εκείνος πήγε να δουλέψει σε μια άλλη δουλειά. Ήταν τυχερός εκείνη τη μέρα.
Έβγαλε 2.000 ρούβλια, πήγε στην αγορά και αγόρασε τρόφιμα για λίγες μέρες. Καθώς έφευγε από την αγορά, είδε έναν άνδρα να πουλάει παπούτσια στην είσοδο: “Βλέπω ότι τα δικά σας αντέχουν ήδη από μόνα τους. Πάρε αυτά, κοστίζουν 600 γρίβνες, θα σου τα δώσω για 500”, είπε ο πωλητής. Ενώ ο Ιβάν κοίταζε τα τρύπια αθλητικά του παπούτσια και στη συνέχεια τα 1000 ρούβλια που είχαν απομείνει στην τσέπη του, άκουσε τη φωνή μιας γυναίκας δίπλα του: “Κουνέλια! Αγοράστε κουνέλια, φτηνά!” – Έχετε ένα γκρίζο;” – ρώτησε αμέσως.
– Έχω, αλλά είναι αδύναμο, θα σας το δώσω για 400 αντί για 550. – Συγγνώμη, φίλε, – είπε στον πωλητή παπουτσιών, – το υποσχέθηκα στην κόρη μου. Εκείνη τη μέρα ο Ιβάν ήταν ιδιαίτερα τυχερός. Έβγαλε καλά χρήματα εκείνη την ημέρα, αγόρασε ένα κουνέλι για την κόρη του, ήταν σε θέση να αγοράσει όλα όσα χρειαζόταν για τουλάχιστον μια εβδομάδα, και η πιο σημαντική έκπληξη τον περίμενε στο σπίτι – η μητέρα του αποφάσισε να μετακομίσει με τον γιο της. Ήξερε ότι ήταν δύσκολο γι’ αυτόν να ζει μόνος του.
