– “Γιατί κάνετε πάντα θόρυβο!” Μια θυμωμένη γειτόνισσα στάθηκε στο κατώφλι και απαίτησε να σταματήσει αυτή η “αγανάκτηση”, όχι μόνο με λόγια αλλά και με όλο της το σώμα. “Έι, με ακούς; Έρχομαι σπίτι και αρχίζει: θόρυβος, θόρυβος, θα καλέσω τον σπιτονοικοκύρη σου για σένα, είναι αδύνατον να ζεις έτσι.” “Θα προσπαθήσω”, είπε ήσυχα ο Mykola και έκλεισε την πόρτα μπροστά στην Oksana.
Μετά από μισή ώρα σιωπής, όλα επέστρεψαν στα ίδια: κάτι χτύπησε, άρχισε μια φασαρία, ακούστηκαν παιδικές φωνές και κλάματα. Η Οξάνα θύμωσε και ανέβηκε πάλι επάνω, χτύπησε το κουδούνι στο διαμέρισμα που βρισκόταν από πάνω της. Ένα αγόρι γύρω στα δώδεκα άνοιξε την πόρτα. “Πού είναι ο μπαμπάς σου;” ρώτησε η Οξάνα, με τα φρύδια της αυλακωμένα.
“Ο Ολέζικ έριξε μια κατσαρόλα με ζελέ στην κουζίνα”, είπε χαρούμενα το αγόρι, “ο μπαμπάς καθαρίζει. Το πρόσωπο της Οξάνα άλλαξε αισθητά όταν είδε αρκετά ακόμη ζευγάρια προσεκτικών ματιών να κοιτάζουν έξω από το δωμάτιο. Το αγόρι σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα, κοίταξε κάτω και είπε: “Ο μπαμπάς κι εγώ ζούμε μόνοι μας… τώρα.
– Πόσα παιδιά έχετε;” ρώτησε η Οξάνα. – “Έξι… Ρώτα τον μπαμπά σου αν μπορώ να μπω μέσα.” “Έλα μέσα, έλα μέσα, μένεις από κάτω μας, σε είδα. Η Οξάνα τσαλακώθηκε λίγο στο χαλί δίπλα στην πόρτα, αλλά στη συνέχεια μπήκε με αυτοπεποίθηση στην κουζίνα. Στην κουζίνα, ένας άντρας χρησιμοποιούσε χαρτοπετσέτες για να καθαρίσει το ζελέ από το πάτωμα. -Συγγνώμη για το θόρυβο, έχουμε…
-Γεια σας και πάλι, – είπε η Οξάνα. -Ναι, – γύρισε και απευθύνθηκε στο μεγαλύτερο αγόρι. -Πώς σε λένε; -Σλάβικ. -Σλάβικ, φέρε μια σφουγγαρίστρα και έναν κουβά, πρέπει να πλυθούμε εδώ. Αφού το αγόρι έφερε τα πάντα, του χαμογέλασε και είπε. -Πήρες την εργασία για τη λογοτεχνία;” -Ναι, απάντησε ο Σλάβικ.” -Τότε πάρε το βιβλίο και βάλε όλους να καθίσουν στο δωμάτιο για να ακούσουν. Αν δεν ακούνε, δώστε τους μολύβια και χαρτί και αφήστε τους να ζωγραφίσουν.
Όσοι δεν ζωγραφίζουν, αφήστε τους να δείξουν με χειρονομίες αυτό για το οποίο διαβάζετε – κατάλαβες;” -Ναι, – το αγόρι πήρε χαρούμενο τις ακριβείς συστάσεις και εξαφανίστηκε σε ένα άλλο δωμάτιο. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καθαριστεί η κουζίνα από τα υπολείμματα του ζελέ. Αλλά τα παιδιά δεν παρενέβαιναν, ήταν απασχολημένα, και ο Mykola και η Oksana κατάφεραν να κάνουν τα πάντα. Το καθάρισμα της κουζίνας μετατράπηκε ομαλά στο μαγείρεμα του δείπνου.
– Το δείπνο είναι έτοιμο!” κάλεσε τα παιδιά στην κουζίνα. Τα έβαλε να καθίσουν και τα τάισε. Ανέθεσε στον Σλάβικ να πλύνει τα πιάτα όσο ο πατέρας του έτρωγε το δείπνο. Τότε ήταν που ο Mykola συνειδητοποίησε ότι αυτή η γυναίκα είχε εμφανιστεί στη ζωή του για κάποιο λόγο. Η Oksana άρχισε να επισκέπτεται συχνά τον Mykola και την οικογένειά του και να τους βοηθάει. Και σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Τα παιδιά στάθηκαν στο κατώφλι με ένα μπουκέτο λουλούδια και μια μεγάλη τούρτα. – “Oksana, γίνε γυναίκα μου”, πρότεινε ο Mykola, ανοίγοντας το κουτί με το δαχτυλίδι. “Και γίνε η μητέρα μας!” φώναζαν τα παιδιά χορωδιακά. Τα μάτια της Οξάνα έμοιαζαν έτοιμα να γεμίσουν δάκρυα. – “Έχω έναν όρο”, σήκωσε το δάχτυλό της, “μόνο αν συμφωνήσετε να αποκτήσετε κι άλλο αδελφό ή αδελφή.” “Συμφωνούμε!” απάντησαν τα παιδιά χορωδιακά. “Υπάρχουν κάποιοι που καταδικάζουν τον άντρα που φόρτωσε τη φροντίδα των παιδιών του σε αυτή τη γυναίκα.
Δεν καταλαβαίνουν πώς η Οξάνα αποφάσισε να αποκτήσει ένα έβδομο παιδί. Πιστεύουν ότι πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της, αφού πήρε αυτή την απόφαση. Εκείνη όμως είναι ευτυχισμένη και ίσως αυτό να ήταν το πεπρωμένο της – να γίνει μητέρα επτά παιδιών ταυτόχρονα και να παντρευτεί έναν άνδρα με τον οποίο θέλει να ζήσει και να χτίσει ένα λαμπρό και ευτυχισμένο μέλλον. Και τα παιδιά – τα παιδιά θα μεγαλώσουν σύντομα και όλα θα γίνουν πιο εύκολα, σωστά;
