Η ζωή ενός οδηγού ταξί σε μια τεράστια πόλη όπως η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη περιπέτειες. Η μητρόπολη που δεν κοιμάται ποτέ είναι γεμάτη από ανθρώπινες ιστορίες και δράματα που οι οδηγοί πρέπει συχνά να παρακολουθήσουν. Ένας από τους οδηγούς ταξί μας διηγήθηκε αυτή την ιστορία. Δεν θέλησε να δώσει το όνομά του, αλλά δεν μπορούσε να μην μιλήσει για το περιστατικό που κυριολεκτικά άλλαξε τη ζωή του:
“Έφτασα στη διεύθυνση που μου δόθηκε. Κόρναρα όπως συνηθίζω, αλλά κανείς δεν βγήκε από το σπίτι. Κόρναρα ξανά. Εξακολουθούσε να μην υπάρχει κανείς. Άρχισα να γίνομαι νευρικός. Ήταν το τελευταίο τηλεφώνημα της ημέρας και ετοιμαζόμουν να φύγω. Αλλά έμεινα. Χτύπησα το κουδούνι και άκουσα μια αχνή ηλικιωμένη φωνή: “Ένα λεπτό, παρακαλώ.” Λίγα λεπτά αργότερα, η πόρτα άνοιξε και είδα μια μικρή ηλικιωμένη κυρία.
Ήταν τουλάχιστον 90 ετών και κρατούσε μια μικρή βαλίτσα. Μπόρεσα να κοιτάξω μέσα στο σπίτι και με μεγάλη έκπληξη είδα ότι τα πάντα ήταν καλυμμένα με σεντόνια, οι τοίχοι ήταν γυμνοί. Φαινόταν ότι κανείς δεν είχε ζήσει εκεί για πολύ καιρό. Στη γωνία κοντά στην πόρτα υπήρχε ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. “Νεαρέ, μπορείς να πας τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο, σε παρακαλώ;” ρώτησε η γιαγιά.
Πήρα τη βαλίτσα και τη μετέφερα στο αυτοκίνητο. Στη συνέχεια επέστρεψα για να βοηθήσω την ηλικιωμένη κυρία να περπατήσει μέχρι το αυτοκίνητο. Με ευχαρίστησε για τη βοήθειά μου. “Παρακαλώ”, της είπα, “προσπαθώ να φέρομαι στους πελάτες μου με τον ίδιο τρόπο που θα φερόμουν στη μητέρα μου.
“Αυτό είναι πολύ ωραίο”, είπε.Η γυναίκα μπήκε στο αυτοκίνητο, μου έδωσε τη διεύθυνση και μου ζήτησε να περάσω μέσα από το κέντρο της πόλης. “Αυτός είναι ο πιο σύντομος δρόμος. Θα πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο γάντζο”, προειδοποίησα. “Δεν πειράζει”, είπε εκείνη, “θα πάω στον ξενώνα.” Ένιωσα λίγο άβολα. “Στον ξενώνα; “Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν για να πεθάνουν.”
“Δεν έχω κανέναν”, είπε ήσυχα, “και ο γιατρός λέει ότι δεν έχω πολύ χρόνο. Έτσι έκλεισα τους μετρητές και ρώτησα: “Πού θέλεις να πας; “Πού θέλεις να πας;” Για τις επόμενες δύο ώρες την έκανα βόλτα στην πόλη και μου έδειξε το ξενοδοχείο όπου εργαζόταν. Πήγαμε σε πολλά μέρη. Μου έδειξε το σπίτι όπου έζησε με τον σύζυγό της μετά τον γάμο και το στούντιο χορού στο οποίο πήγαινε όταν ήταν παιδί.
Μερικές φορές μου ζητούσε να οδηγώ πολύ αργά και να κοιτάζω σιωπηλά έξω από το παράθυρο σαν ένα περίεργο παιδί. Κάναμε το γύρο της πόλης τη νύχτα μέχρι που η γυναίκα είπε: “Είμαι κουρασμένη. Μπορούμε να πάμε στον προορισμό μας”. Μείναμε και οι δύο σιωπηλοί καθώς οδηγούσα στη διεύθυνση. Ο ξενώνας ήταν μικρότερος απ’ ό,τι είχα φανταστεί. Όταν έφτασα, βγήκαν νοσηλευτές για να μας συναντήσουν.
Έβαλαν τη γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι και πήραν τη βαλίτσα της. “Πόσα σας χρωστάω;” ρώτησε, ανοίγοντας το πορτοφόλι της. “Καθόλου”, απάντησα. “Μα πρέπει να βγάζετε χρήματα”, ξαφνιάστηκε. “Δεν πειράζει, υπάρχουν και άλλοι επιβάτες”, απάντησα χαμογελώντας. Χωρίς να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να αλλάξει γνώμη, την αγκάλιασα σφιχτά και την ένιωσα να με αγκαλιάζει κι εκείνη.
“Κάνατε μια ηλικιωμένη γυναίκα πολύ ευτυχισμένη στο τελευταίο της ταξίδι”, είπε με δάκρυα στα μάτια. Της έσφιξα το χέρι, την αποχαιρέτησα και έφυγα. Η νέα μου βάρδια είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά συνέχισα να οδηγώ άσκοπα στην πόλη. τι θα συνέβαινε αν κάποιος άλλος είχε έρθει να με καλέσει; Τι θα είχε συμβεί αν είχα απλά φύγει χωρίς να περιμένω; Όταν αναπολώ εκείνη τη νύχτα, νομίζω ότι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής μου.
Στην τρελή μας βιασύνη, παρατηρούμε μόνο τις μεγαλύτερες στιγμές. Θέλουμε πάντα περισσότερα, γρηγορότερα, μακρύτερα. Νομίζω όμως ότι οι στιγμές σιωπής, τα μικρά πράγματα, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής. Πρέπει να μάθουμε να τις απολαμβάνουμε. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε υπομονετικοί και να περιμένουμε πριν κάνουμε φασαρία. Ίσως τότε μάθουμε να βλέπουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό”.
