Εκείνη την ημέρα, μέθυσε σαν γουρούνι. Είχε ναυτία, αλλά κυριολεκτικά ανάγκασε τον εαυτό του να πάρει άλλο ένα μπουκάλι μαζί του. Περπατούσε σε ζιγκ-ζαγκ, ο κόσμος θόλωνε και στριφογύριζε. Ήταν άρρωστος όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Με δυσκολία μπορούσε να βρει την είσοδο όπου ζούσε τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του.
Όλες οι είσοδοι του κτιρίου έμοιαζαν ίδιες. Μπήκε στο διαμέρισμα και κλώτσησε τα παπούτσια του. Η γυναίκα του κοιμόταν στο δωμάτιο, κουλουριασμένη σε μια μπάλα. Την κοίταξε με αηδία. Στην κρεβατοκάμαρα υπήρχαν παντού παιδικά ρούχα, κάτι που αποτελούσε άλλη μια δυσάρεστη υπενθύμιση της οικογενειακής ζωής.
Η κόρη του κοιμόταν στην κούνια της. Το γλυκό προσωπάκι του παιδιού θα έκανε οποιονδήποτε να νιώσει συγκίνηση, αλλά ο άντρας έκανε μια γκριμάτσα. Στην κουζίνα, χτύπησε κατά λάθος μια καρέκλα και αυτή έπεσε στο πάτωμα με θόρυβο. Η Μαργαρίτα ξύπνησε εξαιτίας του ήχου. Είχε επιστρέψει ο σύζυγός της;
Τον τελευταίο καιρό εξαφανιζόταν κάπου, και εκείνη ανησυχούσε γι’ αυτόν. Μόλις πλησίασε στην κουζίνα, μια έντονη μυρωδιά καμένου καπνού χτύπησε τη μύτη της. Η κοπέλα ανατρίχιασε ακούσια. Άκουσε επίσης μια συνομιλία: “Μαρίνα, σ’ αγαπώ μόνο εσένα. Θα έρθω σύντομα σε σένα! Η καρδιά του κοριτσιού πήδηξε έναν παλμό.
Υποπτευόταν από καιρό ότι ο σύζυγός της την απατούσε, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Και τότε οι φόβοι της επιβεβαιώθηκαν. Πριν φύγει, της είπε πολλά δυσάρεστα πράγματα και την έκανε να κλάψει: “Είσαι ένα φρικιό, δεν σε χρειάζομαι! Ποτέ δεν σε αγάπησα, δεν θέλω παιδί από σένα!
Έχω κουραστεί από τις συνεχείς φωνές και τις πάνες. Λυπάμαι που σπατάλησα τόσο χρόνο μαζί σου. Το κορίτσι έκλαιγε. Όταν εκείνος έφυγε και χτύπησε δυνατά την πόρτα, πήρε μια απόφαση σε μια κρίση απόγνωσης: “Θα γίνω σίγουρα ευτυχισμένη, θα βρω σίγουρα έναν άντρα που θα αγαπήσει πραγματικά εμένα και την κόρη μου”.
