Ήμουν πάντα περήφανη που γέννησα και μεγάλωσα έναν υπέροχο γιο. Αλλά πριν από τρία χρόνια, μια τρομερή τραγωδία συνέβη στην οικογένειά μας, με αποτέλεσμα να αμφιβάλλω αν είχα πραγματικά μεγαλώσει έναν καλό και ευγενικό άνθρωπο.
Η νύφη μου πέθανε στον τοκετό. Ο εγγονός μου έμεινε χωρίς μητέρα. Ο γιος μου πέρασε τόσο δύσκολα με την απώλεια της αγαπημένης του που δεν θέλει να βλέπει τον γιο του. Οι γονείς της γυναίκας μου εγκατέλειψαν επίσης το παιδί. Αλλά εγώ δεν μπορούσα.
Τον πήρα κοντά μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να του αντικαταστήσω τους γονείς του. Αλλά προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ο γιος μου έχει γίνει ψυχρός ακόμα και απέναντί μου. Δεν μπορεί να με συγχωρήσει που πήρα το παιδί.
Βλέποντας τη συμπεριφορά του γιου μου, αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να αναθρέψω έναν καλό, ευαίσθητο, ευγενικό, ευγενικό άνθρωπο από τον εγγονό μου. Νομίζει ότι τον πρόδωσα παίρνοντας το παιδί. Ίσως έχει δίκιο για κάτι. Ίσως δεν έπρεπε να τον είχα πάρει μακριά.
Ίσως, ως μητέρα, θα έπρεπε να υποστηρίξω τον γιο μου ό,τι κι αν έκανε. Αλλά κοιτάζω αυτό το αθώο πλάσμα και συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Αλλά πώς μπορώ να δώσω αυτό το θαύμα σε ένα ορφανοτροφείο; Τι τον περιμένει εκεί; Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει; Ποια θα είναι η μοίρα του; Αυτά τα ερωτήματα με βασανίζουν.
Ήταν σαν να ήμουν αντιμέτωπη με μια επιλογή: είτε ο γιος μου είτε η συνείδησή μου. Και επέλεξα το δεύτερο. Δεν ξέρω αν ο Παντοδύναμος θα δεχτεί την επιλογή μου ή θα την καταδικάσει. Με δυσκολία μπορώ να φροντίσω τον εγγονό μου. Δεν είμαι πια τόσο νέος όσο ήμουν όταν μεγάλωνα τον γιο μου.
Οι φίλοι μου προσφέρονται να με βοηθήσουν αν το χρειαστώ. Αλλά προσπαθώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Ο εγγονός μου είναι ένα ήρεμο και υπάκουο αγόρι. Τουλάχιστον σε αυτό ήμουν τυχερή. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω. Και ότι θα είναι μια χαρά.
