Αφού ο γιατρός ανακοίνωσε την τρομερή διάγνωση, ο σύζυγός μου με εγκατέλειψε αμέσως. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ακόμη και οι γονείς μου απομακρύνθηκαν από μένα.

Ζούσα μια συνηθισμένη ζωή: δουλειά, σύζυγος, παιδί, φίλοι, η συνηθισμένη ρουτίνα. Αν μου ζητούσαν να αξιολογήσω τη ζωή μου και να την κοιτάξω απ’ έξω, θα απαντούσα με τόλμη ότι ήμουν ικανοποιημένη με τα πάντα και απόλυτα ευτυχισμένη. Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα. Όμως ένα πρόσφατο γεγονός έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στη ζωή μου και με έκανε να κοιτάξω τους ανθρώπους χωρίς μάσκες. Είναι αλήθεια αυτό που λένε: αναγνωρίζεις έναν φίλο όταν τον βλέπεις. Από τη δική μου εμπειρία, μπορώ να πω ότι στα προβλήματα αναγνωρίζεις τους γονείς σου, τον σύζυγό σου και τους φίλους σου.

Σε μια εξέταση ρουτίνας, ο γιατρός μου διέγνωσε μια τρομερή διάρροια. Είχα απλώς έναν πονοκέφαλο, οπότε πήγα για ένα τσεκ-απ. Νόμιζα ότι θα μου συνταγογραφούσαν μερικά χάπια και όλα θα έφευγαν, αλλά να ‘μαστε! Ο σύζυγός μου ήταν μαζί μου όταν μου ανακοίνωσαν τη διάγνωση και χλώμιασε πολύ.

Επί τρεις ημέρες μου έλεγε ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα, αλλά αυτό διαρκούσε πάντα τρεις ημέρες, και μετά μάζεψε τα πράγματά του και είπε: “Κάτια, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό, η μητέρα μου λέει ότι είμαι ακόμα νέα και ότι θα χτίσω τη δική μου ζωή, προς το παρόν… Είναι εντάξει να απατάω τον άντρα μου, αλλά οι γονείς μου μου γύρισαν την πλάτη!

Τη στιγμή που τους χρειαζόμουν περισσότερο, σταμάτησαν να απαντούν στο τηλέφωνο και έφυγαν για διακοπές. Στη μαμά και τον μπαμπά μου αρέσει να ταξιδεύουν και αποφάσισαν να μην επιβαρυνθούν με μια άρρωστη κόρη, αν και όταν ήμουν καλά, επικοινωνούσαν ενεργά μαζί μου.

– “Κάτια, γίνε καλύτερα, να προσέχεις, α, ήρθε ο Κόλια, έχουμε διαδικασίες για το νερό σήμερα, βιάζομαι, γεια σου, γλυκιά μου!” έλεγε η μητέρα μου. Έμεινα με έναν πεντάχρονο γιο στην αγκαλιά μου. Δεν ήξερα πώς να ζήσω και, κυρίως, γιατί. Πήγα στο επόμενο τσεκ-απ νιώθοντας πεσμένη.

Αφού κοίταξα τα χαρτιά, ο γιατρός μου είπε: -Διαγνωστήκατε με διάρροια; -Αυτό είναι λάθος! Είστε από το χαντάκι! Τα πόδια μου λύγισαν και παραλίγο να πέσω κάτω. Ήταν απλά ένας τρόπος για να μου ανοίξουν τα μάτια; Τι πρέπει να κάνω τώρα;” Όταν ο σύζυγός μου έμαθε ότι η διάγνωση ήταν λάθος, άρχισε να ζητάει να επιστρέψει και οι γονείς μου άρχισαν να τηλεφωνούν πιο συχνά.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *