Γνώρισα τον σύζυγό μου σε έναν κοιτώνα, σπουδάζαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ο Stepan με φρόντιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, και όταν βρισκόμουν στο τρίτο έτος των σπουδών μου, συνειδητοποίησα ότι κουβαλούσα ένα παιδί κάτω από την καρδιά μου, και εκείνη την εποχή ο Stepan δεν ήταν πολύ χαρούμενος με αυτή την κατάσταση.
Η μητέρα του παρενέβη και είπε ότι αν μπορούσες να το κάνεις, μπορούσες να το μεγαλώσεις και ότι θα μας βοηθούσε. Μέχρι να γίνω 9 μηνών, ζούσα σε δύο σπίτια, πηγαίνοντας στο σπίτι της μαμάς μου κάποια Σαββατοκύριακα και στο σπίτι του Stepan τα άλλα. Όταν πλησίασε η μέρα “Χ” και γράφτηκα στην κλινική μου (με τον Στεπάν ζούσαμε 150 χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο), ήταν η μητέρα του που επέμενε να μετακομίσω μαζί τους, καθώς θα ήταν ακόμα πιο προβληματικό να μετακομίσω με ένα μωρό. Έτσι μετακόμισα με την πεθερά μου.
Ο Stepan εργαζόταν, αλλά ο μισθός του ήταν πολύ μικρός, και εγώ βρισκόμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου. Μαζί με τη μητέρα του, αγοράσαμε τα πάντα για το μωρό (η μητέρα μου δεν βοήθησε πολύ), ή μάλλον, η μητέρα του συζύγου μου αγόρασε τα πάντα. Σχεδόν όλη η οικογένεια με πήγε στο μαιευτήριο (είχαμε ένα μικρό μαιευτήριο), και όταν γεννήθηκε το μωρό, η πεθερά μου τηλεφώνησε στο πόστο της νοσοκόμας και έμαθε όλες τις λεπτομέρειες.
Ερχόταν να με δει πολλές φορές την ημέρα, χαρούμενη που είχε έναν εγγονό. Μείναμε μαζί της για σχεδόν ένα χρόνο, αν και είχαμε ήδη το δικό μας σπίτι με ανακαινισμένα έπιπλα, αλλά δεν θέλαμε να την αφήσουμε. Τον πρώτο χρόνο που ζούσαμε μαζί με τον σύζυγό μου, είχαμε μεγάλες μάχες, τσακωνόμασταν, ήθελα να τον αφήσω, επενέβη η μητέρα του και μου εξήγησε,
ότι ο καθένας μπορεί πάντα να καταστρέψει μια οικογένεια και όχι όλοι μπορούν να προσπαθήσουν να τη σώσουν. Μας στήριξε τόσο ηθικά όσο και οικονομικά. Όταν ο γιος μας ήταν 1 έτους και 9 μηνών (ήμασταν ήδη χωρισμένοι), συνέβη το απροσδόκητο. Ο Stepan απεβίωσε σε ηλικία 22 ετών. Ήθελα να πάω στη μαμά μου, αλλά η πεθερά μου μου είπε ότι δεν είχε γιο, αλλά τώρα είχε μια κόρη και έναν εγγονό.
Και δεν θα με άφηνε, θα μας βοηθούσε. Με βοήθησε να βρω δουλειά και έμενε πάντα με τον εγγονό της, παρόλο που εκείνη δούλευε εκείνη την εποχή. Φέτος συμπληρώνονται 11 χρόνια από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου και επικοινωνούμε με τη δεύτερη μητέρα μου ως μητέρα και κόρη. Είμαι ξανά παντρεμένη και ο δεύτερος σύζυγός μου επικοινωνεί μαζί της πολύ καλά, μερικές φορές την αποκαλεί μαμά.
Ο γιος μου είναι μαζί της όταν εγώ είμαι στη δουλειά. Εξακολουθεί να με βοηθάει όταν έχω οποιεσδήποτε δυσκολίες. Όσοι δεν γνωρίζουν ποια είμαι, νομίζουν ότι είμαι η κόρη της. Πηγαίνει μαζί μου στα νοσοκομεία αν χρειαστεί, τηλεφωνούμε ο ένας στον άλλον 10 φορές την ημέρα, και Θεός φυλάξοι αν το τηλέφωνό μου δεν είναι διαθέσιμο.
Είναι έτοιμη να καλέσει τα νοσοκομεία και την αστυνομία. Και αν όλοι έχουν τέτοιες δεύτερες μαμάδες, νομίζω ότι θα υπάρχουν πολύ λιγότερα διαζύγια. Γιατί το γράψατε αυτό; … Δεν ξέρω. Ήθελα απλώς να μοιραστώ τη σχέση μου με τη δεύτερη μητέρα μου, της είμαι πολύ ευγνώμων για όλα όσα έχει κάνει για μένα- δεν θα τα απαριθμήσω όλα- νομίζω ότι μια εβδομάδα δεν θα ήταν αρκετή για να περιγράψω όλα όσα έχει κάνει για μένα.
