Η κληρονομιά έπεσε πάνω μου σαν χιόνι στο κεφάλι μου. Μια μακρινή συγγενής πέθανε και μου άφησε το σπίτι της στο χωριό με ένα οικόπεδο. Η Άννα Πετρίβνα ήταν ξαδέλφη της γιαγιάς μου, δεν είχε παντρευτεί ποτέ και δεν είχε παιδιά.
Ήμουν η πιο κοντινή συγγενής της. Μετά την κηδεία, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε σε αυτό το χωριό για να δούμε την κληρονομιά με τα ίδια μας τα μάτια. Το σπίτι ήταν καλό, αν και χρειαζόταν απεγνωσμένα επισκευή, και η γη ήταν επίσης εύφορη και εξευγενισμένη.
Ο σύζυγός μου και εγώ καθίσαμε εκεί με σύγχυση και περισυλλογή μετά, αναρωτώμενοι τι να κάνουμε με όλη αυτή την καλοσύνη. Έχουμε ήδη μια ντάκα, και είναι πολύ πιο βολική από το νέο ακίνητο. Το χωριό της Άννας Πετρίβνα είναι πολύ μακριά, χρειάζονται οκτώ ώρες για να πάμε εκεί με τη μία διαδρομή.
Θα μπορούσαμε να το πουλήσουμε, αλλά θα ήταν ένα ψίχουλο. Είναι κρίμα να πουλήσουμε ένα τέτοιο σπίτι και μια τέτοια γη για ένα τόσο μικρό ποσό. Το σκεφτήκαμε, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα.
Δύο μήνες αργότερα, έπεσα πάνω σε μια ιστορία στο Διαδίκτυο για μια πολύτεκνη μητέρα που την είχε πετάξει έξω ο σύζυγός της. Τώρα η γυναίκα ζει στο στενόχωρο σπίτι των γονιών της και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους.
Επρόκειτο για ένα χωριό που βρισκόταν δίπλα σε εκείνο όπου είχαμε σπίτι. Συζήτησα με τον σύζυγό μου και αποφασίσαμε να κάνουμε μια καλή πράξη και να δώσουμε το σπίτι της Άννας Πέτροβνα σε αυτή την οικογένεια.
