Πριν από περίπου τρία χρόνια, ο σύζυγός μου με άφησε μόνη μου με ένα παιδί ενάμισι έτους. Το να πω ότι ήταν μια δύσκολη στιγμή θα ήταν υποτιμητικό. Η κόρη μου και εγώ ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει. Δεν είχα δουλειά γιατί δεν είχα κανέναν να αφήσω την κόρη μου και ήταν πολύ μικρή για να πάει στον παιδικό σταθμό. Ο σύζυγός μου δεν συμμετείχε στη ζωή της με κανέναν τρόπο.
Μια μέρα ζήτησα από μια φίλη μου να προσέχει την κόρη μου και πήγα στο παντοπωλείο για να αγοράσω κάποια τρόφιμα. Επέστρεψα και είδα τη γιαγιά μου να στέκεται στη διάβαση με μια τσάντα και κανείς δεν την άφηνε να περάσει. Την πλησίασα, της έπιασα το χέρι και περάσαμε το δρόμο μαζί.
Σταμάτησε και όλες οι ευχές που υπάρχουν στην ουκρανική γλώσσα έπεσαν πάνω μου. Στη συνέχεια με ρώτησε στοχαστικά γιατί τα μάτια μου ήταν τόσο λυπημένα, αλλά χωρίς να περιμένει απάντηση, με κάλεσε στο σπίτι της για τσάι. Στη συνέχεια η φίλη μου μου έστειλε μήνυμα ότι η κόρη της κοιμόταν και εκείνη δούλευε στον υπολογιστή, οπότε αποφάσισα να διαφοροποιήσω τη μέρα μου. Συμφώνησα να επισκεφθώ τη γιαγιά μου. Πάνω σε ένα φλιτζάνι τσάι, της τα είπα όλα, σαν να περίμενα κάποιον να μου ζητήσει να μιλήσω. Εκείνη το σκέφτηκε και είπε: “Η νύφη μου, η Μαρούσια, έχει ιδιωτικό νηπιαγωγείο.
Επιτρέψτε μου να τη ρωτήσω για εσάς, σε περίπτωση που έχει κάποια κενή θέση. Χωρίς να το σκεφτώ, συμφώνησα. Το επόμενο δευτερόλεπτο, η γιαγιά μου τηλεφωνούσε στη νύφη μου. Μίλησαν και η γιαγιά μου της έδωσε τον αριθμό μου και της είπε να ασχοληθεί μαζί μου το συντομότερο δυνατό. Η γιαγιά μου και εγώ μιλήσαμε για άλλη μια ώρα και επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Μόλις έφτασα στο σπίτι, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν η Marusia. Μου ζήτησε να έρθω στο νηπιαγωγείο της τη Δευτέρα για να συζητήσουμε κάποια θέματα από κοντά. Συναντηθήκαμε. Η Μαρούσια αποδείχτηκε ένα πολύ θετικό και κοινωνικό κορίτσι.
Ήξερε ήδη την ιστορία μου. Με ρώτησε για την εκπαίδευσή μου και υποσχέθηκε να μου τηλεφωνήσει. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι θα ήθελε να με δει στην ομάδα της και πρόσθεσε ότι θα έβρισκε επίσης μια τάξη νηπιαγωγείου για την κόρη μου, ώστε να μην την αφήσω μόνη στο σπίτι. Εργάζομαι ως δασκάλα εδώ και 2,5 χρόνια.
Η δουλειά μου είναι ευχαρίστηση για μένα, γιατί αγαπώ τα παιδιά και μπορώ εύκολα να βρω έναν τρόπο να τα προσεγγίσω. Είμαι απεριόριστα ευγνώμων στη Μαρούσια και, φυσικά, σε εκείνη τη γιαγιά που, σαν νεράιδα νονά, άλλαξε τη ζωή μου με την εμφάνισή της. Τώρα πηγαίνω να επισκεφτώ τη γιαγιά μου κάθε εβδομάδα με την κόρη μου. Έχει γίνει σαν αγαπημένο μου πρόσωπο και η κόρη μου τη θεωρεί δική της γιαγιά. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι μια τόσο τυχαία πράξη και μια τόσο τυχαία συνάντηση θα άλλαζαν τη ζωή μου τόσο αμετάκλητα.
