Πάντα ήξερα ότι στη μαμά μου αρέσει να ξοδεύει πολλά χρήματα σε μπιχλιμπίδια. Ακόμη και όταν ζούσε ο πατέρας μου, αυτός και η μητέρα μου συνήθιζαν να τσακώνονται για τις καταναλωτικές της συνήθειες. Ο πατέρας μου έχει φύγει εδώ και οκτώ χρόνια, αλλά η συνήθεια της μητέρας μου παραμένει.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε, μου ζήτησε για πρώτη φορά χρήματα. Δεν είχε αρκετά από τη σύνταξή της για να κάνει κάποιες αγορές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλάβαινα πού πήγαιναν τα χρήματα. Επειδή αγοράζω μόνη μου τα τρόφιμα και τα φάρμακα της μητέρας μου, έχει πολλά πράγματα, οπότε πού τα ξοδεύει;
Και τότε, πρόσφατα, η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε στο τηλέφωνο. Αποδείχθηκε ότι είχε ήδη συσσωρεύσει τόκους στα δάνειά της και δεν μπορούσε να τα πληρώσει μόνη της. Όταν πήγα μαζί της στην τράπεζα, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω από το κεφάλι μου με το ποσό των χρημάτων που άκουσα.
Έκανα μια σοβαρή συζήτηση με τη μητέρα μου. Αποδείχθηκε ότι δεν θυμόταν πλέον σε τι ξόδευε τα χρήματά της. Έτσι πήγε στο σπίτι της φίλης της σε μια γειτονική πόλη, γιατί χρειαζόταν χρήματα για το ταξίδι και για δώρα. Εκεί αγόρασε ένα πολύ ωραίο πουπουλένιο μπουφάν, ένα παλτό από δέρμα προβάτου και καινούργιες μπότες.
Τότε αποφάσισα να προσφέρω στη μητέρα μου μια επαγγελματική συμφωνία. Θα της αγόραζα ένα μέρος του διαμερίσματος, θα γινόμουν ο ίδιος ιδιοκτήτης του διαμερίσματος και μετά η μητέρα μου θα πήγαινε στη ντάτσα. Τα χρήματα που θα χρησιμοποιούσα για να αγοράσω το τμήμα της θα πήγαιναν κατευθείαν στην τράπεζα για να αποπληρώσω όλα τα δάνεια.
Η μητέρα μου συμφώνησε σε αυτό. Αλλά μετά θυμήθηκε ότι το χωριό όπου βρισκόταν η ντάκα δεν είχε κανονικά σούπερ μάρκετ ή εμπορικά κέντρα. Ανησυχούσε για το πώς θα ζούσε χωρίς καινούργια ρούχα. Της είπα ότι δεν θα χρειαζόταν να αγοράσει τίποτα στο χωριό, επειδή θα ζούσε μόνο με τη σύνταξή της, οπότε δεν θα είχε χρόνο να πετάει χρήματα.
