Περνούσα από ένα σούπερ μάρκετ και μια ηλικιωμένη κυρία στεκόταν στο κατώφλι του, κρατώντας στο ένα χέρι ένα μπαστούνι με λουκάνικα και ψωμί και στο άλλο σακούλες με ψώνια.
Σταμάτησα γιατί παρατήρησα ότι έκλαιγε. – “Σας συνέβη κάτι; “Τότε γιατί κλαις;” αναρωτήθηκα. Τότε η γιαγιά μου μου διηγήθηκε μια ιστορία που της συνέβη στο σούπερ μάρκετ. Είναι συνταξιούχος, έχει πολύ λίγα χρήματα, γι’ αυτό και τρώει κυρίως τα φθηνότερα τρόφιμα που μπορεί να βρει στις εκπτώσεις.
Έκανε τα ψώνια της και έψαχνε να βρει κάτι να φάει για το βράδυ, όταν ξαφνικά την πλησίασε ένα κοριτσάκι γύρω στα οκτώ. “Γιαγιά, τι χρειάζεσαι; “Τι εννοείς;”
“Λοιπόν, τι χρειάζεσαι να αγοράσεις από το μαγαζί;” ρώτησε με ανυπομονησία το κοριτσάκι. Η γιαγιά ήρθε λίγο σε αμηχανία: – Παιδί μου, ήρθα να αγοράσω ψωμί… – Θα φωνάξω τον μπαμπά μου, θα σου αγοράσει ό,τι χρειάζεσαι! Σύντομα ένας ψηλός άντρας τους πλησίασε.
– “Μην εκπλαγείτε, η Νάστια κι εγώ έχουμε μια παράδοση: μπορεί να επιλέγει στο σούπερ μάρκετ ανθρώπους που πιστεύει ότι χρειάζονται βοήθεια, κι εγώ αγοράζω ό,τι χρειάζονται. “Μην ντρέπεσαι, προχώρα και πες μου”, εξήγησε ο άνδρας. Η γιαγιά ντράπηκε περισσότερο και άρχισε να αρνείται, αλλά κανείς δεν την άκουσε.
Η κοπέλα επέμενε ότι ήξερε ότι χρειαζόταν βοήθεια. Έτσι η γιαγιά αγόρασε μια ολόκληρη σακούλα με ψώνια, καθώς και ψωμί και το αγαπημένο της λουκάνικο. Η γυναίκα ήταν πολύ συγκινημένη από την τόσο ευγενική στάση των ξένων.
