Ήταν όμορφη. Τα μαλλιά της έλαμπαν από χαλκό. Καφέ μάτια… Και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του μέτριο. Την αγαπούσε από την πέμπτη δημοτικού, αλλά (θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο) δεν έδειξε ποτέ τα συναισθήματά του με μια λέξη ή ένα υπονοούμενο. Έκρυβε τα συναισθήματά του κάτω από επιδεικτική αδιαφορία… Το σχολείο πέρασε απαρατήρητο. Έτσι αποστρατεύτηκε από το στρατό.
Τα συναισθήματά του για τον συμμαθητή του είχαν σχεδόν ξεχαστεί. Η μητέρα διοργάνωσε μια γιορτή προς τιμήν της επιστροφής του γιου της. Υπήρχαν πολλοί καλεσμένοι. Φυσικά, ο φίλος του Σάσα ήταν παρών. Βγήκαμε μαζί στο μπαλκόνι για να μιλήσουμε. Άλλωστε, είχαν τόσο καιρό να δουν ο ένας τον άλλον. Ο Σάσα μιλούσε για τους συμμαθητές του. “Πριν από ένα χρόνο, αυτή και ο πατέρας της είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Ίννα είναι τώρα σε αναπηρικό καροτσάκι.
Νομίζω ότι θα γίνει εγχείρηση, αλλά δεν ξέρω τις λεπτομέρειες… Της άρεσες, Ιγκόρ… Της εξομολογήθηκα τα αισθήματά μου στην αποφοίτηση, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Και άρχισε να με ρωτάει για σένα. Την ρώτησα γιατί ήθελε να μάθει. Η Inna είπε ότι της άρεσες. Μου ζήτησε να σου μιλήσω, αλλά η περηφάνια της με εμπόδιζε. Αλλά δεν είπα τίποτα, με έπνιγε η αγανάκτηση. Συγχώρεσέ με, Ιγκόρ, αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι; Ο Ιγκόρ δεν απάντησε. Επέστρεψε στο δωμάτιο, βγήκε σιωπηλά στο διάδρομο, φόρεσε το σακάκι του και έφυγε. Είχε ανάγκη να μείνει μόνος με τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Δεν κατηγόρησε τον φίλο του. Κατηγόρησε τον εαυτό του. Για τη δειλία του, για την άστοχη υπερηφάνεια του, για… Τα πόδια του τον έφεραν στο διαμέρισμα της Ίννα. Η μητέρα του άνοιξε την πόρτα. “Γεια σας”, η Ίννα ήταν η πρώτη που τον χαιρέτησε. Πώς είσαι;” – Μπορείς να δεις και μόνος σου”, χαμογέλασε η Ίννα. “Και μην τολμήσεις να με λυπηθείς.” – Να λυπηθώ; Αυτή που αγαπώ όλη μου τη ζωή;” Ο Ιγκόρ ξαφνιάστηκε από τα λόγια του. Τα είπε σαν να είχε φύγει ένα βάρος από τους ώμους του. Η Ίννα ήταν επίσης σοκαρισμένη. Δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες για να το πιστέψει… Η εγχείρηση ήταν επιτυχής. Πέρασε ένας χρόνος και η Ίννα στάθηκε ξανά στα πόδια της. Η Ίννα και ο Ιγκόρ παντρεύτηκαν. Η ευτυχία τους επισκιάστηκε μόνο από τη συνέπεια της επέμβασης: δεν μπορούσε να γεννήσει παιδί…
Εκείνη την ημέρα, ο Ιγκόρ επέστρεψε νωρίς από τη δουλειά… “Ετοιμάσου”, είπε στη γυναίκα του, “θα σε περιμένω στο αυτοκίνητο. Οδήγησαν μέχρι το ορφανοτροφείο. “Γιατί είμαστε εδώ;” Η Ίννα σφίχτηκε. “Μια έκπληξη… …Ένα κορίτσι περιτριγυρισμένο από παιχνίδια. Με χάλκινα μαλλιά… Η Ίννα, ο Ιγκόρ και το χάλκινο θαύμα τους. Τι άλλο χρειάζεται για την ευτυχία;
