Τον περασμένο μήνα άκουσα έκπληκτος την είδηση ότι ο γιος μου, ο Stasik, είχε κοπέλα. Και γιατί το χρειάζεται; Κάνω τα πάντα γι’ αυτόν: μαγειρεύω, καθαρίζω, πλένω, τον στέλνω στη δουλειά, ξυπνάω νωρίς… Είναι απλώς ένα παιδί! Η συμπεριφορά του Stasik άλλαξε ξαφνικά. Έφευγε από το σπίτι κάθε τόσο, εξαφανιζόταν για ολόκληρα βράδια ή κλειδωνόταν στο δωμάτιό του. Ανησύχησα. Υποπτευόμουν ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Ίσως να μπήκε σε λάθος παρέα ή να είχε κάποια σύγκρουση; Εξάλλου, υπάρχει τόσο πολύ κακό στους δρόμους αυτές τις μέρες…
Του έκανα ερωτήσεις, αλλά μου είπε: “Μην ανησυχείς, μαμά. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, όλα είναι όπως συνήθως.” – Γιε μου, καταλαβαίνεις ότι όταν πέθανε ο πατέρας σου, είχα μόνο ελπίδες για σένα. Κι εγώ νιώθω μοναξιά. Δεν έχω κανέναν να καθίσω μαζί του τα βράδια. Είσαι τόσο απόμακρος από μένα τον τελευταίο καιρό…” Ένιωθα ήδη τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα. “Δεν μπορώ να το κάνω!” “Μαμά, παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. “Εντάξει, θα προσπαθήσω να μη σε αφήνω τόσο συχνά”, είπε. Δεν ήταν ότι ήμουν εναντίον του ποδοσφαίρου, αλλά είχα την αίσθηση ότι ο Στάσικ μου έκρυβε κάτι.
“Πιθανότατα έχει κοπέλα. Είναι όμορφος, όχι χαζός, έχει ήδη μούσι, φαίνεται σοβαρός, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη”, είπε η Έλενα, η γειτόνισσά μας, όταν της εξομολογήθηκα τα προβλήματά μου. Στριφογύρισα το δάχτυλό μου στον κρόταφό μου. Ο Στάσικ και μια κοπέλα; Χα, το σκέφτηκα κι εγώ! Γιατί τη χρειάζεται; Εξάλλου, εγώ μαγειρεύω, καθαρίζω και πλένω τα ρούχα. Τελικά, όλα αυτά τα θέματα που αφορούν άνδρες και γυναίκες δεν είναι τόσο σημαντικά. Και όχι στην ηλικία του! Υπάρχει ακόμα χρόνος γι’ αυτό! Αλλά η Lenka έσπειρε ένα σπόρο άγχους… Άρχισα μάλιστα να μετανιώνω για όσα της είχα πει! Από τότε, παρακολουθώ τη συμπεριφορά του Stasik ακόμα πιο προσεκτικά.
Μερικές φορές, αν αισθανόμουν καλά, προσποιούμουν ότι περπατούσα στην πόλη και καθόμουν σε ένα παγκάκι κοντά σε κάποια είσοδο ή κατάστημα και παρακολουθούσα πού και με ποιον πήγαινε ο γιος μου μέχρι να εξαφανιστεί από τα μάτια μου. Και τότε σηκωνόμουν και περπατούσα. Και πραγματικά! Κάτι δεν πήγαινε καλά! Άρχισε να φροντίζει καλύτερα τον εαυτό του. Πήγαινε στην προπόνηση. Και αργά! Προπόνηση από τις 6 ως τις 10 το βράδυ; Φαίνεται πολύς χρόνος. Και τα Σαββατοκύριακα, συχνά επέστρεφε μετά τα μεσάνυχτα, βρίσκοντας δικαιολογίες ότι είχε ξενυχτήσει στο σπίτι ενός φίλου, είχε πάει σε ένα πάρτι γενεθλίων κ.λπ.
Δ. – Καταλαβαίνω τα πάντα, γιε μου… αλλά τρέμω από φόβο εδώ. Θα μπορούσες να με είχες προειδοποιήσει!” φώναξα. Μπορούσα να δω ότι ο Στάσικ ντρεπόταν. Και αυτό είναι καλό! Να φέρεται έτσι στη φτωχή μητέρα του… Έχω γίνει πιο έξυπνος από τότε. Μόλις έφυγε, τηλεφώνησα. Όχι ότι γίνομαι κακιά, αλλά τότε πραγματικά είχα τέτοιους νευρικούς πόνους… Το στήθος μου δάκρυζε τόσο πολύ που φοβάμαι να θυμηθώ. Στο τέλος, μια μέρα ο Στάσικ μου είπε: “Μαμά, είσαι πάντα καλά. Μην παριστάνεις το θύμα! Πήγαινε για ύπνο, θα επιστρέψω σύντομα.
Είμαι 22 ετών, είμαι ενήλικας, μπορώ να βγαίνω έξω και να περνάω χρόνο χωρίς τη μαμά μου! Αυτά τα λόγια με πλήγωσαν. Δεν του μίλησα για δύο μέρες μετά από εκείνο το τηλεφώνημα. Στο τέλος, μετά από σχεδόν ένα χρόνο τέτοιας πάλης και ψεμάτων, ο Stasik μου είπε την αλήθεια. “Μαμά, βγαίνω με μια κοπέλα, τη λένε Κάτια. Δεν θέλω να σου λέω πια ψέματα και να σου αναφέρω κάθε λεπτό. “Μαμά, πρέπει να καταλάβεις ένα πράγμα”, είπε, “σε αγαπώ, είμαι ευγνώμων για όλα και θα είσαι πάντα η πιο σημαντική γυναίκα στον κόσμο για μένα. Αλλά γνώρισα την Κάτια και θέλω να χτίσω μια σχέση μαζί της. Να τη γνωρίσω, να βγω έξω, να δειπνήσω μαζί της, κάποια στιγμή να ζήσω μαζί της…
– “Τι είναι αυτά που λες;” Δεν μπορούσα να τον ακούσω άλλο. “Γιατί χρειάζεσαι την Κάτια; Γιατί θέλεις να ζήσεις μαζί της; Έχεις πρόβλημα με τη μαμά σου;” ρώτησα, χύνοντας δάκρυα. “Μαμά, σταμάτα…” είπε. “Δεν μπορείς να με κρατάς συνέχεια με λουρί. Έχω ενηλικιωθεί και έχω δικαίωμα στη δική μου ζωή! Δεν καταλάβαινα τι του είχε συμβεί. Τι συμβαίνει σε αυτά τα παιδιά; Τι έκανα λάθος και μου φέρθηκαν έτσι; Τότε τσακώθηκα με τον Stasik. Έφυγε αλλά επέστρεψε το βράδυ. Ήμουν σίγουρη ότι ήθελε να ζητήσει συγγνώμη και να πει ότι η Κάτια ήταν ηλίθια.
Αλλά έκανα λάθος. Κάθισε δίπλα μου και πρώτα μου είπε ξανά πόσο πολύ με αγαπούσε και με χρειαζόταν. Και μετά τραγούδησε ένα άλλο τραγούδι: “Ξέρω ότι η μεγαλύτερη αδελφή μου σε πλήγωσε, αλλά τότε είχε δίκιο. Προσπαθείς να ελέγχεις τους πάντες, θέτεις τους δικούς σου όρους, μας απομονώνεις από τον κόσμο. Ο μπαμπάς δεν είχε φίλους, δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε καμία επαφή με κανέναν από την οικογένεια… Ήθελα να τον διακόψω, αλλά συνέχισε: “Δεν είμαι πια το παιδί της μαμάς, που πρέπει να σκουπίζει τις μύξες του μετά από κάθε φτέρνισμα.
Εργάζομαι, είμαι 23 ετών και βγαίνω με μια όμορφη κοπέλα εδώ και πάνω από ένα χρόνο, η οποία δεν σας αρέσει εκ των προτέρων και στην οποία δεν δίνετε την παραμικρή ευκαιρία, παρόλο που δεν την έχετε δει ποτέ. “Μαμά, μη με βάζεις να διαλέξω -εσύ ή εκείνη- γιατί δεν είναι φυσιολογικό!” “Ε, λοιπόν, δεν θα την επέλεγες!” αναφώνησα, “Δεν έχει να κάνει με το ποιον θα διάλεγα. Το θέμα είναι ότι η Κάτια δεν θα με έβαζε ποτέ μπροστά σε μια τέτοια επιλογή. Είναι απάνθρωπο, είναι τρελό, μαμά. Σας αγαπώ και τις δύο, αν και με τον δικό σας τρόπο. Αφήστε με να είμαι ευτυχισμένη! Και άφησε τον εαυτό σου να μοιραστεί αυτή τη χαρά μαζί μου. Έμεινα σιωπηλή, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου… Ω, νιώθω τόσο άσχημα. ‘νοιξε το παράθυρο το συντομότερο δυνατό! Μαμά, σταμάτα! Σε ικετεύω! Μα το Θεό, μια μέρα θα χρειαστείς πραγματικά βοήθεια, και τότε δεν θα το πιστέψω! Ποια βοήθεια;
Να προσποιηθώ; Αισθάνομαι πολύ άσχημα! Ο Stasik μου είπε να το σκεφτώ και είπε ότι θα επιστρέψει το επόμενο πρωί. Αύριο το πρωί; Θα βγει έξω όλη νύχτα; Θα τρελαθώ από την ανησυχία μου! Και ποιος θα του φτιάξει σάντουιτς; Ποιος θα τον ξυπνήσει απαλά; Είναι αυτή… η Κάτια. Τι πρέπει να κάνω; Ήταν όντως σοβαρός; Δεν ήθελα να απομονώσω κανέναν με κανέναν τρόπο. Και δεν σκέφτηκα καν να φτιάξω τους δικούς μου κανόνες. Ποια ήταν τα παράπονά του; Σωστά, το κορίτσι του έκανε πλύση εγκεφάλου! Θα κάνω το σωστό: θα την καλέσω για δείπνο. Θα τη δω ζωντανά, θα της μιλήσω από καρδιάς και θα τη γνωρίσω από μέσα προς τα έξω. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Εξάλλου, δεν έχω την πολυτέλεια να χάσω το τελευταίο κοντινό πρόσωπο που μου έχει απομείνει.
