Ο Μιχαήλο κάθισε σε ένα παγκάκι στην πλατεία του νοσοκομείου και έκλαιγε. Σήμερα έκλεισε τα 85 του χρόνια, αλλά ούτε ο γιος του ούτε η κόρη του ήρθαν να τον συγχαρούν. Ωστόσο, η συμπολεμίστρια του, η Άννα Σεργκέγιεβνα, τον συνεχάρη και μάλιστα του έδωσε ένα μικρό δώρο. Και η νοσοκόμα κέρασε στην Ανέτα ένα μήλο προς τιμήν των γενεθλίων της. Το γηροκομείο ήταν αξιοπρεπές, αλλά το προσωπικό ήταν γενικά αδιάφορο. Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι οι ηλικιωμένοι είχαν έρθει εδώ για να ζήσουν τις μέρες τους από τα παιδιά τους, τα οποία είχαν αρχίσει να γίνονται βάρος. Και τον Μιχαήλο τον έφερε εδώ ο γιος του, όπως έλεγε, για να ξεκουραστεί και να θεραπευτεί, αλλά στην πραγματικότητα απλώς ενοχλούσε τη νύφη του.
Εξάλλου, το διαμέρισμα ήταν δικό της και μόνο αργότερα ο γιος της την έπεισε να γράψει συμβόλαιο δωρεάς γι’ αυτό. Όταν μου ζήτησε να υπογράψω τα χαρτιά, υποσχέθηκε ότι θα ζούσε στο σπίτι της όπως ζούσε στο σπίτι της. Αλλά στην πραγματικότητα, αποδείχτηκε διαφορετικά, μετακόμισαν μαζί με όλη την οικογένεια αμέσως και άρχισε ένας πόλεμος με τη νύφη της. Ήταν πάντα δυστυχισμένη, μαγείρευε λάθος, άφηνε βρωμιές στο μπάνιο και πολλά άλλα. Στην αρχή, ο γιος την υπερασπιζόταν, αλλά μετά σταμάτησε και άρχισε να φωνάζει ο ίδιος. Τότε η Mykhaila παρατήρησε ότι άρχισαν να ψιθυρίζουν για κάτι, και μόλις μπήκε στο δωμάτιο, σταμάτησαν να μιλάνε.
Ένα πρωί, ο γιος άρχισε να μιλάει για το πώς έπρεπε να ξεκουραστεί και να λάβει ιατρική περίθαλψη. Η μητέρα του τον κοίταξε στα μάτια και τον ρώτησε με πικρία: “Με στέλνεις σε πτωχοκομείο, γιε μου;” Εκείνος κοκκίνισε, αναστατώθηκε και απάντησε ενοχικά: “Όχι, μαμά, είναι απλώς ένα σανατόριο. Θα μείνεις εκεί για ένα μήνα και μετά θα γυρίσεις στο σπίτι σου.” Την έφερε μέσα, υπέγραψε γρήγορα τα χαρτιά και έφυγε βιαστικά, υποσχόμενος να επιστρέψει σύντομα. Επέστρεψε μόνο μία φορά: έφερε δύο μήλα, δύο πορτοκάλια, ρώτησε “Πώς είσαι;”.
Και, χωρίς να ακούσει μέχρι τέλους, έφυγε κάπου.” Έτσι, ζει εδώ για δεύτερο χρόνο. Όταν πέρασε ένας μήνας και ο γιος της δεν είχε έρθει να την πάρει, τηλεφώνησε στο τηλέφωνο του σπιτιού. Άγνωστοι απάντησαν και αποδείχθηκε ότι ο γιος της είχε πουλήσει το διαμέρισμα και δεν ήξερε πού να τον αναζητήσει. Η Mykhaila έκλαιγε για μερικές νύχτες, αλλά ήξερε ότι δεν θα την έπαιρναν στο σπίτι, οπότε δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Εξάλλου, το πιο προσβλητικό ήταν ότι ήταν εκείνη που κάποτε είχε πληγώσει την κόρη της για χάρη της ευτυχίας του γιου της.
Ο Μιχαήλ γεννήθηκε σε ένα χωριό και παντρεύτηκε εκεί, με τον συμμαθητή της Πέτρο. Είχαν ένα μεγάλο σπίτι και ένα αγρόκτημα. Δεν είχαν πολλά για να ζήσουν, αλλά ούτε και λιμοκτονούσαν. Και τότε ένας γείτονας από την πόλη ήρθε να επισκεφτεί τους γονείς του και άρχισε να λέει στον Πέτρο πόσο καλή ήταν η ζωή στην πόλη. Πληρώνουν καλούς μισθούς και σου δίνουν αμέσως ένα μέρος να μείνεις. Έτσι τον έπεισε. Πούλησαν τα πάντα και μετακόμισαν στην πόλη. Ο γείτονας δεν μας εξαπάτησε για τη στέγαση, μας έδωσαν αμέσως ένα διαμέρισμα. Αγοράσαμε μερικά έπιπλα και ένα παλιό Ζαπορόζετς. Σε αυτό το Zaporozhets ο Petro είχε ένα ατύχημα.
Πέθανε στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Μετά την κηδεία, η Mikhaila έμεινε μόνη της με δύο παιδιά στην αγκαλιά της. Για να τα ταΐσει και να τα ντύσει, έπρεπε να πλένει τα δάπεδα στα κλιμακοστάσια τα βράδια. Νόμιζα ότι τα παιδιά θα μεγάλωναν και θα με βοηθούσαν. Αλλά δεν τα κατάφερε. Ο γιος της έμπλεξε σε μια κακή ιστορία, χρειάστηκε να δανειστεί χρήματα για να μην πάει φυλακή, και στη συνέχεια ξεπλήρωνε τα χρέη της για δύο χρόνια. Μετά η κόρη της Ντάσα παντρεύτηκε και έκανε ένα μωρό. Όλα ήταν καλά μέχρι ένα χρόνο, και μετά ο γιος της άρχισε να αρρωσταίνει συχνά. Έπρεπε να παραιτηθεί από τη δουλειά της για να πηγαίνει στα νοσοκομεία. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον διαγνώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μόνο αργότερα βρήκαν κάποιο είδος πληγής που μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο σε ένα ινστιτούτο. Αλλά υπήρχε μεγάλη ουρά. Ενώ η κόρη της πήγαινε στα νοσοκομεία, ο σύζυγός της την εγκατέλειψε, αλλά τουλάχιστον της άφησε το διαμέρισμα. Και έτσι γνώρισε κάπου στο νοσοκομείο έναν χήρο που είχε μια κόρη με την ίδια διάγνωση. Συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον και άρχισαν να ζουν μαζί. Πέντε χρόνια αργότερα, αρρώστησε και χρειαζόταν χρήματα για μια εγχείρηση. Η Άννα είχε τα χρήματα, ήθελε να τα δώσει στο γιο της για προκαταβολή σε διαμέρισμα.
Όταν όμως της τα ζήτησε η κόρη της, λυπήθηκε να τα ξοδέψει σε έναν ξένο, γιατί χρειαζόταν τα χρήματα περισσότερο για το δικό της γιο. Έτσι αρνήθηκε. Η κόρη της προσβλήθηκε πολύ από αυτήν και αποχωριζόμενη της είπε ότι δεν ήταν πλέον η μητέρα της και ότι αν είχε πρόβλημα, δεν έπρεπε να επικοινωνήσει μαζί της. Φυσικά, αν ήταν δυνατόν να τα φέρει όλα πίσω, ο Μιχαήλ θα είχε κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Αλλά δεν μπορείς να φέρεις πίσω το παρελθόν. Ο Μιχαήλ σηκώθηκε αργά από το παγκάκι και περπάτησε αργά προς την πανσιόν. Ξαφνικά άκουσε: “Μαμά!” Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Γύρισε αργά. Είναι η κόρη μου. Η Ντάσα. Τα πόδια της λύγισαν, παραλίγο να πέσει, αλλά η κόρη της έτρεξε και την σήκωσε.
-Επιτέλους σε βρήκα… Ο αδελφός μου δεν ήθελε να μου δώσει τη διεύθυνση. Όμως τον απείλησα με μήνυση ότι πούλησα το διαμέρισμα παράνομα, κι έτσι έφυγε αμέσως.” Με αυτά τα λόγια μπήκαν στην πολυκατοικία και κάθισαν στον καναπέ στο χολ.” -Μαμά, λυπάσαι που δεν σου μίλησα τόσο καιρό. Στην αρχή προσβλήθηκα, μετά τα ανέβαλα όλα, ντράπηκα. Και πριν από μια εβδομάδα είδα ένα όνειρο για σένα. Περπατούσες στο δάσος και έκλαιγες. Σηκώθηκα και η καρδιά μου ήταν τόσο βαριά. Τα είπα όλα στον άντρα μου και μου είπε να πάω να συμφιλιωθώ. Έφτασα, και ήταν εκεί άγνωστοι, δεν ήξεραν τίποτα. Και να ‘μαι, ετοιμάσου, θα έρθεις μαζί μου. Ξέρεις τι είδους σπίτι έχουμε; Ένα μεγάλο, δίπλα στη θάλασσα. Και ο άντρας μου μου είπε, αν η μητέρα σου δεν είναι καλά, φέρε την σε μας. Η Mykhailo αγκάλιασε την κόρη της με ευγνωμοσύνη και έκλαψε. Αλλά αυτά ήταν δάκρυα χαράς.
