Συνήθιζα να τρέχω στη δουλειά το πρωί. Δεν υπήρχε χώρος στο λεωφορείο, οπότε στεκόμουν στη γωνία και κρατιόμουν από τα κιγκλιδώματα για να μην πέσω όταν έστριβε το λεωφορείο. Εκείνη την ημέρα υπήρχαν πολλοί συνταξιούχοι. Κάθονταν σε μικρές ομάδες και συζητούσαν για την πολιτική.
Σε μια στάση, μια ηλικιωμένη γυναίκα μπήκε στο βαγόνι. Ήταν χλωμή και με δυσκολία μπορούσε να σταθεί όρθια. Το στομάχι της ήταν τόσο μεγάλο που ακόμη και ένας άνθρωπος πολύ μακριά από τη μαιευτική θα μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν έγκυος σε δίδυμα ή ακόμη και τρίδυμα.
Συνήθως υπάρχει πάντα κάποιος που θα παραχωρήσει τη θέση του σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά εδώ όλες οι θέσεις ήταν πρακτικά ήδη κατειλημμένες από συνταξιούχους. Και η κοπέλα ήταν πραγματικά κουρασμένη. Ο οδηγός την πρόσεξε. Ζήτησε από τον άνδρα που καθόταν δίπλα του να κάνει χώρο για τη γυναίκα. Ο άντρας ήταν περίπου πενήντα ετών και σηκώθηκε όρθιος με μνησικακία. Ο οδηγός άρχισε να ρωτάει τη νεαρή μητέρα πώς αισθανόταν.
-Νομίζω ότι έχω συσπάσεις. -Γιατί δεν κάλεσες ασθενοφόρο; Προσπάθησα, αλλά στον πανικό μου το τηλέφωνο γλίστρησε από τα χέρια μου, έπεσε και έσπασε.
Ο σύζυγός μου λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάω εκεί με το λεωφορείο. -Πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο επειγόντως!
Ο οδηγός ζήτησε συγγνώμη από τους επιβάτες και εγκατέλειψε τη διαδρομή για να πάει στο πλησιέστερο πολικό σπίτι. Κανείς από τους επιβάτες δεν είχε αντίρρηση. Εγώ, από την άλλη πλευρά, χάρηκα με την πράξη του ανθρώπου.
