Η Άννα Πετρόβνα κάθισε σε μια πλατεία νοσοκομείου σε ένα παγκάκι και έκλαψε. Σήμερα έγινε 80 ετών, αλλά ούτε ο γιος της ούτε η κόρη της ήρθαν ή συνεχάρησαν. Είναι αλήθεια ότι ένας γείτονας στο θάλαμο, η Ευγενία Σεργκέεβνα, της έδωσε συγχαρητήρια και μάλιστα της έδωσε ένα μικρό δώρο. Ναι, φέρθηκε επίσης στη νοσοκόμα Μάσα με ένα μήλο προς τιμήν των γενεθλίων της. Ο ξενώνας ήταν αξιοπρεπές, αλλά το προσωπικό ήταν γενικά αδιάφορο. Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι τα παιδιά μεταφέρθηκαν εδώ για να ζήσουν την ηλικία τους, την οποία έγιναν βάρος. Και η Άννα Πετρόβνα ήρθε εδώ από το γιο της, όπως είπε να ξεκουραστεί και να θεραπευτεί, αλλά στην πραγματικότητα παρεμ.
Μετά από όλα, το διαμέρισμα ήταν δικό της, ήταν τότε ο γιος τον έπεισε να γράψει ένα δώρο. Όταν ζήτησε να υπογράψει τα χαρτιά, υποσχέθηκε ότι και οι δύο ζούσε στο σπίτι και θα ζούσε. Αλλά στην πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετικά, αμέσως μετακόμισαν με όλη την οικογένεια σε αυτήν και ο πόλεμος με την πεθερά της. Ήταν πάντα δυσαρεστημένη, όχι τόσο προετοιμασμένη, άφησε βρωμιά στο μπάνιο της και πολλά άλλα. Ο γιος πρώτα μεσολάβησε, και στη συνέχεια σταμάτησε, άρχισε να φωνάζει. Τότε η Άννα Πετρόβνα παρατήρησε ότι άρχισαν να ψιθυρίζουν για κάτι, και μόλις μπήκε στο δωμάτιο, ήταν σιωπηλοί.
Και τότε ένα πρωί ο γιος άρχισε να μιλάει για το τι χρειάζεται για να ξεκουραστεί, για να θεραπεύσει. Μητέρα, κοιτάζοντας στα μάτια του, ρώτησε πικρά: “Με παραδίδεις στο ελεημοσύνη, γιε μου; ” Ξεπλύθηκε, ανησύχησε και απάντησε ενοχή: “Ναι, μαμά, είναι απλά ένα σανατόριο. Ξαπλώνετε για ένα μήνα και μετά επιστρέφετε στο σπίτι. Την έφερε, γρήγορα υπέγραψε τα χαρτιά και έφυγε βιαστικά, υποσχόμενος να επιστρέψει σύντομα. Μόλις εμφανίστηκε: έφερε δύο μήλα, δύο πορτοκάλια, ρώτησε: “Πώς είσαι; ” Και, χωρίς να ακούει το τέλος, έτρεξε κάπου. Ζει εδώ για δεύτερη χρονιά. Όταν πέρασε ένας μήνας και ο γιος της δεν ήρθε για εκείνη, τηλεφώνησε στο σπίτι της. Απαντημένοι σε ξένους, αποδείχθηκε ότι ο γιος πούλησε το διαμέρισμα και πού να τον ψάξει τώρα είναι άγνωστο. Η Άννα Πετρόβνα φώναξε για μερικές νύχτες, ήξερε ακόμα ότι δεν θα την πάρει στο σπίτι, ότι τώρα θα χύσει δάκρυα. Μετά από όλα, το πιο ενοχλητικό είναι ότι ήταν αυτή που κάποτε προσέβαλε την κόρη της για χάρη της ευτυχίας του γιου της.
Η Άννα γεννήθηκε στο χωριό. Εκεί παντρεύτηκε, για τον συμμαθητή της Πέτρο. Υπήρχε ένα μεγάλο σπίτι, ένα αγρόκτημα. Έζησαν λίγο, αλλά δεν πέθαναν από την πείνα. Και τότε ένας γείτονας από την πόλη ήρθε να επισκεφθεί τους γονείς του και άρχισε να λέει στον Πέτρο πώς ζούσε καλά στη γέφυρα. Ο μισθός είναι καλός και η στέγαση δίνεται αμέσως. Λοιπόν, ο Πέτρος έπιασε φωτιά, ας πάμε έτσι. Λοιπόν, πεπεισμένος. Πωλήσει τα πάντα στην πόλη. Όσον αφορά τη στέγαση, ο γείτονας δεν εξαπάτησε, το διαμέρισμα δόθηκε αμέσως. Έπιπλα αγορασμένα και παλιά Ζαποροζέτες. Εδώ σε αυτόν τον Ζαποροζέτη και τον Πέτρο είχαν ένα ατύχημα. Στο νοσοκομείο τη δεύτερη μέρα, ο άνδρας πέθανε.
Μετά την κηδεία, η Άννα έμεινε μόνη της, με δύο παιδιά στην αγκαλιά της. Για να ταΐσει και να ντύσει, ήταν απαραίτητο να πλύνετε το πάτωμα στις εισόδους τα βράδια. Νόμιζα ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν για να βοηθήσουν τη θέληση. Αλλά δεν λειτούργησε. Ο γιος μπήκε σε μια κακή ιστορία, έπρεπε να δανειστεί χρήματα για να μην φυτέψει, τότε έδωσε δύο χρέη το χρόνο. Στη συνέχεια, η κόρη Ντάσα παντρεύτηκε, γέννησε ένα παιδί. Μέχρι ένα χρόνο όλα ήταν καλά, και στη συνέχεια συχνά ο γιος άρχισε να αρρωσταίνει. Έπρεπε να φύγει από τη δουλειά για να πάει στα νοσοκομεία. Οι γιατροί για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσαν να διαγνώσουν.
Αυτό είναι τότε κάποιο είδος πληγής που βρήκε, η οποία αντιμετωπίζεται σε ένα μόνο ινστιτούτο. Αλλά υπάρχει μια τέτοια ουρά. Ενώ η κόρη μου πήγε στα νοσοκομεία, ο σύζυγός της την άφησε, τουλάχιστον άφησε το διαμέρισμα καλά. Και έτσι κάπου στο νοσοκομείο συνάντησε έναν χήρο του οποίου η κόρη είχε την ίδια διάγνωση. Τους άρεσε ο ένας τον άλλον και άρχισαν να ζουν μαζί. Και μετά από πέντε χρόνια, αρρώστησε μαζί της, χρειάστηκαν χρήματα για την επιχείρηση. Η Άννα είχε χρήματα, ήθελε να τα δώσει στο γιο της για την πρώτη πληρωμή για το διαμέρισμα. Λοιπόν, όταν η κόρη ρώτησε, λυπήθηκε για έναν ξένο να ξοδέψει, γιατί ο γιος της χρειάζεται χρήματα. Λοιπόν, αρνήθηκε.
Η κόρη της ήταν πολύ προσβεβλημένη και είπε αντίο ότι δεν ήταν πλέον η μητέρα της, και όταν θα ήταν δύσκολο για εκείνη να μην. Και για είκοσι χρόνια δεν επικοινωνούν. Η Ντάσα θεράπευσε τον σύζυγό της και πήραν τα παιδιά τους πήγαν να ζήσουν κάπου στη θάλασσα. Φυσικά, αν μπορούσατε να γυρίσετε τα πάντα πίσω, η Άννα θα το είχε κάνει διαφορετικά. Δεν θα επιστρέψεις το παρελθόν. Η Άννα σηκώθηκε αργά από τον πάγκο και πήγε σιγά-σιγά στο οικοτροφείο. Ξαφνικά ακούει: – Μαμά! Η καρδιά έχει κυλήσει. Γύρισε αργά. Κόρη. Ντάσα. Τα πόδια της έσκυψαν, σχεδόν έπεσε, αλλά η κόρη που έτρεξε την πήρε.
επιτέλους σε βρήκα. Ο αδελφός δεν ήθελε να δώσει τη διεύθυνση. Αλλά τον απείλησα με ένα δικαστήριο ότι πούλησα παράνομα το διαμέρισμα, έτσι αμέσως χώρισα. Με αυτά τα λόγια, πήγαν στο κτίριο και κάθισαν στον καναπέ στο λόμπι. – Με συγχωρείς, μαμά, που τόσο καιρό μαζί σου δεν επικοινώνησες. Στην αρχή ήμουν προσβεβλημένος, μετά ανέβαλα τα πάντα, ντρεπόμουν. Πριν από μια εβδομάδα σε ονειρευόμουν. Είναι σαν να περπατάς μέσα στο δάσος κλαίγοντας. Σηκώθηκα και έγινε τόσο δύσκολο για την ψυχή μου. Είπα στον άντρα μου τα πάντα, και πήγε σε μένα και μακιγιάζ. Ήρθα και υπάρχουν ξένοι που δεν ξέρουν τίποτα. Για πολύ καιρό έψαξα για τη διεύθυνση του αδελφού μου, το βρήκα. Και είμαι εδώ. ετοιμαστείτε, έλα μαζί μου. Ξέρετε ποιο σπίτι; Μεγάλο, στην παραλία. Και ο σύζυγός μου με τιμώρησε, αν η μητέρα είναι κακή, πάρτε την σε μας. Η Άννα ευγνωμονούσε με ευγνωμοσύνη την κόρη της και έκλαιγε. Αλλά ήταν ήδη δάκρυα χαράς.
