Έχουμε έναν νέο γείτονα στην είσοδο: αυτή είναι μια γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα. Αποφάσισα να τη συναντήσω, να της πω για τους καλούς μας γείτονες, για τα κοντινότερα μαγαζιά. Ήρθα να την επισκεφτώ και η γιαγιά μου καθόταν στο μπαλκόνι και έκλαιγε. Μου είπε την ιστορία της: “Έχω ένα γιο, αλλά δεν έχω μιλήσει μαζί του για έξι χρόνια.
Ο ίδιος πήρε αυτή την απόφαση. Πώς παντρεύτηκε την καταραμένη γιαγιά του, έτσι αμέσως άλλαξε. Πρώτον, μετακόμισε στην άλλη άκρη της πόλης για να μην τον ενοχλήσω. Δεν ήρθα σε μένα, δεν επισκέφθηκα. Καλείται μόνο μία φορά την εβδομάδα μόνο για παράσταση. Στα γενέθλιά του, έριξα ένα κέικ και ένα δώρο, πήγε να τους επισκεφθεί.
Η πόρτα άνοιξε από την ηλίθια σύζυγό του, με κοίταξε περιφρονητικά και είπε: – Και δεν είστε στη λίστα των καλεσμένων. Στη συνέχεια κοίταξα το γιο μου, σκέφτηκα ότι κάπως θα σταθεί για μένα. Και έκρυψε μόνο τα μάτια του, δεν μπορούσε να με κοιτάξει. Η γυναίκα του έκλεισε την πόρτα μπροστά στη μύτη μου.
Μετά από αυτό, σταματήσαμε ακόμη και να καλούμε με το γιο μας. Είχα ένα διαμέρισμα τριών δωματίων πριν. Αποφάσισα να μην το πουλήσω και γιατί το χρειάζομαι τόσο πολύ, ζω μόνος. Στην αρχή ήθελα να βάλω τα μισά από τα χρήματα στην τράπεζα και να ζήσω σε αυτό.
Μόνο εδώ η καρδιά πρότεινε ότι πρέπει να δώσεις στο γιο σου. Του είπα για το ρρόσι, έτσι αμέσως έφτασε και πήρε το ρόλο του, ακόμη και “ευχαριστώ” δεν είπε. Και αγόρασα αυτό το από μέρους μου. Τόσο μοναχική και λυπημένη από όλη αυτή την ιστορία. Δεν βλέπω κανένα γιο, δεν ξέρω καν τίποτα για τα εγγόνια μου.
Δεν θέλω να βλέπω τηλεόραση, αλλά τι πρέπει να κάνω όλη μέρα. “Ήμουν τόσο παλιός γείτονάς μας που αποφάσισα να την επισκέπτομαι κάθε βράδυ. Έτσι τουλάχιστον άρχισε να χαμογελά και να γελάει ξανά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη του γιου της: Ελπίζω ότι με την ηλικία θα καταλάβει τι λάθος έκανε.
