Ήμουν χαρούμενος όταν η Λίζα παντρεύτηκε τον Ντμίτρι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μας τον έφερε και του είπε με ενθουσιασμό: – Μαμά, φανταστείτε, είναι μόλις 23 ετών. Ο πατέρας του είναι υπάλληλος και η μητέρα του είναι ιδιοκτήτρια καταστήματος. “Η κόρη μου, αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πράγμα”, προσπάθησα να εξηγήσω. Η Λίζα πάντα πίστευε ότι δεν άξιζε έναν τέτοιο άντρα, αν και ήταν πολύ έξυπνη: η καλύτερη μαθήτρια στο σχολείο, απόφοιτη με τιμές. Δεν ήμασταν σε φτώχεια, είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν, οπότε προσπάθησα να την εμπνεύσω ότι δεν ήταν χειρότερη από τον Ντμίτρι.
Με την πάροδο του χρόνου, ο νεαρός παντρεύτηκε και άρχισε να ζει στο διαμέρισμα του Ντμίτρι. Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν τα εγγόνια. Η Λίζα ποτέ δεν παραπονέθηκε, αν και μπορούσα να δω ότι η οικογένειά τους δεν ήταν τόσο ομαλή. Ο Ντμίτρι ήταν κατηγορηματικά εναντίον της Λίζα που εργαζόταν. Πίστευε ότι η θέση της ήταν στο σπίτι με τα παιδιά, και ότι θα πρέπει να κάνει μόνο καθαρισμό.
Δεν της επέτρεψε να πάει πουθενά – ούτε στους φίλους της, ούτε σε μένα. Δεν ήταν μέχρι να βρεθεί στη δουλειά που η Λίζα θα μπορούσε για λίγο να τρέξει μακριά μου, κρύβοντάς την από τον σύζυγό της. – Δεν την κατηγόρησε. Φυσικά, ο Ντμίτρι δεν ήταν κακός άνθρωπος. Η Λίζα αισθάνθηκε ασφαλής και της παρείχε όλα όσα χρειαζόταν. Αλλά δεν πήγε σε μπαρ και δεν συμμετείχε σε κανένα πάρτι – ήρθε σε μένα μόνο για τσάι. Είμαι 68 ετών και πολύ μόνος, ειδικά μετά το θάνατο του συζύγου μου.
Η Λίζα το κατάλαβε και προσπάθησε να με επισκεφτεί πιο συχνά. Αλλά μερικές φορές, όταν τηλεφώνησα το βράδυ, ψιθύρισε: – Μαμά, όχι τώρα, η Δήμα είναι στο σπίτι. Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Δεν την άφησε να μιλήσει με τη μητέρα της στο τηλέφωνο; Πρόσφατα, η Λίζα ήρθε σε μένα όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Άκουσα τη συζήτηση. “Πού είσαι; ” Ο Ντμίτρι ρώτησε. “Έτρεξα στη μητέρα μου”, είπε η Λίζα. “Γιατί; ” ρώτησε απότομα. – Απλά δείτε πώς είναι.Σε περισσότερο από 10 λεπτά δεν ήταν εκεί! Δεν μπορούσα να πιστέψω τα αυτιά μου. Αλλά η Λίζα συμφώνησε μαζί του και ακριβώς 10 λεπτά αργότερα έτρεξε πίσω, φοβούμενη ότι ο Ντμίτρι θα μάθει ότι ήταν αργά. Απόψε δεν μπορούσα να κρατήσω δάκρυα.
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να μιλήσω προσωπικά με τον Ντμίτρι. Όταν ήρθα, ο Ντμίτρι έμεινε έκπληκτος – δεν του αρέσουν οι απροσδόκητες επισκέψεις. “Μαμά, συνέβη κάτι; ” Η Λίζα ρώτησε. “Θέλω να μιλήσω με τον Ντμίτρι”, απάντησα. “Σε ακούω”, είπε, προσπαθώντας να κρύψω τον ερεθισμό του. – Γιατί δεν αφήνεις τη Λίζα να επικοινωνήσει μαζί μου; – ρώτησα άμεσα. “Δεν είμαι ενάντια στην επικοινωνία σας, απλά νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου”, είπε ο Ντμίτρι – Και η Λίζα είναι σαν στη φυλακή.
“Όχι, αλλά έχουμε μια οικογένεια, και έχουμε τους δικούς μας κανόνες”, είπε ο γαμπρός ψυχρά. “Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα παιδιά σας μεγάλωναν και δεν μπορούσαν να σας δώσουν ούτε ένα λεπτό προσοχής; ” Προσπάθησα να του εξηγήσω τη γνώμη μου, αλλά όλα ήταν μάταια. Τελικά, με εντυπωσίασε η αντίδραση της Λίζα. Προσβλήθηκε από μένα επειδή αποφάσισα να μιλήσω με τον Ντμίτρι. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Φοβάμαι ότι η κόρη μου είναι παγιδευμένη. Τι πρέπει να κάνω – προσέξτε το από την πλευρά;
