Η σύζυγός μου Έμιλι και εγώ προετοιμαζόμασταν γι’ αυτή τη μέρα εδώ και πολύ καιρό. Η απόφαση να υιοθετήσουμε δεν πάρθηκε βιαστικά – το συζητήσαμε, το αμφισβητήσαμε, διαβάσαμε βιβλία, κάναμε χίλιες ερωτήσεις ο ένας στον άλλον. Τελικά, ήρθε η στιγμή. Έμιλι, είσαι έτοιμη; – ρώτησα, δένοντας τα κορδόνια των παπουτσιών μου. Διαφημίσεις Η γυναίκα μου κατέβηκε τις σκάλες, εξομαλύνοντας νευρικά τις αόρατες πτυχές της μπλούζας της. “Ελπίζω να κάνουμε τη σωστή επιλογή…”
Η φωνή της έτρεμε. – Κι αν το παιδί δεν νιώσει ότι συνδέεται μαζί μας; Ήρθα πιο κοντά, πήρα τα χέρια της στα δικά μου… -Το συζητάμε εδώ και μήνες, είμαστε έτοιμοι. Και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στις τηγανίτες σου. Χαμογέλασε, τα μάγουλά της έγιναν ροζ. Σ’ ευχαριστώ, Ντέιβιντ. Η πεντάχρονη κόρη μας, η Σοφία, ξεπρόβαλε από το σαλόνι. Μπορώ να φάω τηγανίτες αύριο, μαμά; Η Έμιλι την κοίταξε στοργικά. Φυσικά, αγάπη μου.Ή
ξερα πόσο πολύ αγαπούσε η γυναίκα μου τη Σοφία, παρόλο που δεν ήταν η βιολογική της μητέρα. Ήξερα επίσης ότι κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού της, η Emily λαχταρούσε να ακούσει τη λέξη “μαμά” όχι πέντε χρόνια αργότερα, αλλά από την αρχή. Το ορφανοτροφείο όπου ξεκίνησε η νέα μας ιστορία Στο δρόμο προς το ορφανοτροφείο, η Emily έστριβε νευρικά τη βέρα της, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. – Είσαι καλά; – Φοβάμαι. Κι αν δεν βρούμε το μωρό μας; Θα το βρούμε. Η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο. Στο ορφανοτροφείο μας υποδέχτηκε η διευθύντρια, η κυρία Graham, μια ηλικιωμένη γυναίκα με ευγενικά μάτια. – Χαίρομαι που σας βλέπω. Ας μιλήσουμε λίγο πριν γνωρίσετε τα παιδιά. Της είπαμε τις προσδοκίες μας. “Δεν ψάχνουμε για κάποιο συγκεκριμένο παιδί”, της είπα. – Θέλουμε απλώς να νιώσουμε μια σύνδεση.”
Στη συνέχεια, ας πάμε στην αίθουσα παιχνιδιού. Μερικές φορές τα παιδιά επιλέγουν τους γονείς τους. Μέσα, τα παιδιά γελούσαν. Ένα αγόρι έχτιζε έναν πύργο από κύβους, ένα κορίτσι ζωγράφιζε έναν μονόκερο. – Είσαι ο μπαμπάς; – Η Έμιλι χαμογέλασε καθώς καθόταν δίπλα στο αγόρι. Και τότε ένιωσα ένα ελαφρύ άγγιγμα στον ώμο μου. Γύρισα και είδα ένα κορίτσι περίπου πέντε ετών.
Γύρισα και είδα ένα κορίτσι περίπου πέντε ετών Είσαι ο νέος μου μπαμπάς; – Με ρώτησε ήσυχα αλλά με αυτοπεποίθηση. Η καρδιά μου σταμάτησε. Στεκόταν μπροστά μου ένα ακριβές αντίγραφο της Σοφίας. Μελιξανθά μαλλιά, στρογγυλά μάγουλα, τα ίδια λακκάκια στο χαμόγελό της.” “Emily…” ψιθύρισα, χωρίς να πιστεύω στα μάτια μου. Η γυναίκα μου πάγωσε δίπλα μου.-
Κοίταξε τον καρπό της. Υπήρχε ένα εκ γενετής σημάδι σε σχήμα ημισελήνου στο μικροσκοπικό της χέρι. Ακριβώς όπως της Σοφίας. Το κορίτσι χαμογέλασε. Σου αρέσουν τα παζλ; Είμαι καλή σε αυτά. Γονάτισα. Πώς σε λένε; ‘γγελος. Λένε ότι είναι ένα καλό όνομα για μένα. Ένιωσα μια ανατριχίλα να διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη. Είναι το όνομα…
Η αλήθεια που άλλαξε τα πάντα. Πριν από τέσσερα χρόνια, η πρώην γυναίκα μου, η Λίζα, ήρθε σε μένα κλαίγοντας. Ντέιβιντ, είχαμε μια κόρη. Δεν σου το είπα γιατί δεν μπορούσα να την μεγαλώσω. Θα την πάρεις; Έτσι ήρθε η Σοφία στη ζωή μου. Αλλά δίδυμα; Η Λίζα δεν μου είπε ποτέ ότι η Σοφία είχε αδελφή. Κάλεσα αμέσως το τηλέφωνό της. Λίζα. Είμαι στο ορφανοτροφείο. Υπάρχει ένα κοριτσάκι εδώ που μοιάζει ακριβώς με τη Σοφία. Είναι η αδελφή της; Υπήρχε σιωπή στην άλλη άκρη. Ναι. Μου έκρυψες την κόρη μου; Φοβήθηκα. Δεν μπορούσα να μεγαλώσω δύο ανθρώπους. Έκανα αυτό που μου φαινόταν σωστό. Απλά την άφησες; Λυπάμαι.
Δεν ήξερα πώς να στο πω. Πήρα μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου. – Θα την πάρω σπίτι. – Ντέιβιντ… πρόσεχέ την. Γύρισα πίσω στο παιδικό δωμάτιο. – Είναι δική μας”, είπα αποφασιστικά. Η Έμιλι έγνεψε, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά της. – Το ήξερα ήδη. Ο Έιντζελ χαμογέλασε πλατιά. – Ώστε τώρα έχω μαμά και μπαμπά; Πήρα το χεράκι της στο δικό μου. – Ναι, γλυκιά μου.
Έχεις μια οικογένεια τώρα. Δύο μισά, πάλι μαζί Μια εβδομάδα αργότερα, η υιοθεσία οριστικοποιήθηκε. Όταν φέραμε την Έιντζελ στο σπίτι, η Σοφία έτρεξε στην πόρτα. – Μπαμπά, ποια είναι αυτή; – Σοφία, αυτή είναι η αδελφή σου. Η δίδυμη αδερφή σου. Τα μάτια του κοριτσιού άνοιξαν. Είμαστε ίδιες; Κοίταζαν η μία την άλλη για πολλή ώρα και μετά η Σοφία απλά μπήκε μπροστά και την αγκάλιασε.
Από εκείνη τη μέρα και μετά, ήταν αχώριστες. Πέρασαν πέντε χρόνια. Στο σπίτι υπήρχε πάντα γέλιο. Ένα βράδυ, όταν τα κορίτσια κοιμόντουσαν, αγκάλιασα την Έμιλι. Το κάναμε. Εκείνη χαμογέλασε. Όχι, Ντέιβιντ. Το έκαναν. Βρήκαν ο ένας τον άλλον. Η αγάπη βρήκε τον τρόπο.
