Ο γιος μου, ο Πάουλο, είχε παντρευτεί τη Μίρα μόλις μια εβδομάδα πριν. Ο γάμος τους στο Μπατάνγκας ήταν λιτός, αλλά γεμάτος γέλια, δάκρυα και υποσχέσεις που ξεπήδαγαν από τα βάθη της καρδιάς τους.
Η Μίρα φαινόταν η τέλεια νύφη: ήρεμη, ευγενική, με ένα ζεστό χαμόγελο που φωτιζε το πρόσωπό της και πάντα με σεβασμό απέναντι σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Ακόμα και οι γείτονες και οι συγγενείς μιλούσαν γι’ αυτήν με θαυμασμό.
«Είμαστε πραγματικά ευλογημένοι που υποδεχτήκαμε μια τόσο αγαπητή νύφη», έλεγα υπερήφανα στις φίλες μου στην αγορά.
Όμως, λίγες μόνο μέρες μετά τον γάμο, άρχισα να παρατηρώ κάτι ασυνήθιστο…
### Το μυστικό των σεντονιών
Κάθε πρωί, χωρίς εξαίρεση, η Μίρα έβγαζε τα σεντόνια και τις κουβέρτες για να τα πλύνει και να τα απλώσει στον ήλιο να στεγνώσουν. Μερικές φορές τα άλλαζε ακόμα και δύο φορές την ημέρα.
Μια φορά τη ρώτησα:
«Γιατί αλλάζεις τα σεντόνια κάθε μέρα, παιδί μου;»
Μου χαμογέλασε γλυκά και απάντησε:
«Έχω αλλεργία στη σκόνη, μαμά. Κοιμάμαι καλύτερα όταν όλα είναι φρέσκα.»
Όμως εγώ παρέμενα καχύποπτη. Όλα τα σεντόνια ήταν καινούργια, αρωματισμένα, επιλεγμένα με φροντίδα για τον γάμο.
Και κανείς στην οικογένειά μας δεν είχε αλλεργίες.
Σιγά-σιγά άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από αυτή τη φροντίδα…
### Η αναπάντεχη αποκάλυψη
Ένα πρωί, προσποιήθηκα ότι θα πήγαινα στην αγορά.
Όταν η Μίρα κατέβηκε στην κουζίνα, μπήκα αθόρυβα στο δωμάτιό της.
Μόλις άνοιξα την πόρτα, ένας έντονος μεταλλικός μυρωδιά μου τράβηξε τη μύτη.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά.
Πλησίασα στο κρεβάτι και σήκωσα αργά το σεντόνι…
Τα πόδια μου σχεδόν με πρόδωσαν.
Το λευκό στρώμα ήταν καλυμμένο με κηλίδες αίματος – πυκνές, στρωματιστές, παντού.
Και δεν ήταν αίμα περιόδου. Φαινόταν διαφορετικό – πιο σκούρο, βαρύ, ανησυχητικό.
Με πανικό άνοιξα τα συρτάρια.
Μέσα υπήρχαν ρολά με γάζες, ένα μπουκάλι αντισηπτικό και ένα εσώρουχο γεμάτο αίμα, διπλωμένο προσεκτικά και κρυμμένο.
### Η αλήθεια της Μίρας
Έτρεξα στις σκάλες, πιάστηκα από τον καρπό της Μίρας και την τράβηξα πίσω πάνω.
«Εξήγησέ μου! Τι συμβαίνει εδώ; Γιατί υπάρχει αίμα; Γιατί το κρύβεις;!»
Στην αρχή σιώπησε. Όλο το σώμα της έτρεμε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, τα χείλη της έτρεμαν.Έπειτα κατέρρευσε στην αγκαλιά μου, λυγίζοντας ανεξέλεγκτα.
«Μαμά… ο Πάουλο έχει λευχαιμία τελικού σταδίου.
Οι γιατροί είπαν ότι του μένουν μόνο λίγοι μήνες ζωής.
Σπεύσαμε με τον γάμο γιατί δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο.
Ήθελα να μείνω… όσο κι αν ήταν λίγος ο χρόνος.»
Ο κόσμος μου καταρρέει.
Ο γιος μου – το αγόρι που μεγάλωσα, φρόντισα και αγάπησα – μου το είχε κρύψει, μόνο για να προστατεύσει την καρδιά μου.
Είχε αποφασίσει να υποφέρει σιωπηλά, για να μη καταρρεύσω εγώ.
Η απόφαση μιας μητέρας
Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Ήμουν ξαπλωμένη, κοιτώντας την οροφή, φανταζόμενη τον πόνο που υπέφερε ο Πάουλο – και την αθόρυβη αφοσίωση που του χάριζε η Μίρα.
Την επόμενη μέρα πήγα στην αγορά και αγόρασα φρέσκα σεντόνια. Βοήθησα τη Μίρα να πλύνει τα παλιά. Κάθε μέρα ξυπνούσα νωρίς για να είμαι εκεί – για να στηρίξω εκείνη, για να στηρίξω εκείνον, για να στηρίξω και τους δύο.
Και ένα πρωί, καθώς αλλάζαμε μαζί τα σεντόνια, την αγκάλιασα σφιχτά.
«Ευχαριστώ, Μίρα… που αγάπησες τον γιο μου.
Που έμεινες δίπλα του.
Που τον διάλεξες, παρόλο που ήξερες ότι θα τον χάσεις.»
Στο τέλος
Τρεις μήνες μετά, στις ήσυχες πρωινές ώρες, ο Πάουλο έφυγε ειρηνικά στον ύπνο του – ενώ η Μίρα κρατούσε το χέρι του και του ψιθύριζε μέχρι την τελευταία της ανάσα: «Σ’ αγαπώ».
Δεν υπήρχε πόνος. Καμία πάλη. Μόνο ηρεμία. Και ένα απαλό χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Από εκείνη τη μέρα η Μίρα δεν έφυγε ποτέ ξανά.
Δεν επέστρεψε στους γονείς της.
Δεν παντρεύτηκε ξανά.
Έμεινε μαζί μου και με βοήθησε να διαχειριστούμε το μικρό μας ταπεινό μαγαζί.
Με αντιμετώπιζε σαν δική της μητέρα.
Έχουν περάσει τώρα δύο χρόνια.
Και όταν οι άνθρωποι ρωτούν:
«Γιατί η Μίρα ζει ακόμα μαζί σου;»
Χαμογελώ απλώς και λέω:
«Γιατί δεν ήταν μόνο η γυναίκα του γιου μου…
Έγινε και η κόρη μου.
Και αυτό θα είναι για πάντα το σπίτι της.»
