Γνωρίζω ότι τα σημερινά κορίτσια έχουν υψηλές προσδοκίες από τους μελλοντικούς τους συντρόφους. Και αυτές βασίζονται βασικά στις οικονομικές προσδοκίες. Είχα και εγώ τις δικές μου προσδοκίες από τον αρραβωνιαστικό μου. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μην πίνει. Δεν ήθελα να καταστρέψει τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου.
Αυτή ήταν η κύρια απαίτηση για μένα, αλλά όχι η μόνη. Ήθελα έναν καλό, αφοσιωμένο, εργατικό και υπεύθυνο άνδρα. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν απαιτήσεις από την υλική πλευρά του αρραβωνιαστικού μου- δεν με ενδιέφερε αν είχε διαμέρισμα, χρήματα, αυτοκίνητο, πόση περιουσία είχαν οι γονείς του κ.λπ. Φυσικά, δεν ανησυχούσα και πολύ για τα οικονομικά, καθώς και η ίδια προέρχομαι από μια πολύ φτωχή οικογένεια.
Η μητέρα μου μας μεγάλωσε μόνη της, οπότε ο αδελφός μου κι εγώ ζούσαμε πολύ ταπεινά.
Ο αρραβωνιαστικός μου και εγώ βγαίναμε για ένα χρόνο, εκείνη την εποχή ήταν φτωχός. Μεγάλωσε σε μια μεγάλη οικογένεια με έξι παιδιά και αργότερα υπηρέτησε στο στρατό. Ζούσε στο σπίτι του πατέρα του με τον αδελφό του και τη μητέρα του (τα άλλα αδέλφια είχαν ήδη τις δικές τους οικογένειες). Αφού παντρευτήκαμε, αρχίσαμε να ζούμε μαζί. Τα πρώτα χρόνια ήμασταν συμβατοί. Δεν έλειψαν οι μικροδιαφωνίες και οι στιγμές ζήλιας, αλλά μιλούσαμε και τα πράγματα πήγαιναν καλά. Μετά πέθανε η μητέρα του.
Αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που τον είδα να κλαίει. Μετά κάναμε παιδιά. Πήρε μια άλλη δουλειά, εντελώς έξω από το αντικείμενό του, ήταν προϊστάμενος σε ένα εργοστάσιο τροφίμων. Ο μισθός ήταν πολύ υψηλότερος από ό,τι στην αρχή της οικογενειακής μας ζωής. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα για μεγάλο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια αγοράσαμε το δικό μας.
Το να ζούμε μόνοι μας είναι καλό πράγμα, φυσικά, αλλά δεν ήμασταν μια ιδανική οικογένεια. Υπήρχαν δυσκολίες, όπως σε κάθε οικογένεια, αλλά νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι ήταν υγιείς και τα υπόλοιπα μπορούσαν να λυθούν. Είμαστε μαζί 7,5 χρόνια και μπορώ να πω ότι παντρεύτηκα έναν καλό άνθρωπο. Κάθε μέρα τον ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο.
Μπορώ να βασίζομαι πάνω του σε κάθε κατάσταση, βλέπω πόσο αγαπάει εμένα και τα παιδιά μας και έχει μεγάλη κατανόηση γι’ αυτά. Δεν είμαστε πλούσιοι, ζούμε στη “μεσαία τάξη”, αλλά δεν ζητάμε χρήματα από κανέναν και δεν έχουμε χρέη (εκτός από ένα μικρό στεγαστικό δάνειο). Έχω μια φίλη που παντρεύτηκε έναν πιο πλούσιο άντρα και τα πράγματα πάνε καλά γι’ αυτούς, αλλά ζει σε συνεχή αναστάτωση.
Εκείνος πίνει συχνά, πηγαίνει παντού χωρίς εκείνη και εκείνη τον υποπτεύεται ότι τον απατά. Λέει ότι αν δεν κέρδιζε καλά, θα τον είχε εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Αλλά τώρα δεν θέλει να καταλήξει μόνη της με δύο παιδιά και χωρίς χρήματα.
Εύχομαι σε όλους μια καλή σχέση, έναν αγαπημένο άντρα και υγιή παιδιά! Και ότι όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το ύψος των χρημάτων!
