Είμαστε μαζί σχεδόν 25 χρόνια. Έχουμε τρία παιδιά που ζουν ήδη χωριστά. Στην αρχή του γάμου μας, δημιουργήσαμε μια επιχείρηση την οποία διευθύνουμε από κοινού. Τα πράγματα πάνε καλά μεταξύ μας, ζούμε αρμονικά.
Έχουμε αρκετά χρήματα για τα πάντα και πηγαίνουμε διακοπές στο εξωτερικό αρκετές φορές το χρόνο. Βοηθάμε επίσης τα παιδιά και τους γονείς μας. Φαίνεται ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο- μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Εξάλλου, τι θα μπορούσε να διαταράξει αυτή την ειρήνη μετά από 25 χρόνια μαζί;
Μια μέρα έψαχνα τις τραπεζικές μου δηλώσεις και βρήκα κάτι που σίγουρα δεν είχε σχέση με την εταιρεία. Αποδείχθηκε ότι ο σύζυγός μου είχε βάλει εδώ και καιρό χρήματα σε έναν ξεχωριστό λογαριασμό με υψηλό επιτόκιο. Φυσικά αυτό είναι καλό πράγμα, οι αποταμιεύσεις είναι πάντα χρήσιμες, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ γι’ αυτά τα χρήματα.
Και πιθανότατα ακόμα δεν θα τα είχα ακούσει, αν δεν υπήρχε αυτή η τυχαία ανακάλυψη. Ποτέ δεν έκρυψα τίποτα από τον σύζυγό μου. Όταν χρειαζόμουν κάτι, τον ενημέρωνα ότι σχεδίαζα κάποια έξοδα και ούτω καθεξής, αλλά να έχω κάποιους ξεχωριστούς λογαριασμούς; Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο μεταξύ μας.
Πήγα στην τράπεζα και ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου είχε αυτόν τον λογαριασμό σχεδόν από την αρχή, από τότε που ξεκινήσαμε την επιχείρησή μας. Τον ρώτησα ευθέως για τα χρήματα αυτά. Είπε ότι ποτέ δεν βάζουμε στην άκρη για τίποτα, ξοδεύουμε τα πάντα, οπότε αποφάσισε να αποταμιεύσει κάποια για μια βροχερή μέρα για παν ενδεχόμενο. Και σκέφτομαι ότι αν έχουμε αρκετά για όλα και όλα πάνε καλά, γιατί να σκεφτούμε κάποια μαύρη ώρα; Αλλά ακόμα κι αν μου το έλεγε, δεν θα με πείραζε τελικά.
Ο σύζυγός μου λέει ότι όταν άρχισε να το αναβάλλει, δεν τα πηγαίναμε ακόμα τόσο καλά και τότε δεν θα μου άρεσε καθόλου. Στη συνέχεια τα παιδιά ήταν μικρά και πέρασε τόσος καιρός που με κάποιο τρόπο απλά δεν μου το είπε. Ίσως κάνω λάθος, αλλά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να μεταφέρει χρήματα σε αυτόν τον λογαριασμό κάθε μήνα και να μην το αναφέρει κατά λάθος. Νομίζω ότι το έκανε επίτηδες, αλλά γιατί;
Μοιράστηκα τις σκέψεις μου με τον σύζυγό μου και η συζήτηση αυτή κατέληξε σε καυγά. Ο σύζυγός μου δεν είναι ιδιαίτερα εριστικός, αλλά δεν μου ζήτησε συγγνώμη. Απλώς παρέμεινε σιωπηλός και περίμενε να τελειώσει η συζήτηση. Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μεταβιβάσω κάποια από την περιουσία στα παιδιά, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ετοιμάζει αυτός ο σύζυγός μου.
Δεν επανέρχεται σε αυτή τη συζήτηση και συμπεριφέρεται ως συνήθως, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Ίσως έχει κι άλλα μυστικά; Νιώθω σαν να μην έχω γνωρίσει τον δικό μου σύζυγο εδώ και 25 χρόνια και να ζω με κάποιον άγνωστο άντρα.
Ιωάννα, 56 ετών
