Έχω έναν φίλο που εμφανίζεται στη ζωή μου μόνο όταν χρειάζομαι κάτι. Ποτέ δεν με έχει βοηθήσει, ούτε καν με ένα μικρό πράγμα. Μια φορά της ζήτησα να καθίσει με την κόρη μου για δύο ώρες κυριολεκτικά – αρνήθηκε. Ταυτόχρονα, είναι και η ίδια σε γονική άδεια και έχει τα δικά της παιδιά, και η κόρη μου είναι ένα πολύ ήσυχο κορίτσι.
Αυτή τη φορά ήταν η δουλειά ως συνήθως. Αργότερα το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Laura. Ξεκίνησε όχι άμεσα – πρώτα με ρώτησε πώς είμαι, τι κάνω και χωρίς να περιμένει απάντηση με ενημέρωσε ότι ήταν έγκυος και περίμενε το τέταρτο παιδί της. Μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι είχε αποφασίσει να κάνει άλλο ένα παιδί. Έχουν ελάχιστα χρήματα, η Λάουρα βρίσκεται σε γονική άδεια εδώ και δύο χρόνια και ζουν με τον σύζυγό της σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζεται. Αλλά δεν είναι δική μου δουλειά, σκέφτηκα μέσα μου. Τη συνεχάρηκα και τη ρώτησα τι είχε συμβεί και τηλεφώνησε τόσο αργά. Και τότε έμαθα τον κύριο σκοπό της συνομιλίας:
– Ola, άκου, νοικιάζεις ακόμα το δεύτερο διαμέρισμά σου; Γιατί δεν μας αφήνεις να μετακομίσουμε εκεί και, για χάρη της συντροφικότητας, να μην πληρώσουμε ενοίκιο για τουλάχιστον έξι μήνες; Δεν ξέρουμε πώς θα τα καταφέρουμε οικονομικά. Τι λέτε;
– Λυπάμαι, έχω ενοικιαστές”, είπα συγκρατημένα, αν και η γλώσσα μου τσίμπησε για να πω αυτό που πραγματικά σκεφτόμουν.
– Δεν μπορούσες να τους ζητήσεις να μετακομίσουν;
– Καθόλου, Λόρα. Δεν θέλω και δεν θα το κάνω.
Η Laura έκλεισε το τηλέφωνο και σταμάτησε να μου τηλεφωνεί. Τώρα σκέφτομαι, μήπως έκανα λάθος που της είπα όχι;
Monika, 35 ετών
