Όταν ήμουν 8 ετών, ο πατέρας μου εγκατέλειψε τη μητέρα μου και μετακόμισε με μια άλλη γυναίκα. Ξέχασε όχι μόνο τη μητέρα μου αλλά και εμένα – δεν τηλεφώνησε, δεν ρώτησε πώς ήμουν, δεν αγόρασε ρούχα ή δώρα. Μόνο μια φορά, όταν ήμουν 10 ετών, μου ευχήθηκε χρόνια πολλά και μου έδωσε ένα παιχνίδι. Μετά από αυτό, οι δρόμοι μας τελικά χώρισαν.
Μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Και όλα θα ήταν μια χαρά αν είχε ενδιαφερθεί για μένα και με είχε μεγαλώσει. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, προσπαθούσε πάντα να κανονίζει πρώτα απ’ όλα τη συναισθηματική της ζωή. Καταλαβαίνω ότι όταν ο πατέρας μου την εγκατέλειψε, ήταν ακόμα αρκετά νέα και χρειαζόταν αγάπη. Αλλά στην αναζήτηση της στοργής, ξέχασε το ίδιο της το παιδί. Περνούσα όλες τις διακοπές μου στη γιαγιά μου στην εξοχή, σπάνια έπαιρνα καινούργια ρούχα και αυτό δεν συνέβαινε καθόλου επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, αλλά επειδή η μητέρα μου ξόδευε τα πάντ
\Και από την 1η τάξη του γυμνασίου, όταν η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε, με είχαν ήδη στείλει μόνιμα πίσω στην επαρχία. Ο νέος σύζυγος της μητέρας μου δεν ήθελε να μεγαλώσει το παιδί κάποιας άλλης, άλλωστε τον ενοχλούσα. Εκείνη τη στιγμή, η μητέρα μου δεν με επέλεξε. Όχι μόνο με άφησε με τη γιαγιά μου, αλλά με επισκεπτόταν πολύ σπάνια και εξίσου σπάνια έδινε χρήματα για τη συντήρησή μου. Ζούσαμε με τη σύνταξη των παππούδων μου – δεν υπήρχαν πολυτέλειες. Ήταν καλό που είχαμε τουλάχιστον τον δικό μας κήπο, δεν χρειαζόταν να αγοράζουμε λαχανικά και φρούτα. Οι παππούδες μου είχαν επίσης κοτόπουλα, κουνέλια και αγελάδες, οπότε υπήρχε γάλα, κρέας και αυγά. Μου αγόραζαν καινούργια ρούχα μόνο όταν είτε τα είχα ξεπεράσει είτε ήταν τόσο φθαρμένα που δεν μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιηθούν.α για τον εαυτό της.
Παρά ταύτα, κατάφερα να περάσω υποδειγματικά το απολυτήριο και να μπω στο πανεπιστήμιο πλήρους φοίτησης. Σπούδασα αυτό που πάντα ονειρευόμουν – τραπεζικές εργασίες. Πήρα πανεπιστημιακό πτυχίο χωρίς καμία δυσκολία. Και αυτό με βοήθησε να βρω μια καλή και καλά αμειβόμενη δουλειά. Μετά από πέντε χρόνια, αγόρασα ένα αυτοκίνητο και ένα διαμέρισμα ενός δωματίου.
Τότε ήταν που η μητέρα μου στάθηκε και πάλι στο κατώφλι μου. Άρχισε να κλαίει ότι ο σύζυγός της είχε βρει μια νεότερη γυναίκα και την είχε πετάξει έξω από το σπίτι. Κατά τη διάρκεια των χρόνων που είχαν περάσει μαζί, είχε καταφέρει να την ξεγελάσει – είχε μεταβιβάσει το διαμέρισμα στη μητέρα του. Ως αποτέλεσμα, η μητέρα μου έχασε όχι μόνο τον σύζυγό της, αλλά και το διαμέρισμα. Ήρθε σε μένα γιατί δεν είχε πού αλλού να πάει.
Λυπήθηκα αυτή τη γυναίκα, που μου ήταν άγνωστη, και την άφησα να μείνει μαζί μου. Της έθεσα ως όρο ότι σε ένα ή δύο μήνες θα έβρισκε δουλειά και θα μετακόμιζε. Έτσι συμφωνήσαμε.
Στην αρχή, όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο – η μαμά έψαχνε για δουλειά, συμπεριφερόταν σεμνά και δεν έκανε ερωτήσεις. Δεν ήμασταν κοντά, αλλά ούτε και τσακωνόμασταν. Όμως μετά από ένα μήνα, παρατήρησα αλλαγές στη συμπεριφορά της μητέρας μου – γύριζε συχνά αργά στο σπίτι, μερικές φορές αφού είχε πιει. Όταν τη ρωτούσα πού ήταν, έλεγε ιστορίες για τους φίλους της και τη συνάντησή τους.
Μια μέρα γύρισα νωρίς από τη δουλειά – δεν αισθανόμουν πολύ καλά και γι’ αυτό έκανα χαλάρωση. Όταν προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματος, δεν μπορούσα. Χτύπησα και μετά από λίγα λεπτά μου άνοιξε η μητέρα μου. Είχε αφήσει το κλειδί στην κλειδαριά, οπότε δεν μπορούσα να μπω μέσα. Δεν ήταν μόνη της – υπήρχε ένας ξένος που καθόταν στο δωμάτιο μόνο με το εσώρουχό του. Στο τραπέζι υπήρχαν διάφορα μπουκάλια κρασί και ένα μπολ με φρούτα. Όταν άρχισα να ρωτάω τι συνέβαινε στο σπίτι μου, η μαμά μου άρχισε να φωνάζει ότι έχει δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Η ιστορία άρχισε να κλείνει τον κύκλο της. Αλλά η μητέρα μου δεν έλαβε υπόψη της το γεγονός ότι δεν ήμουν πλέον 8 αλλά 28 ετών και τώρα δεν ήταν εκείνη που θα με πετούσε έξω από το σπίτι, αλλά εγώ θα πετούσα εκείνη έξω.
Της είπα να μην αφήσει κανένα ίχνος της στο διαμέρισμά μου αύριο. Στο μεταξύ, πέταξα έξω τον άντρα. Η μητέρα διαφωνούσε, φώναζε και με έβριζε, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή από το να μαζέψει τα πράγματά της. Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν τη λυπάμαι. Δεν εύχομαι σε κανέναν μια τέτοια μητέρα.
Εύα, 28 ετών
