Γνώρισα τον σύζυγό μου όταν ήμουν ακόμα στο πανεπιστήμιο. Ήταν ο μοναδικός – κυριολεκτικά! Ο σύζυγός μου είναι ο πρώτος και ο τελευταίος μου σύντροφος. Είμαι μία από τις εκπροσώπους ενός είδους γυναικών που πεθαίνει και περιμένουν το σωστό πρόσωπο και του είναι πιστές για μια ζωή.
Παντρευτήκαμε στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου μας. Ήμασταν νέοι και αφελείς. Δεν ξέρω αν ο έρωτάς μας ήταν ιδιαίτερος, αλλά μάλλον ήταν, γιατί επιβιώσαμε μαζί τόσα χρόνια. Δεν ήμασταν το μοναδικό ζευγάρι στο Πανεπιστήμιο και όμως, ήμασταν οι μόνοι που επιμείναμε σε μια μακροχρόνια σχέση. Γιατί; Πιθανώς επειδή πάντα στηρίζαμε ο ένας τον άλλον, ήμασταν μαζί “στα καλά και στα άσχημα”.
Ένα χρόνο αργότερα γίναμε γονείς. Ωστόσο, οι καθηγητές έκαναν τα πάντα για να μας υποστηρίξουν και καταφέραμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Χάρη στην επιμονή και την επιμονή, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας και να αποκτήσουμε πτυχίο. Εκείνη την εποχή, ο σύζυγός μου και εγώ μοιράζαμε όλα τα οικιακά μας καθήκοντα στη μέση.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο σύζυγο. Ο Παύλος μου ήταν το ιδανικό, το αληθινό άλλο μισό. Τα πηγαίναμε τέλεια και δεν τσακωνόμασταν σχεδόν ποτέ. Σε αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα θα έπρεπε να γεννιούνται παιδιά, οπότε 2 χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να κάνουμε άλλο ένα. Γεννήθηκε ένα κορίτσι.
Γιατί όχι; Είχα έναν σύζυγο που νοιαζόταν για μένα, έναν υγιή και ευτυχισμένο γιο… Έτσι, μια κόρη ήταν απαραίτητη για να μπορώ να πω ότι τα είχα όλα.
Νομίζω ότι ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο εκείνη την εποχή. Ο Paul με αγαπούσε και με βοηθούσε, παρά τη δουλειά. Αμέσως μετά την υπηρεσία ερχόταν στο σπίτι και έπαιζε με τα παιδιά και εγώ είχα χρόνο να αναπνεύσω. Τίποτα δεν προμήνυε προβλήματα, μέχρι που παρατήρησα ότι ο σύζυγός μου απομακρυνόταν από κοντά μου.
Ο Paul έμενε όλο και περισσότερο στη δουλειά. Ήταν διαρκώς νευρικός και ενοχλημένος, μου γρύλιζε. Μια φορά, όταν τον ρώτησα πώς αισθανόταν, μου απάντησε ότι η δουλειά μου θα έπρεπε να είναι να μαγειρεύω σούπα, να σκουπίζω τις μύτες των παιδιών και να τον ικανοποιώ τη νύχτα.
Μετά από μια τέτοια απάντηση, έχασα την επιθυμία να παίξω στην κρεβατοκάμαρα και να κολλήσω στις γλάστρες. Νόμιζα ότι ο Paul θα το πρόσεχε, θα το σκεφτόταν και θα βελτίωνε τη συμπεριφορά του, αλλά γινόταν όλο και χειρότερα. Με την πάροδο του χρόνου, ο σύζυγός μου άρχισε να πίνει και να βγαίνει έξω τα βράδια. Από στοργικός σύζυγος και στοργικός μπαμπάς μετατράπηκε σε πραγματικό νταή.
Μια μέρα γύρισε σπίτι και φώναζε από το κατώφλι:
– Βαρέθηκα να κλαίνε αυτά τα παιδιά και εσύ να φοράς φόρμες! Ποτέ δεν έκανες κάτι που να με κάνει περήφανο για την εμφάνισή σου. Δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, δεν χτενίζεσαι ωραία και δεν ντύνεσαι έξω. Δεν μπορώ να σε πάω πουθενά γιατί είσαι αμελής. Μου τραβάς χρήματα και κανείς δεν ρωτάει τι χρειάζομαι!
Τηλεφώνησα στην πεθερά μου για να παραπονεθώ, αλλά άρχισε να υπερασπίζεται τον γιο της και να μου ζητάει να μην καταθέσω αίτηση διαζυγίου. Τα μάζεψα και μετακόμισα με τα παιδιά μου σε ένα διαμέρισμα που νοικιάστηκε. Μια φίλη με βοήθησε να εγγράψω την κόρη μου στον παιδικό σταθμό και βρήκα μια περιστασιακή δουλειά. Δεν είναι εύκολο για εμάς, αλλά τα καταφέρνουμε. Τουλάχιστον κανείς δεν μας φωνάζει!
Κατά την ακρόαση του διαζυγίου αποδείχθηκε ότι ο σύζυγός μου είναι ψυχικά άρρωστος. Οι γονείς του το απέκρυψαν σκόπιμα από εμένα. Ενδιαφέρονταν για τη σχέση μας επειδή ήμουν η τέλεια σύζυγος για τον ψυχοπαθή γιο τους. Η πεθερά μου προσπάθησε να τον θεραπεύσει στη Γερμανία, αλλά χωρίς επιτυχία. Για πολλά χρόνια ο Paul έπαιρνε χάπια, γι’ αυτό και δεν είχα παρατηρήσει τα συμπτώματα της ασθένειας πριν. Φυσικά λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Δεν θέλω να ζω πια μαζί του. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να μην μεταφερθεί η ασθένειά του στα παιδιά.
