Ο σύζυγός μου και εγώ ζούμε στην πρωτεύουσα. Ήρθα στη Βαρσοβία πριν από 15 χρόνια για να σπουδάσω. Αφού αποφοίτησα από εδώ, βρήκα μια καλά αμειβόμενη δουλειά, όπου γνώρισα τον σύζυγό μου, οπότε έμεινα στην πόλη.
Αφού γνωριστήκαμε για ένα χρόνο, ο σύζυγός μου και εγώ παντρευτήκαμε και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ήταν εύκολο για εμάς αμέσως – στην αρχή έπρεπε να ζήσουμε με τους γονείς του συζύγου μου. Ευτυχώς, αυτό μας επέτρεψε να βάλουμε λίγο χρόνο στην άκρη για μια συνεισφορά, οπότε πήραμε δάνειο για το διαμέρισμα. Τώρα έχουμε ένα όμορφο διαμέρισμα δύο δωματίων που είναι εντελώς δικό μας. Φυσικά, δεν θα είναι εντελώς δικό μας μέχρι έξι χρόνια από τώρα, όταν θα έχουμε εξοφλήσει το δάνειο, αλλά εξακολουθώ να απολαμβάνω το διαμέρισμα απεριόριστα!
Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως, μόλις αποκτήσετε το δικό σας διαμέρισμα και στην πρωτεύουσα, ξαφνικά όλοι οι συγγενείς σας θέλουν να σας επισκεφθούν. Όλοι ήθελαν να περπατήσουν στη Βαρσοβία, αλλά κανείς δεν ήθελε να ξοδέψει χρήματα για ξενοδοχείο, οπότε το να έρθουν σε εμάς φάνηκε η καλύτερη επιλογή γι’ αυτούς.
Φέτος ο σύζυγός μου και εγώ καταφέραμε να πάρουμε τις διακοπές μας την ίδια στιγμή, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στη θάλασσα. Είχαμε ήδη αγοράσει τα εισιτήρια στα μέσα του καλοκαιριού, οπότε τώρα το μόνο που απέμενε ήταν να πακετάρουμε.
Μια μέρα πριν από την αναχώρησή μας, με πήρε τηλέφωνο η ξαδέρφη μου και με ενημέρωσε ότι είχε αγοράσει εισιτήρια για το τρένο και θα ήταν με την οικογένειά της σε τρεις ημέρες. Τότε της εξήγησα ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, καθώς αύριο θα πηγαίναμε στη θάλασσα και θα λείπαμε από την πόλη για ένα δεκαπενθήμερο.
Η ξαδέρφη μου άρχισε να διαμαρτύρεται και να λέει ότι είχαμε να βρεθούμε έναν ολόκληρο χρόνο και ότι ήθελα απλώς να φύγω και να χάσω την ευκαιρία να περάσω λίγο χρόνο μαζί της! Απαίτησε μάλιστα από τον σύζυγό μου και εμένα να παραδώσουμε τα εισιτήριά μας και να μην πετάξουμε πουθενά.
Τότε της είπα ότι δεν θα αλλάζαμε τα σχέδιά μας επειδή εκείνη το ήθελε, οπότε η θυμωμένη ξαδέρφη απλά έκλεισε το τηλέφωνο.
Πήγαμε στη θάλασσα και τρεις μέρες αργότερα μου τηλεφώνησε η ίδια ξαδέρφη και η φωνή της ήταν γεμάτη οργή και αγανάκτηση.
– Πού είσαι; Είμαστε ήδη στη Βαρσοβία, χτυπάμε το κουδούνι σας αλλά κανείς δεν ανοίγει.
– Κανείς δεν θα ανοίξει γιατί δεν είμαστε εδώ – σας είπα ότι πετάμε για διακοπές.
– Σκέφτηκα ότι ίσως μας είπες ψέματα για να σου δώσω μια ευκαιρία.
– Δεν σας κορόιδεψα, είμαστε πραγματικά σε διακοπές.
– Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε τώρα;
– Βρείτε μια θέση σε ένα ξενοδοχείο ή σε κάποιον ξενώνα, είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κάτι για αυτές τις λίγες μέρες.
– Δεν έχουμε χρήματα για ξενοδοχείο.
– Τότε δεν ξέρω πώς να σας βοηθήσω, οπότε ίσως μπορείτε να πάτε σπίτι σας. Δεν είστε παιδιά, οπότε πρέπει να λύσετε μόνοι σας τα προβλήματά σας.
Η ξαδέρφη μου διέκοψε ξανά τη συζήτηση χωρίς να με αποχαιρετήσει, και στη συνέχεια δεν μου τηλεφώνησε ξανά.
Αφού επέστρεψε στο σπίτι, η ξαδέλφη μου είπε σε όλους τους συγγενείς της για την αυθάδειά μου. Αποδείχθηκε ότι έπρεπε να αλλάξω τα σχέδιά μου γι’ αυτήν, ότι ήμουν εγωιστής επειδή πήγα διακοπές.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι πολλοί από τους συγγενείς τάχθηκαν με το μέρος της και καταδίκασαν την απόφασή μου, και είμαι εντελώς αμήχανη για το τι σκέφτονταν.
Τι κακό έχει ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να πάμε επιτέλους διακοπές;
