Στεκόμουν στην ουρά ενός φαρμακείου και μπροστά μου ήταν δύο άτομα: ένας ασυνήθιστα ντυμένος άνδρας και μια νεαρή μητέρα που δυσκολευόταν γιατί είχε στην αγκαλιά της έναν γιο. Ο ηλικιωμένος άντρας ήρθε στο παράθυρο, παρέδωσε μια συνταγή και είπε: αγαπητή κυρία, μόνο αυτά τα πρώτα φάρμακα, γιατί φοβάμαι ότι δεν μπορώ να πληρώσω άλλα, δυστυχώς.
Ο φαρμακοποιός βρήκε τα φάρμακα και του είπε πόσα πρέπει να πληρώσει και με τρεμάμενα δάχτυλα ο ηλικιωμένος έβγαλε τα τελευταία χρήματα από το πορτοφόλι του. Αποδείχθηκε ότι του έλειπαν κυριολεκτικά μερικές δεκάρες.
Ο φαρμακοποιός απλά πήρε τα φάρμακα και προχώρησε για να εξυπηρετήσει τον επόμενο πελάτη, που ήταν μια νεαρή μαμά, ενώ την ίδια στιγμή ο ηλικιωμένος κύριος, με δάκρυα στα μάτια, μάζευε τα ρέστα που είχε προηγουμένως πετάξει στον πάγκο. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι έπρεπε να βοηθήσω αυτόν τον κύριο, οπότε τον πλησίασα και του πρόσφερα τη βοήθειά μου.
Στην αρχή, ο ηλικιωμένος δεν πίστεψε αυτό που του είπα και με κοίταξε σαν να ήμουν φρικιό. Στα μάτια του είδα δάκρυα και ταυτόχρονα μεγάλη έκπληξη. Στη συνέχεια, προφανώς αυτό που του είχα πει ήρθε στη συνείδησή του, ότι δηλαδή του είχε προσφερθεί ανιδιοτελής βοήθεια, και τότε άρπαξε το χέρι μου για να μην φύγω ξαφνικά ή αλλάξω γνώμη.
Για μια στιγμή άρπαξε το χέρι μου τόσο σφιχτά που ένιωσα τον πόνο, και για μια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως έτσι συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν αρπάζουν το τελευταίο μέσο. Περπατήσαμε λοιπόν μέχρι το παράθυρο και ο ηλικιωμένος παρέδωσε ξανά τη συνταγή, αλλά αυτή τη φορά είπε: “ό,τι υπάρχει στη λίστα, παρακαλώ”. Και πάλι εδώ έζησα κάποιον να με κοιτάζει σαν να ήμουν εντελώς φρικιό, αλλά αυτή τη φορά ο φαρμακοποιός με αγκάλιασε με ένα τέτοιο βλέμμα.
Στο τέλος, παρέδωσα τη συνταγή μου, καθώς σχεδόν θα την είχα ξεχάσει από όλα αυτά. Όταν ο ηλικιωμένος και εγώ φεύγαμε από το φαρμακείο, μου είπε μόνο “Γιε μου, ο Θεός θα σε ανταμείψει!”.
Ήθελα να του δώσω κι άλλα χρήματα, αλλά αρνήθηκε και προσπάθησε να φύγει, αλλά στο τέλος πήρε τουλάχιστον το μισό ποσό. Όταν τον κοίταξα να απομακρύνεται αργά προς την άλλη κατεύθυνση, ξαφνικά ένιωσα για κάποιο λόγο ντροπή – σαν να έφταιγα εγώ που οι ηλικιωμένοι στην Πολωνία δεν μπορούν να αγοράσουν τα βασικά πράγματα που χρειάζονται. Από τότε, δίνω ιδιαίτερη προσοχή στους ηλικιωμένους στα καταστήματα, στα φαρμακεία ή σε όσους ζητιανεύουν στην πόλη για ελεημοσύνη.
