– Ω, έχω δει αυτή την “χαρούμενη” νύφη σας – μια ηλικιωμένη, ξανθομαλλούσα γυναίκα με κοίταζε – Ξέρετε, έχω μια τόσο όμορφη νύφη, μια πραγματικά υπέροχη νύφη!
Ο γιος μου, από την άλλη πλευρά, ερωτεύτηκε μια ορφανή. Έβγαιναν για πολύ καιρό και μετά αποφάσισαν να παντρευτούν, επειδή η κοπέλα έμεινε έγκυος. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν συνεχώς να μου πουν ότι το κορίτσι είχε μεγαλώσει χωρίς πατέρα και ότι η μητέρα της ήταν μεθύστακας και πόρνη, οπότε θα ήταν το ίδιο, αλλά δεν άκουγα.
Φίλοι και γείτονες με συμβούλεψαν να της δώσω χρήματα για έκτρωση, αλλά εγώ δεν το ήθελα αυτό. Απλώς ρώτησα τον γιο μου για να βεβαιωθώ ότι ήταν σίγουρα δικό του παιδί και μου το επιβεβαίωσε. Πρόσθεσε ακόμη ότι την αγαπούσε, οπότε τι έπρεπε να κάνω αν ήθελαν να δημιουργήσουν οικογένεια;
Ήμουν ήδη έτοιμη να πω ότι είχαν πάρει τη σωστή απόφαση, αλλά τότε ο γιος συνέχισε:
– Πήγαμε στη γιαγιά της Καρολίνας μου και τη ρωτήσαμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια; Είπε ότι δεν ήξερε γιατί δεν είχε ούτε μια δεκάρα. Τότε αρχίσαμε να κλαίμε μαζί της, γιατί και εμείς δεν έχουμε ούτε μια δεκάρα.
Ήμασταν κι εμείς σε δύσκολη οικονομική κατάσταση και δεν ήξερα τι μπορούσαμε να κάνουμε σε όλη αυτή την κατάσταση. Τότε όμως ο μεγαλύτερος γιος ήρθε στο σπίτι και είπε: “Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα:
– Μπαμπά, μην ανησυχείς. Έχουμε ένα γουρουνάκι, οπότε θα το σκοτώσουμε, θα φτιάξουμε μόνοι μας τη βότκα ή το φεγγάρι, το έχουμε κάνει πολλές φορές. Θα δανειστούμε κι άλλα χρήματα και θα κάνουμε γάμο, κλείνοντας το στόμα του κόσμου”.
Όταν το άκουσα αυτό, έκανε την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα… Έτσι το καλοκαίρι καταφέραμε να οργανώσουμε το γάμο και τότε γεννήθηκε ο εγγονός μας. Ήταν σαν δύο σταγόνες νερό με τον γιο μας! Αυτό το παιδί ήταν ένα θαύμα, ένα δώρο του Θεού, και από τώρα και στο εξής δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς τον εγγονό μου! Τώρα είναι πέντε ετών.
Στη συνέχεια η νύφη μου γέννησε έναν εγγονό. Υπάρχει ένας χρόνος διαφορά μεταξύ των παιδιών. Είμαι πολύ ευτυχής που έχω μια τέτοια νύφη, είναι σαν κόρη μου. Φυσικά το ξεκίνημα ήταν δύσκολο, αλλά άξιζε τον κόπο να περάσουμε τα χειρότερα. Στην αρχή δεν είχε ρούχα, οπότε είπα στον σύζυγό της, και στον γιο μου, να πουλήσουμε λίγο από το παραγόμενο τυρί και να της αγοράσουμε μερικά ρούχα.
Χρωστάω επίσης στη νύφη μου τη ζωή μου, γιατί όταν έπαθα εγκεφαλικό επεισόδιο (όταν όλοι ήταν στον κήπο), ήταν εκείνη που πρόσεξε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ρώτησε: “Πατέρα, δεν είσαι καλά; Είσαι τόσο κόκκινος!”. Χωρίς να περιμένει απάντηση, φώναξε τον γιο της, με πήγαν στο νοσοκομείο και… χάρη σε αυτό είμαι ζωντανός!
