Στα 82 μου χρόνια, δεν είμαι πια τόσο υγιής και δραστήρια όσο ήμουν κάποτε, αλλά εξακολουθώ να διαχειρίζομαι μόνη μου το νοικοκυριό και τον κήπο χωρίς να βασίζομαι στα παιδιά μου. Το σπίτι μου, που χτίστηκε μαζί με τον εκλιπόντα σύζυγό μου, κουβαλάει πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις. Τώρα σκέφτομαι αυτό το κτίριο ως je
ένα πράγμα για το οποίο νοιάζεται η οικογένειά μου.
Πριν από αυτό, ζούσαμε στην πόλη. Δώσαμε το διαμέρισμά μας στον γιο μας όταν παντρεύτηκε και μετακομίσαμε εδώ οι ίδιοι. Αμέσως μετά, απέκτησε ένα παιδί και άρχισε να μας επισκέπτεται λιγότερο συχνά. Ωστόσο, αφού πέθανε ο σύζυγός μου, ο γιος μου με ξέχασε εντελώς και με άφησε μόνη μου.
Το ενδιαφέρον του για μένα περιορίστηκε σε ένα τηλεφώνημα τα Χριστούγεννα. Πάντα εξηγούσε την έλλειψη χρόνου λόγω της δουλειάς του, αλλά υποσχόταν να έρθει να με επισκεφτεί σύντομα, αλλά δεν κρατούσε τον λόγο του. Τελικά, σταμάτησα να πιστεύω στις υποσχέσεις του. Ζούσα μόνη μου, αντιμετωπίζοντας όσο καλύτερα μπορούσα, καθώς οι δυνάμεις μου μειώνονταν κάθε χρόνο που περνούσε.
Σε αυτή την κατάσταση, η βοήθεια ήρθε από τους γείτονες, ιδίως από έναν νεαρό άνδρα που ονομαζόταν Krystian. Από την καλή του καρδιά, ανέλαβε επισκευές και άλλες δουλειές, απορρίπτοντας οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση. Ο Krystian όχι μόνο ασχολήθηκε με τη σωματική εργασία, αλλά μου παρείχε τακτικά φαγητό και φάρμακα.
Η ανιδιοτελής φροντίδα του ήταν σαν μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, υπενθυμίζοντάς μου ότι ακόμη και μπροστά στη λήθη από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να δείξουν ζεστασιά και υποστήριξη.
Ένας νεαρός άνδρας με μεγάλη καρδιά, ήταν η επιτομή εκείνων των αξιών με τις οποίες ζούσαμε πάντα με τον εκλιπόντα σύζυγό μου. Ο Krystian έγινε όχι μόνο γείτονάς μου, αλλά και φίλος του οποίου η καλοσύνη και η αφοσίωση αντιστάθμισαν με το παραπάνω την αδιαφορία της δικής μου οικογένειας.
Όλα αυτά με έκαναν να αποφασίσω να κάνω μια διαθήκη υπέρ του Krystian ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Η οικογένειά μου, που δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για μένα, δεν άξιζε τίποτα από μένα. Για μένα, η απόφαση να τον κάνω μοναδικό κληρονόμο μου δεν ήταν μόνο μια πράξη δικαιοσύνης, αλλά και μια αναγνώριση της ανθρώπινης καλοσύνης.
Όταν ο εγγονός μου έμαθε για τη διαθήκη, ήρθε να με επισκεφθεί, αλλά ήταν πολύ αργά. Αυτό ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η κληρονομιά. Ένιωσα ότι δεν υπήρχε λόγος να αλλάξω γνώμη μετά από σχεδόν 20 χρόνια παραμέλησης και ότι η απόφασή μου ήταν η σωστή.
Έκανα λάθος στην απόφασή μου;
