Αφού παντρευτήκαμε, μετακομίσαμε με τους γονείς μου, οι οποίοι δεν ανακατεύτηκαν καθόλου στη ζωή μας. Η μητέρα μου είναι το είδος του ανθρώπου που φοβάται μήπως κάποιος την προσβάλει κατά λάθος, και ο πατέρας μου ακόμη περισσότερο. Αλλά καταλαβαίναμε πολύ καλά ότι δεν θα υπήρχε αρκετός χώρος για όλους μας, ειδικά όταν γεννηθούν τα παιδιά.
Ως εκ τούτου, όταν μάθαμε ότι η θεία του συζύγου μου, η οποία δεν είχε παιδιά, μας κληροδότησε ολόκληρο το σπίτι, ήμασταν απίστευτα χαρούμενοι. Είναι αλήθεια ότι το σπίτι βρισκόταν σε άλλη πόλη, αλλά τόσο ο Radek όσο και εγώ εργαζόμασταν εξ αποστάσεως, οπότε το πού μέναμε δεν ήταν τόσο σημαντικό για εμάς.
Αντιθέτως, ήμουν ευτυχισμένη που ήταν η γενέτειρα του συζύγου μου, τα πεθερικά μου έμεναν επίσης δίπλα, και η σχέση μου μαζί τους εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετική, επειδή δεν βλεπόμασταν συχνά. Νόμιζα ότι θα ήταν πάντα έτσι.
Αλλά μόλις μετακομίσαμε στο σπίτι που μας κληροδότησε η θεία μου, οι γονείς του συζύγου μου άρχισαν να ενδιαφέρονται έντονα για τη ζωή μας. Ο πεθερός μου ερχόταν στο σπίτι του συζύγου μου σχεδόν κάθε μέρα και του έλεγε επανειλημμένα ότι ο Radek έπρεπε να βρει μια “κανονική” δουλειά σε κάποια εταιρεία και όχι να κάθεται όλη μέρα στον υπολογιστή.
Ενώ ο σύζυγός μου εξακολουθούσε με κάποιο τρόπο να μπορεί να απαντά κατηγορηματικά στον ίδιο του τον πατέρα, με την πεθερά μου συνέβαινε το αντίθετο.
Η κυρία Ρενάτα, εκτός από το να μου εξηγεί τι πρέπει να ταΐζω τον γιο της, άρχισε επίσης να σχεδιάζει τον ελεύθερο χρόνο μου.
– Θα μπορούσες να εκτρέφεις κοτόπουλα”, είπε η πεθερά μου, “έχεις άφθονο χώρο, γιατί χρειάζεσαι τόσα πολλά; Και εδώ θα φτιάξεις παρτέρια για να έχεις τα σχοινόπρασα και τον μαϊντανό σου.
– Κυρία Ρενάτα, – προσπάθησα να εξηγήσω ήρεμα στην πεθερά μου ότι αυτό δεν είναι μέρος των σχεδίων μας. – Θέλουμε να βάλουμε εδώ ένα κιόσκι και να φτιάξουμε γκαζόν, όχι ένα κοτέτσι με λαχανόκηπο. Παρακαλώ συγχωρέστε με, αλλά θα το κάνουμε με τον τρόπο μας.
Η πεθερά μου προσβλήθηκε και έφυγε. Αλλά μετά από λίγες μέρες φάνηκε να με συγχωρεί και ήρθε με την πρόταση να κάνουμε ένα πάρτι για το καλωσόρισμα του σπιτιού.
– Τι; – η πεθερά μου κοίταξε εμένα και τον σύζυγό μου. – “Θα καλέσουμε όλη την οικογένεια. Ευτυχώς, θα έχετε κάπου να κοιμηθείτε όλοι. Τουλάχιστον δέκα άτομα θα χωρέσουν εδώ μέσα.
Ο σύζυγός μου και εγώ κοιταχτήκαμε μεταξύ μας.
– Συγχωρέστε με, μητέρα, – ο σύζυγός μου αποφάσισε να δράσει αποφασιστικά και άμεσα, – αλλά αφού αυτό είναι το σπίτι μας, εμείς θα αποφασίσουμε αν θα κάνουμε εγκαίνια ή όχι. Και αν χρειαστούμε τη συμβουλή σου ή του πατέρα μου, για το ένα ή το άλλο πράγμα, θα σε ρωτήσουμε. Και προς το παρόν, αντίο.
Τα πεθερικά μου έχουν προσβληθεί τρομερά και τώρα δεν μας επισκέπτονται καθόλου. Καταλαβαίνω ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί τους, αλλά ειλικρινά, η ψυχική μας ηρεμία είναι πιο πολύτιμη για μένα….
