– Χάρηκα πολύ όταν έλαβα πρόσκληση για το πάρτι της ονομαστικής εορτής της κόρης μου”, θυμάται ο Kazimierz. – Η κόρη μου και ο γαμπρός μου ήρθαν να με πάρουν με το αυτοκίνητό τους, έφεραν μια βαλίτσα ως δώρο και με ρώτησαν αν θα πήγαινα να τους δω.
Η κόρη μου ζει χωριστά εδώ και πολύ καιρό, στην πόλη. Πρώτα σπούδασε εκεί, μετά δούλεψε εκεί και μετά παντρεύτηκε. Φυσικά, ονειρευόμουν έναν γαμπρό που θα ήταν σαν γιος μου, αλλά δεν τα κατάφερα.
Όλη μου τη ζωή δούλευα με τα χέρια μου, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, συνήθισα το αγρόκτημα, και ο γαμπρός μου, βλέπετε, είναι προγραμματιστής. Δεν καταλαβαίνω τι είδους δουλειά είναι αυτή – κάθεται όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή και μετά λέει κάτι άλλο ότι είναι κουρασμένος ή ότι χρειάζεται διακοπές, τελικά δεν είναι σκληρή δουλειά.
Αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι η κόρη μου είναι ευτυχισμένη. Και φαινόταν να είναι, απλώς δεν βλεπόμασταν συχνά και δεν μιλούσαμε πολύ. Κοιμόντουσαν μέχρι το μεσημέρι, όταν δεν τους παίρνεις τηλέφωνο, τους ξυπνάς. Δουλεύουν κατά τη διάρκεια της ημέρας και όταν είναι ελεύθεροι κοιμάμαι τότε, πάντα βγαίνει αργά το βράδυ. Και έτσι βγαίνει ότι δεν έχουμε ποτέ χρόνο να μιλήσουμε.
Γι’ αυτό, είναι πολύ φιλικοί με τους γονείς του γαμπρού τους. Όταν τα παιδιά παντρεύτηκαν, πούλησαν το διαμέρισμά τους και αγόρασαν δύο μικρότερα, δίνοντας το ένα στους νέους. Μένουν σε γειτονική πολυκατοικία και συναντιούνται σχεδόν καθημερινά. Είναι από την πόλη, ζουν μια παρόμοια ζωή. Έχουν έρθει όλοι τους να με δουν αρκετές φορές.
Όλη η παρέα κοιμήθηκε μέχρι το μεσημέρι, μετά πήγαν μια βόλτα στο χωριό, έβγαλαν φωτογραφίες, κουβέντιασαν κάτι για την παρακμή του χωριού, μαγείρεψαν μπρόκολο, κάτι τόσο άγευστο που είναι χάσιμο χρόνου.
Κανείς δεν ρώτησε αν χρειαζόταν βοήθεια στο αγρόκτημα, οπότε έπρεπε να κάνω μόνος μου το σπίτι και την κουζίνα. Σκότωσα ένα κοτόπουλο γι’ αυτούς, μαγείρεψα το ζωμό, αλλά μόνο ο πεθερός μου το έφαγε. Επειδή, βλέπετε, είναι χορτοφάγοι και δεν τρώνε κρέας.
Λοιπόν, ας φάνε ό,τι θέλουν, δεν είναι τίποτα το τρομερό. Έχω πατάτες, παντζάρια και ντομάτες στον κήπο, αυτά τους δίνω πάντα στην πόλη. Είναι πάντα καλύτερα τα σπιτικά από τα αγορασμένα. Προσπαθώ να κρατάω επαφή με κάποιον τρόπο, άλλωστε είναι το παιδί μου. Ίσως να έχω εγγόνια. Ο γαμπρός μου δεν κάνει τίποτα με τα χέρια του, οπότε όσο έχω αρκετή υγεία, θα βοηθάω όσο χρειάζεται.
– Λοιπόν, η κόρη μου με κάλεσε στην ονομαστική της γιορτή. Ξαφνιάστηκα πολύ και ρώτησα αν θα τους ενοχλήσω. Όχι, ήρθαν οι ίδιοι για μένα. Ετοίμασα μια βαλίτσα, πήρα μερικά λαχανικά για μια σαλάτα και πήγαμε στην πόλη.
Φτάσαμε στην τοποθεσία γρήγορα. Είχαμε μάλιστα μια ωραία κουβέντα στο δρόμο. Όλα ξεκίνησαν τη δεύτερη μέρα μετά την άφιξη.
Ξύπνησα νωρίτερα από όλους τους άλλους. Ξάπλωσα ξανά, αλλά δεν μπορούσα να ξαπλώσω έτσι, οπότε σηκώθηκα. Αποφάσισα να φτιάξω πρωινό για όλους.
Νόμιζα ότι η ομελέτα θα τρώγονταν από όλους, ακόμα και από τους χορτοφάγους, αλλά κοίταξα στα ντουλάπια και δεν υπήρχε ούτε λάδι ούτε τηγάνι. Άνοιξα ένα άλλο ντουλάπι και η πόρτα σε αυτό, βλέπω, ήταν χαλαρή. Καλά, τίποτα, σκέφτηκα, θα πάω στο μαγαζί, θα αγοράσω ένα καλό τηγάνι για την ονομαστική γιορτή της κόρης μου, θα φτιάξω πρωινό και μετά θα ασχοληθώ ακόμα με τα ντουλάπια.
Γύρισα πίσω, κοιμόντουσαν ακόμα. Σκέφτομαι, καλά, είναι πρωινό λίγο αργότερα, οπότε είναι ζεστό. Άρχισα να σφίγγω το ντουλάπι και τότε ξύπνησε ο γαμπρός μου. Μουρμούρισε έκπληκτος ότι δεν άξιζε τον κόπο, θα αγοραζόταν καινούργιο ντουλάπι και όλα τα σχετικά. Ούτε ευχαριστώ ούτε ίσως βοήθεια, απλά για να σπαταλήσει χρήματα.
Τότε η κόρη μου ξύπνησε. Της έδωσα το τηγάνι, φαινομενικά χαμογελούσε, αλλά μπορούσα να δω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Της τράβηξα λίγο τη γλώσσα και μου είπε ότι δεν μαγειρεύει στο σπίτι. Παραγγέλνει τα πάντα γιατί είναι βολικό και εξοικονομεί χρόνο. Ποιος το έχει δει αυτό, να παραγγέλνει φαγητό. Δεν ξέρεις τι θα βάλουν εκεί μέσα, τι θα σε ταΐσουν και πόσο κοστίζει.
Ωστόσο, ετοίμασα πρωινό. Φάγαμε. Όλοι διασκορπίστηκαν στο σπίτι και κάθισαν στους υπολογιστές και τα τηλέφωνά τους. Ρώτησα γιατί δεν ετοιμαζόμασταν για την άφιξη των επισκεπτών. Ίσως κάτι πρέπει να πλυθεί ή να μαγειρευτεί. Η κόρη μου απάντησε ότι το βράδυ θα γιορτάζαμε σε ένα εστιατόριο και ότι εγώ θα μπορούσα να ασχοληθώ με τις δουλειές μου και να ξεκουραστώ. Αλλά να ξεκουραστώ για ποιο λόγο, αναρωτιέμαι; Δεν έχουμε κάνει τίποτα!
Δεν πρόλαβα να το πω αυτό γιατί με διέκοψε ο γαμπρός μου. Είπε ότι έπρεπε να τελειώσει τη σελίδα σήμερα, ότι τα παράπονά μας τον ενοχλούσαν, ότι δούλευε τη μισή νύχτα και δεν είχε τελειώσει ακόμα και ότι έπρεπε να την κάνει εγκαίρως για το βράδυ.
Σιωπηλά σήκωσα τους ώμους μου. Τι είδους δουλειά είναι αυτή; Τι το κουραστικό έχει; Η κόρη μου δεν έδινε καμία απολύτως σημασία. Εγώ έψαχνα κάτι στο τηλέφωνό μου, εκείνη έστελνε μήνυμα σε κάποιον και χαμογελούσε στην οθόνη. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε χώρος για μένα εδώ, ότι δεν υπήρχε λόγος να περιμένω μέχρι το βράδυ.
Νόμιζα ότι θα καθόμασταν στο σπίτι σαν οικογένεια, είχα συμφωνήσει ακόμα και για το χορτοφαγικό φαγητό τους, και να ‘μαι. Και η βοήθειά μου σ’ αυτούς, και οι συμβουλές μου, και τα δώρα μου. Όλα είναι λάθος. Δεν τους ταιριάζει να είναι τέτοιος πατέρας.
Πήρα τη βαλίτσα μου και έφυγα αθόρυβα από το διαμέρισμα. Αποφάσισα να πάω στο σταθμό των λεωφορείων και να αγοράσω ένα εισιτήριο για το σπίτι. Έχω μια γειτόνισσα, που είναι ανύπαντρη μητέρα.
Η κοπέλα ενδιαφέρεται για το πώς τα πάω, πάντα με ρωτάει αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι, μερικές φορές φέρνει ένα κέικ, είναι κοινωνικότατη, το παιδί της τρέχει συχνά στον κήπο μου για μήλα.
Από τη στιγμή που είμαι ξένη και αδιάφορη για την ίδια μου την κόρη, δεν θα αφήσω τέτοιους καλούς ανθρώπους στη φτώχεια. Νομίζω ότι θα μιλήσω με τη γειτόνισσά μου, θα της ξαναγράψω το σπίτι μου και αν χρειαστεί θα με βοηθήσει στα γεράματά μου. Δεν θα πεθάνω. Απλά είναι κρίμα να πρέπει να ζητάς βοήθεια από ξένους αντί για το δικό σου παιδί.
