Μόλις είχα βγει από το νοσοκομείο με το νεογέννητο μωρό μου, όταν ο ξάδελφος του συζύγου μου μετακόμισε μόνιμα μαζί μας. Είχαμε προγραμματίσει να περάσει μια εβδομάδα μαζί μας. Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, δεν ήθελα ξένους στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα δεν είχα πού αλλού να πάω.
Το πρωί, ο ξάδερφός μου με ξύπνησε και μου είπε να φτιάξω πρωινό.
– Ξέρεις πού είναι η κουζίνα; Πήγαινε να ζεστάνεις το φαγητό σου. – Του είπα.
Όλη τη νύχτα προσπαθούσα να ηρεμήσω το μωρό. Το πρωί ήμουν σαν ζόμπι.
-Δεν μπορώ να μαγειρέψω. Η μαμά είπε ότι θα το φροντίσεις εσύ.
-Ακου, βάλε το φαγητό σε ένα πιάτο και βάλ’ το στο φούρνο μικροκυμάτων για ένα λεπτό. Αυτό είναι όλο”, είπα εκνευρισμένη.
Είχα επιτέλους μια στιγμή ηρεμίας. Με πήρε και ο ύπνος. Μισή ώρα αργότερα με ξύπνησε ξανά γιατί ήθελε καφέ.
-Πλάκα μου κάνεις; Από πού μεγάλωσαν τα χέρια σου;
-Η μαμά μου είπε… Δεν τον άκουσα άλλο.
-Η μαμά μπορεί να μιλάει πολύ, αλλά αυτό είναι το σπίτι μου. Είσαι φιλοξενούμενος στο σπίτι μας, οπότε μην ενοχλείς τον προσωπικό μου χώρο.
Η αγανάκτησή μου δεν είχε όρια. Ο άντρας εισέβαλε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει ή να δώσει άδεια. Εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσα να ταΐζω το μωρό ή να αλλάζω ρούχα. Κανείς δεν νοιάστηκε όπως βλέπετε.
Δεν υποχώρησε, φώναζε έτσι ώστε να ξυπνήσει η κόρη μου.
-Χρειάζομαι τον φορτιστή!
Δεν μπορούσα να το αντέξω. Τον άρπαξε από το χέρι και τον έσπρωξε έξω από την πόρτα.
Πέντε λεπτά αργότερα, η θεία μου με πήρε τηλέφωνο.
-Είσαι ξεδιάντροπος. Έχεις καλεσμένους στο σπίτι και είσαι ξαπλωμένος. Δυσκολεύεσαι να φτιάξεις καφέ;
Σοκαρίστηκα. Ο τύπος είναι 19 ετών, ετοιμάζεται να πάει στο πανεπιστήμιο και δεν ξέρει πώς να φτιάξει μόνος του έναν καφέ.
-Θεία, το παιδί σου είναι 19 ετών. Είναι διπλάσιος από μένα και δεν μπορεί να φτιάξει μόνος του ένα φλιτζάνι καφέ; Και το ήξερες ότι μόλις έκανα παιδί; Έχω τις ευθύνες μου. Δεν σε νοιάζει;
Κατέβασα το τηλέφωνο γιατί δεν ήθελα να ακούσω άλλες τέτοιες ασυναρτησίες.
Δύο ώρες αργότερα, η κόρη μου ξύπνησε. Με το ζόρι έφτασα στην κουζίνα. Μετά από μια καισαρική τομή, αυτό δεν είναι εύκολο. Όταν μπήκα μέσα, έπαθα ένα σοκ. Η κουζίνα ήταν ένα χάος που δεν είχα ξαναδεί. Και η ξαδέρφη μου, αδιαφορώντας για οτιδήποτε, καθόταν δίπλα μου και μιλούσε στο τηλέφωνο.
-Μείνε μαζί μου απόψε. Μόνο που εδώ η μικρή κλαίει συνέχεια. Πάρε ωτοασπίδες για κάθε ενδεχόμενο.
Δεν άντεξα και διέκοψα μια συναρπαστική συζήτηση:
-Καλημέρα!
Το αγόρι πετάχτηκε από την καρέκλα του. Δεν πρόσεξε ότι είχα μπει στην κουζίνα.
-Καθάρισε αμέσως την κουζίνα και πες στη μητέρα σου να σου βρει διαμέρισμα.
Όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε από τη δουλειά, με μάλωσε που πέταξα την ξαδέλφη μου στο δρόμο. Δεν είχα συνείδηση και καρδιά.
-Η θεία μου έρχεται. Θέλει να σου μιλήσει για το γιατί πέταξες έξω το γιο της.
-‘κουσέ με! Μόλις γέννησα ένα μωρό. Δεν έχω χρόνο να υπηρετώ έναν μεγάλο άντρα. Εκτός αυτού, είμαι μετά από τομή, έχεις σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι για μένα να κινηθώ! Θα κρατήσω τα υπόλοιπα μυστικά.
Εκείνη την ώρα έφτασε η θεία μου, που ούρλιαζε για πολλή ώρα και προσπαθούσε να μάθει κάτι. Έπρεπε να πάρει τον γιο της και να του νοικιάσει ένα διαμέρισμα.
Αναρωτιέμαι τι έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν στέλνουν συγγενείς σε ένα σπίτι όπου μόλις έχει γεννηθεί ένα μωρό και η γυναίκα μόλις έχει βγει από το χειρουργείο.
