“Μια άνοιξη, μας επισκέφθηκε ο συνάδελφος του Γιώργου από την Αυστραλία. Τον φιλοξενήσαμε για μια εβδομάδα. Μια μέρα ζήτησε να μιλήσουμε για λίγο. Με σοβαρότητα, μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν οικονομική βοήθεια. Ήθελε να μας στηρίξει, βλέποντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαμε”.
Ήμουν χαρούμενος. Είχα κερδίσει! Μετά από αρκετά χρόνια αγώνα για την ανακαίνιση του σπιτιού, ο σύζυγός μου τελικά συμφώνησε. Αν και ο θρίαμβός μου δεν ήταν απόλυτος – ο Jurek συμφώνησε μόνο να αντικαταστήσει τα παράθυρα.
Στην κρεβατοκάμαρα, τα κενά ήταν ήδη τόσο μεγάλα που ο άνεμος μετακινούσε τις κουρτίνες. Κάθε χειμώνα, ο σύζυγός μου κρυωνόταν από τα ρεύματα. Σκέφτηκα ότι όταν θα έβλεπε τα όμορφα νέα παράθυρα και το αλλαγμένο, φωτεινό διαμέρισμα, θα δεχόταν περαιτέρω βελτιώσεις.
Ο Jurek μισούσε τις αλλαγές. Επαναστατούσε σε κάθε προσπάθεια να αντικαταστήσουμε τα έπιπλα, να αγοράσουμε λευκές συσκευές, ακόμη και να τακτοποιήσουμε τα χαρτιά του, με τα οποία κάλυπτε όλο το διαμέρισμα.
Οι τοίχοι ήταν σκοτεινοί από τη βρωμιά, και το πάτωμα με το τριμμένο βερνίκι δεν έδειχνε ούτε αυτό καλό. Και όμως, ο σύζυγός μου αντέδρασε επιθετικά στην πρόταση να επιτραπεί σε μια ομάδα ανακαίνισης να μπει στο διαμέρισμα. Έμπλεξε σε μακροχρόνιες συζητήσεις μαζί μου. Στο τέλος των μονολόγων του με τις εντολές του για το πώς οι εργασίες θα έπρεπε να εκτελεστούν με υποδειγματικό τρόπο, δεν ήθελα να κάνω τίποτα.
Και έτσι, χρόνο με το χρόνο, το σπίτι έπεφτε σε ερείπια. Το ντουλάπι στο δωμάτιο έχανε την πόρτα του από τα γεράματα, η τερακότα στην κουζίνα έπεφτε κεραμίδι-πλακίδιο, τα πλακάκια στο μπάνιο επίσης. Κάποτε έκανα μια ηρωική προσπάθεια να αποσυμφορήσω ένα διαμέρισμα που έμοιαζε με αυτό παθολογικών αποθησαυριστών.
Το χαλάζι των δυσάρεστων παρατηρήσεων που άκουσα τότε μου πήρε όλη τη χαρά από ένα τακτοποιημένο εσωτερικό. Αναβλήθηκα να κάνω οτιδήποτε για μερικά χρόνια. Είχα βαρεθεί τη δυσαρέσκεια που δεν μπορούσε να βρεθεί τίποτα, παρόλο που είχα ενημερώσει τον Γιώργο για κάθε τι που είχε περάσει. Το ξεκαθάρισμα ήταν αρκετό για έξι μήνες. Μετά επέστρεψε η κατάσταση της μόνιμης αταξίας.
Μια άνοιξη, μας επισκέφθηκε ο συνάδελφος του Γιώργου από την Αυστραλία. Τον φιλοξενήσαμε για μια εβδομάδα. Μια μέρα ζήτησε να μας μιλήσει για λίγο. Με σοβαρότητα, μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν οικονομική βοήθεια. Ήθελε να μας στηρίξει, βλέποντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαμε. Ντρεπόμασταν τρομερά. Μετά από αυτό το περιστατικό, σταματήσαμε να καλούμε φίλους, ντρεπόμενοι για το παραμελημένο εσωτερικό.
Τότε ήταν που προώθησα την αντικατάσταση των παραθύρων. Κοίταξα προσφορές στο διαδίκτυο, ρώτησα φίλους και τελικά αποφάσισα για την εταιρεία που εγκατέστησε τα παράθυρα στη Magda, την πιο στενή μου φίλη.
Πλαστικά, λευκά, παραδοσιακά, με ελαφρώς κυρτό πλαίσιο. Συμφώνησα σε μια τιμή, έδειξα στον σύζυγό μου τα φυλλάδια. Δεν καταδέχτηκε να τα κοιτάξει. Έκλεισα ραντεβού με την ομάδα για να μετρήσουμε και να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες.
Φυσικά, ο Jurek δεν μπορούσε να είναι εκεί, οπότε πήρα όλες τις αποφάσεις μόνη μου. Δεν ήμουν χαρούμενη γι’ αυτό, γιατί ένιωθα μέσα από το πετσί μου ότι, αφού εγκατασταθούν τα παράθυρα, ο σύζυγός μου θα άρχιζε να βρίσκει κάθε είδους ελαττώματα σε αυτά. Αλλά σκληρά. Αναρωτιέμαι πώς τόσο έξυπνοι, μορφωμένοι άνθρωποι σαν εμάς, με καλές δουλειές και καλή οικονομική κατάσταση – δεν μπορούν να φροντίσουν το σπίτι τους.
Ο Γιώργος έχει δουλέψει πολύ σκληρά. Κατέκτησε επιτυχία στο επάγγελμά του και κέρδισε μια υψηλή θέση. Ήταν πρόθυμος να βοηθήσει τους άλλους, αλλά αυτό αποτελούσε μερικές φορές πλεονέκτημα και μειονέκτημα. Δεν μπορούσε να πει όχι σε αιτήματα και στη συνέχεια δεν κατάφερνε να τα εκπληρώσει. Αυτό τον επιβάρυνε επιπλέον.
Όταν επέστρεφε στο σπίτι, συνήθως βυθιζόταν στην αγαπημένη του πολυθρόνα, έπαιρνε το τηλεχειριστήριο και διασκέδαζε αλλάζοντας κανάλια. Στη συνέχεια έτρωγε κάτι, καθόταν ξανά στην πολυθρόνα του, έπαιρνε έναν υπνάκο και δούλευε στον υπολογιστή του για μερικές ώρες. Πολύ μετά τα μεσάνυχτα, πήγαινε για ύπνο.
Καθώς μου άρεσε επίσης η δουλειά μου και μερικές φορές περνούσα τα βράδια στο λάπτοπ μου δουλεύοντας πάνω σε νέα έργα, κατάλαβα απόλυτα τι σημαίνει επαγγελματικό πάθος. Από αυτή την άποψη, συμφωνούσαμε απόλυτα. Ομολογώ ότι, για λόγους λογικής, δεν ξεκινούσα συζητήσεις για το διαμέρισμα. Ωστόσο, πρόσφατα άκουσα κάποια σχόλια από τους πιο στενούς μου φίλους. Απορούσαν πώς ένα σπίτι μπορούσε να είναι τόσο κατακλυσμένο:
– Εξάλλου, αυτό το διαμέρισμά σας έχει αρχίσει να ρημάζει! Μοιάζει με το σπίτι ενός ξεπεσμένου συνταξιούχου που δεν έχει την ενέργεια ή τα χρήματα να κάνει τίποτα στο σπίτι!
Ντράπηκα. Φυσικά είχαν δίκιο. Αλλά δεν γνώριζαν πολύ καλά τον George και την αλλεργία του στην ανακαίνιση και το συμμάζεμα. Ή μάλλον, σε οποιαδήποτε αλλαγή στο περιβάλλον του. Δεν ξέρω σε τι οφειλόταν αυτό.
Είχε πολύ καλό γούστο, αγόραζε μόνος του τα ρούχα του και ήταν πάντα οι σωστές επιλογές. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την επίπλωση του περιβάλλοντός του; Ίσως να του έκανα υπερβολική παραχώρηση από την αρχή και να μην είχα απαιτήσεις; Τον απάλλαξα από κάθε ευθύνη και αυτό στράφηκε εναντίον μου….
Δεν του άρεσαν οι … σφραγίδες
Αποφάσισα να πάρω άδεια. Με τη Jana, τη φίλη μου, προστατεύσαμε τα έπιπλα από τη σκόνη. Κάναμε πολλή δουλειά. Μετακινήσαμε τον εξοπλισμό μακριά από το μάτι, καλύψαμε όλα τα έπιπλα με αλουμινόχαρτο. Μετά από τέσσερις ώρες το σπίτι ήταν έτοιμο. Η Γιάνκα φυσούσε καρφίτσες στο κεφάλι μου.
– Θα πρέπει να ζητήσετε βοήθεια από τον Jurek. Ποιος έχει δει ποτέ έναν χωρικό στο σπίτι να μην κουνάει ούτε το δάχτυλο του χεριού του! Τον κακομάθατε σαν το μαστίγιο του παππού…..
– Όταν σκέφτομαι πόσα θα είχα ακούσει για την τέχνη της ασφάλισης των επίπλων, προτιμώ να το κάνω μόνη μου.
– Το κάνεις λάθος”, είπε.
Το βράδυ, ο Γιούρεκ δεν είχε κλείσει ακόμη την πόρτα, αλλά είχε ήδη αρχίσει τον επικριτικό του λόγο.
Διπλό σετ ορού ελαφριάς υφής
– Δεν ήξερα ότι είχα μια τόσο αφελή σύζυγο, άκουσα. – Αυτό πρέπει να το κάνουν οι εργάτες, όχι εσύ. Αυτοί είναι που πρέπει να καλύπτουν τα έπιπλα και μετά να καθαρίζουν μετά από τον εαυτό τους.
– Καλύπτουν μόνο το πάτωμα με σεντόνια και η σκόνη θα αιωρείται σε όλο το σπίτι”, εξήγησα.
– Προφανώς επιλέξατε τη λάθος εταιρεία! – γρύλισε ο σύζυγός μου.
Με τρόμο, σκέφτηκα: “Τι θα συμβεί μετά!”
Την επόμενη μέρα έφυγε για τη δουλειά του χωρίς να πει λέξη. Οι εργάτες έφτασαν μισή ώρα μετά από αυτόν και άρχισε η αντικατάσταση των παραθύρων σε τέσσερα δωμάτια και την κουζίνα. Ένα μεγάλο εγχείρημα. Οι άντρες δούλεψαν συγκλονιστικά. Έκαναν μόνο ένα μικρό διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα και ολοκλήρωσαν την ενσωμάτωση όλων των παραθύρων αργά το απόγευμα. Την επόμενη μέρα θα τελείωναν και θα ασφάλιζαν τα παράθυρα.
Το βράδυ, ο Γιούρεκ ξεσηκώθηκε. Τα παράθυρα με το ελαφρώς κυρτό πλαίσιο δεν ήταν της αρεσκείας του. Ήταν επίσης έξαλλος με τις μαύρες σφραγίδες. Νόμιζε ότι έπρεπε να είναι λευκές. Είχα καιρό να τον δω τόσο θυμωμένο. Κεραυνοί έπεφταν βροχή στο κεφάλι μου. Απαίτησε να αφαιρεθούν τα παράθυρα που μόλις είχαν τοποθετηθεί, να τοποθετηθεί πλαίσιο διαφορετικού σχήματος και να τοποθετηθούν λευκές σφραγίδες.
Οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν.
– Δεν θα το κάνω! – Πήρα θέση. – Συμφώνησα σε τέτοια παράθυρα και έκαναν τη δουλειά τους χωρίς παράπονο. Δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε τις αποφάσεις μου. Εξάλλου, σας ενημέρωσα για όλα και μετά δεν διαμαρτυρηθήκατε.
Ο Γιώργος έπιασε τη βαλίτσα του.
– Τι κάνεις; – Ρώτησα.
– Δεν πάω σπίτι μέχρι να αντικαταστήσουν τα παρεμβύσματα.
Μάζεψε τα προσωπικά του αντικείμενα και το φορητό του υπολογιστή.
– ‘Θα περάσω αύριο να τους μιλήσω’, πρόσθεσε φεύγοντας.
Έκλαιγα όλη τη νύχτα. Παρ’ όλα αυτά, το πρωί αποφάσισα ότι η δουλειά θα συνεχιζόταν. Ανεξάρτητα από τον Jurek, η ομάδα πρέπει να τελειώσει. Συμφώνησα μαζί τους και έκαναν ό,τι απαιτούσα.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας έφτασε ο Jurek και τσακώθηκε με τους εργάτες. Η αντικατάσταση των παρεμβυσμάτων ήταν εκτός συζήτησης. ‘Ναι’, είπαν, ‘θα ανακαλύψουν ποιες είναι οι δυνατότητες και θα ενημερώσουν τον Jurek γι’ αυτές αύριο. Ήξερα ότι από τη στιγμή που θα τους πλήρωνα, η αντικατάσταση δεν θα γινόταν.
Αναρωτήθηκα αν οι σφραγίδες θα κατέστρεφαν το γάμο μου. Άλλη μια άγρυπνη νύχτα… Το πρωί, οι εργάτες ολοκλήρωσαν την αντικατάσταση. Τους ευχαρίστησα, τους πλήρωσα και με ανακούφιση έκλεισα την πόρτα πίσω τους.
Το διαμέρισμα κέρδισε σε εμφάνιση. Τα νέα μάτια άφηναν περισσότερο φως, αλλά ταυτόχρονα αναδείκνυαν την απαίσια κατάσταση των τοίχων. Ήταν κατάλληλοι για άμεσο βάψιμο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας σκέφτηκα τις πράξεις του Γιούρεκ.
Προσπάθησα να δω την όλη κατάσταση αντικειμενικά. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι ο σύζυγός μου είχε συμπεριφερθεί εξωφρενικά. Πήρα μια απόφαση. Δεν θα θελήσει να επιστρέψει – σκληρό. Τέρμα τα δάκρυα!
Μετά από δύο ημέρες, ο σύζυγος επέστρεψε στο σπίτι. Ήταν μετανιωμένος. Μου έδωσε ένα χρυσό δαχτυλίδι για να ζητήσει συγγνώμη. Μου εξήγησε ότι είχε προβλήματα στη δουλειά του και τα νεύρα του ήταν τεντωμένα. Εκμεταλλευόμενος την υποχωρητικότητα του Jurek, του πρότεινα… ζωγραφική. Του ζήτησα να επιλέξει ο ίδιος την εταιρεία ανακαίνισης.
Πέρασε ο τρίτος μήνας και το θέμα του τοίχου δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα. Οι ελπίδες μου έχουν καταστραφεί. Αισθάνομαι αδύναμη στη σκέψη ότι θα πρέπει να τσακώνομαι με τον άντρα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου για αυτό το διαμέρισμα. Θα μπορέσω να το αντέξω;
