Η Mary εργαζόταν σε ένα μικρό καφέ στο Τέξας. Μια μέρα ένας παράξενος άνδρας μπήκε στο κατάστημα και κάθισε σε ένα τραπέζι. Με βάση την εμφάνισή του, ήταν αμέσως σαφές ότι είχε προβλήματα και βρισκόταν σε δύσκολη κατάσταση. Πιθανότατα ο άνδρας δεν είχε καν τα μέσα για να δώσει μια παραγγελία.
Για αυτό το καφέ, τέτοιοι επισκέπτες ήταν καθημερινό φαινόμενο, οπότε οι σερβιτόρες δεν έδωσαν καν σημασία στον άνδρα. Επιπλέον, ο διευθυντής του εστιατορίου είχε προηγουμένως καταστήσει σαφές ότι αν μια σερβιτόρα έπαιρνε παραγγελία από άτομα που δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν, το κόστος του φαγητού θα αφαιρούνταν από το μισθό της σερβιτόρας.
Γνωρίζοντας όλες αυτές τις πληροφορίες, η Mary πλησίασε παρόλα αυτά το τραπέζι όπου καθόταν ο άστεγος άνδρας. Η κοπέλα του άφησε ένα μενού με δική της ευθύνη και του είπε ότι αν χρειαζόταν κάτι, θα χαιρόταν να τον βοηθήσει.
Ο άνδρας κοίταξε το μενού, επέλεξε ένα πιάτο και έδωσε την παραγγελία του. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσει, όλοι έμειναν έκπληκτοι. Ο άνδρας όχι μόνο είχε πληρώσει αθόρυβα για τον εαυτό του, αλλά είχε αφήσει και ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα 100 δολαρίων, που υπερέβαινε το συνολικό λογαριασμό.
Ωστόσο, δεν ήταν μόνο αυτό. Ανάμεσα στα χαρτονομίσματα βρισκόταν ένα σημείωμα που απευθυνόταν στη Μαίρη. Το σημείωμα έλεγε: “Η Μαίρη είναι η μόνη που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο:
“Αγαπητή Μαίρη, σου εκφράζω το βαθύ μου σεβασμό. Βλέπω ότι αντιμετωπίζεις με σεβασμό όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στους άλλους ανθρώπους. Έχετε βρει το μυστικό της ευτυχίας, οι καλές σας πράξεις θα γίνουν παράδειγμα για τους άλλους που σας γνωρίζουν”.
Η προσοχή της Μαίρης τράβηξε όχι τόσο το ευχαριστήριο σημείωμα που απευθυνόταν σε εκείνη, αλλά απλώς η γνώση του χαρακτηριστικού γραφικού χαρακτήρα. Αποδείχθηκε ότι το σημείωμα είχε γραφτεί από τον ιδιοκτήτη του καφέ. Έγινε ξεκάθαρο: επρόκειτο για μια δοκιμασία!
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, με το τέλειο μακιγιάζ και τα παλιά του ρούχα, προσποιήθηκε τον άστεγο για να δει πώς θα αντιδρούσε το προσωπικό του καφέ. Φυσικά, η Μαίρη δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό. Ενήργησε ευσυνείδητα, χωρίς να χωρίσει τους πελάτες του καφέ σε φτωχούς και πλούσιους. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας εκτίμησε πολύ την πράξη της Μαίρης, όχι μόνο την επιβράβευσε με γενναιόδωρα φιλοδωρήματα, αλλά και την προήγαγε σε θέση διευθυντή.
