Ο Ανδρέας και εγώ είμαστε παντρεμένοι εδώ και 3 χρόνια, όχι τόσο πολύ, αλλά αρκετά σημαντικός χρόνος για μένα. Υπήρξε μια τόσο άσχημη κρίση στην οικογένειά μας πέρυσι, και η υπόθεση μόλις που έφτασε στο διαζύγιό μας από τον Ανδρέα.
Σε όλα αυτά, ειλικρινά μιλώντας, φυσικά φταίμε και ο Ανδρέας και εγώ, όπως το βλέπω εγώ: αρχίσαμε να δίνουμε λιγότερη σημασία ο ένας στον άλλον, λιώσαμε στην καθημερινότητά μας και γινόμασταν συνεχώς δυσαρεστημένοι λόγω της συχνής εξάντλησης στη δουλειά, αλλά ο εμπνευστής όλων αυτών, ωστόσο, ήταν ο Ανδρέας, όχι εγώ.
Στη συνέχεια, οι γονείς μου παρενέβησαν στις σχέσεις μας, μας βοήθησαν να συμφιλιωθούμε και δεν μας επέτρεψαν να χωρίσουμε, μας βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε τα οικογενειακά προβλήματα. Οι σχέσεις μας згодом επανήλθαν στο φυσιολογικό, αλλά ακόμα η λάσπη μέσα μου παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα, με αυτό δεν μπορεί να γίνει τίποτα, φυσικά.
Και κάπου πριν από τρεις μήνες έλαβα ένα κληροδότημα από τον παππού μου για ένα μικρό διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου στο κέντρο της πόλης. Οι ανακαινίσεις εκεί δεν είναι ιδιαίτερα εκεί, γιατί ο παππούς μου το έκανε πριν από πάρα πολλά χρόνια, και τα τελευταία χρόνια ήταν τελείως εκτός, και το ίδιο το σπίτι παλιό, οπότε για τη ζωή μας δεν θεωρούμε αυτό το μικρό διαμέρισμα.
Επειδή δεν έχουμε δικό μας διαμέρισμα, ο σύζυγός μου προτείνει να πουλήσουμε αυτό το διαμέρισμα και να επενδύσουμε τα χρήματα στην αγορά του κοινού μας διαμερίσματος, έτσι ώστε τώρα να ζούμε πιο ήρεμα, γιατί θα έχουμε τη δική μας στέγη πάνω από το κεφάλι μας, θα νιώθουμε πιο ασφαλείς σε όλα.
Και εγώ θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό, αλλά δεν ξέρω αν ο Ανδρέας είναι αξιόπιστος, αφού ήδη προσπάθησε να με χωρίσει μια φορά. Τώρα θα πουλήσω το διαμέρισμά μου, το μοναδικό μου σοβαρό περιουσιακό στοιχείο, θα αγοράσουμε ένα διαμέρισμα μαζί, και αύριο θα καταθέσει πάλι αίτηση διαζυγίου και δεν ξέρω, και πώς θα είμαι τότε;
Ξαφνικά, αφού αγοράσουμε μαζί το διαμέρισμά μας, αποφασίζει να φύγει ούτως ή άλλως, και στη διανομή των περιουσιακών στοιχείων θα χάσω όσο το μισό ολόκληρο από την αξία της κληρονομιάς του;
Καταλαβαίνω ότι σε μια οικογένεια, τέτοιες σκέψεις δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ούτε καν σε έναν σύζυγο, γιατί ποιος ο λόγος να ζεις σε έναν γάμο αν δεν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο που βρίσκεται κοντά σου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τον εαυτό μου: οι αναμνήσεις της προδοσίας του έχουν εγκατασταθεί σταθερά στο μυαλό μου.
Οι γονείς μου πιστεύουν ότι μπορώ να πουλήσω το διαμέρισμά μου, αλλά υπό τον όρο ότι αν ο Ανδρέας θέλει να αγοράσει ένα κοινό διαμέρισμα, θα πρέπει να βάλει αμέσως τα μισά από τα κεφάλαιά του, ώστε να μην υπάρξουν αργότερα περιττές ερωτήσεις και παρεξηγήσεις.
Ωστόσο, ο σύζυγός μου δεν καταλαβαίνει καθόλου τις ανησυχίες μου και πιστεύει ότι συμπεριφέρομαι αρκετά εγωιστικά, στερώντας μας την ευκαιρία να αρχίσουμε να ζούμε ανθρώπινα, και θέλω να μπει σε μεγάλα δάνεια και χρέη. Η πεθερά μου έχει επίσης ήδη εκφράσει σε μένα πόσο κακός άνθρωπος είμαι και ότι ένα διαμέρισμα κληρονομιάς για μένα είναι πιο ακριβό από τον σύζυγό μου και εμένα και τα μελλοντικά μας παιδιά, τα εγγόνια της.
Παλαιότερα, δεν θα με πείραζε να επενδύσω χρήματα στην αγορά κοινού διαμερίσματος με τον Ανδρέα, αλλά μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στην οικογένειά μας και αφού ο ίδιος ο σύζυγός μου ήθελε να χωρίσει, έχω ανησυχίες ότι μπορεί να το μετανιώσω στο μέλλον και να μην μου μείνει σχεδόν τίποτα. Δεν έχω καν ιδέα τι να κάνω τώρα.
