Είμαι κάτοικος μιας μεγάλης πόλης, έχω το δικό μου, αρκετά ωραίο, διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων όπου είμαι η κυρία του σπιτιού μου. Η γειτονιά της πόλης είναι από τις καλύτερες, αλλά δεν φέρνω κανέναν στο διαμέρισμα γιατί είχα άσχημες εμπειρίες. Παρεμπιπτόντως, πήρα το διαμέρισμα από τους γονείς μου και δεν συνεισέφερα και εγώ ο ίδιος πολλά.
Είμαι 35 ετών. Μέχρι στιγμής δεν έχω παντρευτεί και δεν έχω παιδιά. Αντίθετα, έχω μια καλή δουλειά, με καλό μισθό, και φίλους με τους οποίους περνάμε συχνά χρόνο μαζί
Ήθελα για πρώτη φορά να παντρευτώ όταν ήμουν 23 ετών. Ήμουν τρελά ερωτευμένη. Η μαμά ζούσε ακόμα, αλλά ο μπαμπάς δεν ήταν πια μαζί μας. Ο Maciek και εγώ σπουδάζαμε μαζί, αλλά μια φορά η μαμά είπε:
-Κόρη, προέρχεται από μεγάλη οικογένεια. Δεν υπάρχει χώρος για σένα εκεί. Η ενοικίαση διαμερίσματος θα είναι δύσκολη για εσάς, επειδή σπουδάζετε και οι δύο ακόμα. Δεν θα πάρω έναν ξένο στο σπίτι. Ίσως αν πάει να δουλέψει, αρχίσει να κερδίζει και να βάζει στην άκρη χρήματα για την οικογένειά του, κάτι θα προκύψει. Σκέψου το, Alinka. Παντρεύτηκα τον πατέρα σου όταν είχε ήδη δικό του διαμέρισμα. Ο σύζυγός σου πρέπει να έχει κάπου να σε φέρει, όχι να ανησυχείς εσύ για το πού και με τι θα ζήσεις.
Το είπα στον Maciek γι’ αυτό. Ήταν ντροπή να τον κοιτάζω. Είπε ότι ήταν υπερφορτωμένος με τις σπουδές και ότι δεν θα δούλευε τη νύχτα γιατί μερικές φορές πρέπει να κοιμάσαι. Ήμουν έξαλλος σε εκείνο το σημείο. Χωρίσαμε εύκολα και γρήγορα. Αργότερα τον είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποδεικνύεται ότι τώρα είναι επιχειρηματίας που έχει μεγάλη περιουσία: σπίτι, αυτοκίνητα, δική του επιχείρηση και έχει επίσης γυναίκα και παιδιά. Γιατί δεν είμαι στη θέση της γυναίκας του; Οι επιχειρηματίες δουλεύουν σκληρά, το ξέρω πολύ καλά αυτό….
Είχαν περάσει χρόνια. Ήμουν 31 ετών και ζούσα μόνη μου. Ένας άλλος άντρας ήταν κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος. Είχε χωρίσει, άφησε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, έζησε με έναν φίλο για λίγο και μετά νοίκιασε ένα δωμάτιο σε φοιτητική εστία. Μερικές φορές ερχόταν και έμενε μαζί μου για μερικές νύχτες. Δεν είχε σοβαρά σχέδια για μένα.
Μια φορά μου πρότεινε να γίνω γυναίκα του. Είπε ότι θα μέναμε στο σπίτι μου και με το εισόδημά του θα ζούσαμε και θα ταξιδεύαμε. Αλλά εγώ σκέφτηκα. Τι εννοείς, εσύ, ένας άνθρωπος χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι σου, θα μου κάνεις κήρυγμα; Να σε φέρω στο σπίτι μου; Με τίποτα! Δεν ήθελα να ακούσω για ένα δάνειο για ένα νέο διαμέρισμα. Τότε ήταν που του είπα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου και δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ.
Η τελευταία σοβαρή σχέση ήταν μόλις πριν από ένα χρόνο. Ήταν πολύ λυπημένος για μένα.
Μου τον σύστησαν οι φίλοι μου με ελπίδα, μου είπαν ότι ήταν μεγαλύτερος, μορφωμένος, γενναίος, με χρήματα, διαμέρισμα και χωρίς παιδιά. Δεν του τηλεφώνησα ούτε μια φορά. Πήγαμε στον κινηματογράφο, κάναμε βόλτες με το τραμ , μετά με κάλεσε στο σπίτι του. Και τι είδα; Ένα μικρό διαμέρισμα σε μια φτωχή γειτονιά! Στα 37 του χρόνια, νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει κάτι περισσότερο; Μου άρεσε πολύ, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσει. Δεν θα ζήσουμε στο σπίτι μου και δεν μου αρέσει στο σπίτι του. Γι’ αυτό τον άφησα. Δεν εξήγησα καν τους λόγους.
Και οι φίλοι συνέχισαν:
– Τι θέλεις; Ποιον περιμένεις τόσο πολύ; Γιατί θέλεις αυτό το διαμέρισμα; Κανείς δεν θα σου το πάρει, άλλωστε είναι δικό σου. Αν τα πράγματα πάνε άσχημα, μπορείς απλά να τους πεις να φύγουν. Είσαι 35 χρονών, τι άλλο να περιμένεις; Και πότε θα έρθει η ώρα για παιδιά; Νομίζεις ότι όλοι όσοι έχουν διαμέρισμα θα έρθουν σε σένα όταν θα είσαι 40;
Δεν νομίζω ότι οι συνάδελφοί μου καταλαβαίνουν τίποτα. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος πρέπει να έχει το δικό του διαμέρισμα. Μετά τα 30 σίγουρα! Το σπίτι μου είναι δικό μου. Το μόνο που θέλω είναι να έχω ένα μέρος για να κρύβομαι. Θα περιμένω να συνεχιστεί η ευτυχία μου. Και θα τη βρω. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά….
Και πώς σας φαίνεται αυτή η ιστορία;