Είμαι ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών, οπότε δεν καταλαβαίνω πώς μπορείτε να κάνετε διαφορά μεταξύ τους; Αλλά η μητέρα μου κάποτε μου έδειξε ότι μπορείς! Αγαπούσε μόνο τον αδελφό μου και δεν έδινε καθόλου σημασία σε μένα.
Δεν υπερβάλλω, ήταν πραγματικά έτσι. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, παρόλο που η μητέρα μου είναι τώρα 68 ετών και εγώ 45.
Η μητέρα είχε δύο γάμους: στον πρώτο γεννήθηκα εγώ και στον δεύτερο γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Αδάμ.
Με τον πατέρα μου, η μητέρα μου είχε έναν πολύ άσχημο χωρισμό και όλα αυτά με επηρέασαν.
– Δόξα τω Θεώ που δεν σε έδωσα στη γιαγιά σου! Ο πατέρας σου μου χάλασε τη ζωή – μου έλεγε συνέχεια η μητέρα μου, σαν να ήμουν ένοχη για κάτι.
Θυμάμαι ότι μετά το διαζύγιο των γονιών μου (ήμουν μόλις 5 ετών τότε), η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου) ήθελε να με πάρει να ζήσω μαζί της.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η μητέρα μου δεν με έδωσε (δεν νομίζω επειδή με αγαπούσε πολύ, περισσότερο επειδή ήθελε να τους κάνει κακό με αυτόν τον τρόπο).
Αργότερα, η μητέρα μου παντρεύτηκε τον Ανδρέα και γεννήθηκε ένας γιος, ο Αδάμ.
Με τον ερχομό του μικρού μου αδελφού στο σπίτι μας, ο κόσμος άρχισε να περιστρέφεται γύρω του και όλοι ξέχασαν εμένα.
Μέχρι τότε, η μητέρα μου με προσέφερε ήδη μόνη της βόλτες στη γιαγιά μου.
Όταν μεγάλωσα λίγο, καθόμουν στο λεωφορείο και πήγαινα στη γιαγιά μου για λίγες μέρες. Και κανείς δεν με έψαχνε.
Μόλις τελείωσα το σχολείο, έφυγα αμέσως από το σπίτι και δεν εμφανίστηκα ξανά εκεί.
Ζούσα στη γιαγιά μου. Η μητέρα μου δεν ενδιαφερόταν για τη ζωή μου: ούτε για το πώς σπούδαζα ούτε για το αν είχα αρκετά χρήματα για να ζήσω.
Δεν ήρθε στον γάμο μου και δεν θεώρησε απαραίτητο να γνωρίσει τον σύζυγό μου και στη συνέχεια τις κόρες μου.
Ο αδελφός μου ζούσε με τους γονείς του όλο αυτό το διάστημα και δεν γνώρισε καμία δυστυχία. Πλήρωσαν τις σπουδές του σε ένα πανεπιστήμιο υψηλού κύρους. Όταν ο Αδάμ παντρεύτηκε, έκανε έναν πολυτελή γάμο (στον οποίο δεν με κάλεσαν).
Δεν δυσανασχέτησα με την οικογένειά μου, απλώς συνειδητοποίησα νωρίς ότι δεν τους χρειαζόμουν και έτσι πήγα στη γιαγιά μου.
Αυτή, παρεμπιπτόντως, ήταν το μόνο άτομο που μου φερόταν καλά. Η γιαγιά μου μου πρότεινε να ζήσω στην ιδιοκτησία της, οπότε τώρα ζούμε εκεί με την οικογένειά μου.
Πρόσφατα, η μητέρα μου με θυμήθηκε. Με βρήκε μόνη της, μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να έρθω.
Είχα πολλά χρόνια να την δω, οπότε εξεπλάγην με το πόσο άσχημα έδειχνε.
Η μητέρα μου είπε ότι ο σύζυγός της, ο Άντριου, είχε φύγει εδώ και ένα χρόνο και ο αγαπημένος της γιος, ο Άνταμ, με τη γυναίκα και τα παιδιά του, ζούσαν στον Καναδά εδώ και αρκετά χρόνια. Του είχε συνταγογραφήσει το διαμέρισμα εδώ και πολύ καιρό. Και τώρα που η μητέρα έχει γεράσει, έχει αρρωστήσει και χρειάζεται βοήθεια, ο αδελφός απλά απλώνει τα χέρια του σαν να λέει, καλά, τι μπορώ να κάνω;
Η μητέρα μου ζήτησε συγγνώμη και με ρώτησε αν θα μπορούσα να έρχομαι να την επισκέπτομαι μερικές φορές;
Η σύνταξή της είναι μικρή. Και πρόσφατα η μητέρα ήταν συχνά στο νοσοκομείο και χρειάζεται κάποιον να είναι δίπλα της.
Είπα ότι θα το σκεφτώ.
Βγαίνει κάπως άδικο – ο αδελφός μου παίρνει τα πάντα, και εμείς πρέπει να φροντίζουμε τη μαμά!
