Η σχέση με τον σύζυγό μου ξεκίνησε σαν σε κάποια όμορφη ταινία για την αγάπη. Μια μέρα χαλάρωνα πίνοντας τσάι σε μια καφετέρια, όταν ξαφνικά με ρώτησε ένας άγνωστος: “Μπορώ να καθίσω;”. Φυσικά συμφώνησα, και ένα χρόνο αργότερα συμφώνησα να κάνω κάτι άλλο – να τον παντρευτώ. Με φρόντιζε πολύ καλά και με φρόντιζε, οπότε γίναμε ζευγάρι αρκετά γρήγορα, και ήταν τέλεια η σχέση μας.
Ήταν τρελός έρωτας και μετά από μόλις έξι μήνες μάθαμε ότι σύντομα θα υπήρχε άλλο ένα μέλος στην οικογένειά μας. Όταν ανακοίνωσα τα χαρμόσυνα νέα στον Arthur, χάρηκε πολύ γι’ αυτό. Όλους τους εννέα μήνες με φρόντιζε και φρόντιζε εμένα και το μωρό.
Φυσικά, σχεδόν αμέσως είπαμε τα πάντα στην πεθερά μου, η οποία αντέδρασε πολύ διφορούμενα, ή ακριβέστερα, δεν αντέδρασε καθόλου.
Ήταν αρκετά περίεργο για μένα, αλλά ο Arthur ήταν τόσο χαρούμενος και συνεχώς στο πλευρό μου που δεν είχα καν χρόνο να σκεφτώ περισσότερο την αντίδραση ή μάλλον την έλλειψη αντίδρασης της πεθεράς μου. Όλη η εγκυμοσύνη κύλησε πολύ καλά – όλα τα αποτελέσματα ήταν φυσιολογικά και ένιωθα υπέροχα και προετοιμαζόμουν για τον ρόλο μου ως μητέρα.
Την ημέρα του τοκετού ήμουν εξαντλημένη καθώς διήρκεσε πάνω από 15 ώρες. Ήμουν κουρασμένη, αλλά προσπαθούσα πολύ σκληρά γιατί ήθελα να δω ήδη το μικρό μου. Θυμάμαι μόνο πώς γεννήθηκε η πριγκίπισσά μου και μετά πόσο εξαντλημένη αποκοιμήθηκα γρήγορα. Ξύπνησα μόνο όταν ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο. Τότε άκουσα τα λόγια του:
– Συγχαρητήρια, είναι κορίτσι. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να σας ενημερώσω ότι το παιδί έχει διαγνωστεί με προβλήματα στη σπονδυλική στήλη. Δυστυχώς, η είδηση αυτή θα σας αναστατώσει – το παιδί είναι 100% ανάπηρο. Η συμβουλή μου είναι να την επιστρέψετε σε ένα ορφανοτροφείο.
– Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια, όλα τα αποτελέσματα ήταν εντάξει. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!
– Είναι μια σπάνια περίπτωση, αλλά συμβαίνει μερικές φορές. Είστε προετοιμασμένοι να κουβαλάτε αυτό το βάρος σε όλη σας τη ζωή; Παρακαλώ σκεφτείτε τα λόγια μου.
Θυμάμαι αυτό που συνέβη μετά σαν μέσα από μια ομίχλη. Το μόνο που θυμόμουν ήταν τα ανελέητα λόγια του άνδρα με τη λευκή ρόμπα και στη συνέχεια του συζύγου μου:
– Διάλεξε: ή εμένα ή αυτό το παιδί. Δεν χρειάζομαι έναν ανάπηρο!
Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ για την αντίδραση της πεθεράς μου. Ένα γραπτό μήνυμα που έλεγε: “ότι δεν θα σε έβλεπα με αυτό το πράγμα στο σπίτι μας!” με πλήγωσε ακόμη περισσότερο. Ήμουν εξαιρετικά προσβεβλημένη που όλοι οι άνθρωποι που ήταν κοντά μου είχαν γυρίσει την πλάτη σε μένα και το παιδί μου. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι από εκείνη τη στιγμή η Zosia και εγώ ήμασταν μόνοι. Μας παρέλαβε από το νοσοκομείο μια παλιά μου φίλη, η οποία μας πρότεινε να μετακομίσουμε μαζί της.
Η Zosia ήταν ένα φυσιολογικό παιδί και αναπτυσσόταν όπως τα άλλα παιδιά, εκτός φυσικά από το ότι δεν μπορούσε να καθίσει ή να περπατήσει. Κάποτε περπατούσα στο πάρκο με τη μητέρα μου και εκείνη με συμβούλεψε να πάω στον κύριο Στάνισλαβ, ο οποίος ζει στην εξοχή και θεραπεύει όλες τις ασθένειες, ειδικά τέτοιες ασθένειες, εδώ και χρόνια. Πήγαμε στο χωριό του το ίδιο βράδυ και μόλις ενάμιση μήνα αργότερα το κορίτσι μου περπατούσε ήδη.
Όσο περνούσε ο καιρός, δεν διέφερε σε τίποτα από τα άλλα παιδιά και απολάμβανε πλήρως την παιδική της ηλικία. Την επέστρεψα στον παιδικό σταθμό και βρήκα μια καλά αμειβόμενη δουλειά ο ίδιος, και μετά από μόλις ένα χρόνο πήρα ένα μικρό αλλά δικό μου διαμέρισμα με πίστωση.
Μια μέρα, καθώς έφευγα από τον παιδικό σταθμό με τη Ζόσια, χτύπησε το τηλέφωνο και όταν απάντησα, άκουσα αυτά τα λόγια:
– Άννα, παρακαλώ ελάτε στο νοσοκομείο. Ο σύζυγός σας είναι σε σοβαρή κατάσταση, βρίσκεται στην εντατική. Είχε ένα ατύχημα.
– Νομίζω ότι έχετε πάρει λάθος αριθμό, δεν έχω σύζυγο – απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Έξι μήνες αργότερα, η πεθερά μου με περίμενε έξω από την πολυκατοικία με τον Άρθουρ στο αναπηρικό του καροτσάκι. Μπορούσες να δεις την έκπληξη στα μάτια τους όταν είδαν το απολύτως υγιές κοριτσάκι που κάποτε δεν ήθελαν. Ζητούσαν πολύ συγγνώμη και η πεθερά μου με παρακάλεσε μάλιστα να πάρω τον πρώην σύζυγό μου.
– Δεν χρειάζομαι τις συγγνώμες σας, διαγράψατε εμένα και το μωρό από τη ζωή σας, οπότε τώρα θα κάνω κι εγώ το ίδιο – δεν χρειαζόμαστε έναν ανάπηρο.
