Έτρεξα αμέσως στον σύζυγό μου και του το ξεκαθάρισα: δεν θα βοηθούσαμε πλέον τη μητέρα του. Αλλά τι θα κάνει η φτωχή γυναίκα χωρίς εμάς, άλλωστε θα πεθάνει από την πείνα.
Κάθε Σαββατοκύριακο, ο σύζυγός μου και εγώ πηγαίνουμε στο μαγαζί και στην αγορά νωρίς το πρωί για να κάνουμε περισσότερα ψώνια για την εβδομάδα που έρχεται. Έχει γίνει τέτοια παράδοση για εμάς, μας εξοικονομεί χρόνο και δεν πηγαίνουμε κάθε μέρα με το αυτοκίνητο στο μαγαζί.
Αγοράζουμε επίσης τα απαραίτητα πράγματα για τη μητέρα του συζύγου μου την ίδια στιγμή. Από τότε που η πεθερά μου συνταξιοδοτήθηκε, της λείπουν πολύ τα χρήματα, οπότε αρχίσαμε να τη βοηθάμε.
Δεν θα πω ότι είμαστε πολύ πλούσιοι, αλλά δουλεύουμε και οι δύο, κερδίζουμε αρκετά καλά και καταλαβαίνουμε ότι η πεθερά μου δεν έχει κανέναν άλλο εκτός από εμάς.
Ο σύζυγός μου έχει μια μικρότερη αδελφή, αλλά η Τερέζα δεν είναι σε θέση να βοηθήσει τώρα, αφού χώρισε πρόσφατα και έμεινε μόνη της με ένα παιδί.
Ένα Σάββατο, ως συνήθως, αγοράσαμε ψώνια και πήγαμε μαζί τους στη μητέρα του συζύγου μου. Καθίσαμε μαζί της για λίγο και φύγαμε.
Στη συνέχεια, το βράδυ, συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει κάποια σημαντικά έγγραφα μαζί της, οπότε μπήκα στο αυτοκίνητο και βρήκα μια όχι και τόσο ευχάριστη κατάσταση στο σημείο – η αδελφή του συζύγου μου είχε μόλις παραλάβει όλα τα προϊόντα που είχαμε αγοράσει για εκείνη από τη μητέρα της. Τη συνάντησα στην πόρτα, δεν είχε πού να τρέξει και όλα βγήκαν στη φόρα.
Φυσικά, δεν της πήρα τις σακούλες, αλλά στεναχωρήθηκα όταν το είδα, γιατί αποδείχθηκε ότι δεν στηρίζαμε μόνο την πεθερά μου, αλλά και την αδελφή του συζύγου μου.
Ναι, η κοπέλα είναι διαζευγμένη, αλλά ξέρω σίγουρα ότι ο πρώην σύζυγός της της πληρώνει διατροφή και μάλιστα αρκετά μεγάλη. Άλλωστε, το παιδί της πηγαίνει ήδη στο σχολείο και τίποτα δεν την εμποδίζει να πάει και η ίδια στη δουλειά.
Αλλά έχει συνηθίσει να της τα δίνει όλα η μητέρα της, οπότε γιατί να μπει στον κόπο;
Η πεθερά δεν είπε τίποτα προς υπεράσπισή της, απλώς χαμήλωσε ενοχικά το βλέμμα της.
Κοίταξα στο ψυγείο και συνειδητοποίησα ότι είχε πάρει τα πάντα από αυτήν. Το ψυγείο έλαμπε άδειο, στο ντουλάπι υπήρχαν μόνο λίγες πατάτες, γάλα και ψωμί.
Είχε πάρει τα καλύτερα από όλα: βούτυρο, κρέμα γάλακτος, κρέατα, λάδι….
Δεν κράτησα το στόμα μου κλειστό – πήγα σπίτι και είπα στον άντρα μου ότι δεν θα βοηθούσαμε άλλο τη μητέρα του και του είπα για όσα βρήκα επιτόπου.
Και ξέρετε κάτι, ο σύζυγός μου μου εξομολογήθηκε ότι κάθε μήνα μεταφέρει 500 ζλότι στην αδελφή του για να κάνει τη ζωή της λίγο πιο εύκολη. Εξάλλου, χάνουμε μερικές χιλιάδες το χρόνο από αυτήν, συν τα τρόφιμα από το μαγαζί.
Η αδελφή του συζύγου της είναι 30 ετών, δεν έχει δουλέψει από τη γέννηση του παιδιού τους και ο γιος τους είναι ήδη επτά ετών. Έχει συνηθίσει να τη βοηθούν όλοι και δεν έχει σκοπό να αλλάξει κάτι. Εξάλλου, είναι ο ευκολότερος τρόπος να ζει κανείς.
Παρακαλώ συμβουλέψτε με για το τι πρέπει να κάνω σε αυτή την κατάσταση; Αν σταματήσουμε να ψωνίζουμε για την πεθερά μου, πώς θα ζήσει; Και πάλι, δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω τα δικά μου χρήματα για να ταΐσω μια υγιή και γυμνασμένη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει σηκώσει τα μανίκια της από καιρό.