“Ήμουν σοκαρισμένη. Αγαπούσα τον σύζυγό μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Ζούσαμε μαζί για περισσότερα από 10 χρόνια… Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να διαγραφεί έτσι απλά. Και τότε μια μέρα ο Rafał μου ανακοίνωσε ότι φεύγει για την ερωμένη του”.
Πριν από μια εβδομάδα χτύπησε το τηλέφωνο. Σιδέρωνα, οπότε το σήκωσα χωρίς καν να κοιτάξω την οθόνη. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ο φίλος μου. Εν τω μεταξύ…
– Καλησπέρα, Εύα – άκουσα την ήσυχη φωνή του συζύγου μου στο ακουστικό. – Ξέρεις, δεν ξέρω πώς… Λοιπόν, θα ήθελα να σε γνωρίσω, να σου μιλήσω.
– Για το διαζύγιο;
– Όχι, δεν είναι γι’ αυτό. Η άλλη γυναίκα… Είχες δίκιο, ήταν λάθος. Θα ήθελα πολύ να γυρίσω πίσω. Μπορείς να με συγχωρέσεις, να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία; – Εκείνος τραύλισε και εγώ στάθηκα σαν στήλη αλατιού.
Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να βγάλω λέξη.
– Δεν ξέρω, Rafał. Αυτό δεν είναι τηλεφώνημα”, απάντησα τελικά και έκλεισα το τηλέφωνο.
Η Κίνγκα ήταν πεισματάρα, επέμενε μαζί μου
Αν κάποιος μου έλεγε πριν από ένα χρόνο ότι θα μιλούσα στον Rafal με αυτόν τον τρόπο, θα τον κοίταζα σαν τρελό. Πάντα πίστευα ότι ο γάμος μου ήταν πολύ επιτυχημένος. Ναι, είχαμε τους καβγάδες μας και τις ήσυχες μέρες μας, αλλά ποια σχέση δεν τους έχει; Αλλά μια μέρα ο Rafał ανακοίνωσε ξαφνικά ότι φεύγει για κάποια άλλη.
– Δουλεύουμε μαζί, τα πάμε μια χαρά. Θέλω να κάνω οικογένεια μαζί της”, εξήγησε.
Σοκαρίστηκα. Αγαπούσα τον σύζυγό μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν! Ζούσαμε μαζί για περισσότερα από δέκα χρόνια… Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν δυνατόν να το διαγράψω απλώς.
Έτσι στην αρχή προσπάθησα να παλέψω γι’ αυτόν.
Τον παρακάλεσα να μείνει- τον απείλησα ότι αν έφευγε, θα αυτοκτονούσα. Προσπάθησα να τον πείσω ότι η γυναίκα ήταν απλώς ένα προσωρινό ξεμυάλισμα. Του είπα ότι αν διέκοπτε αμέσως τη γνωριμία, θα τον συγχωρούσα.
Ωστόσο, αντί να γίνει καλύτερα – έγινε μόνο χειρότερα. Ο σύζυγός μου με έδιωξε σαν μύγα που εισβάλλει. Ήταν άκαμπτος, υπεροπτικός, αδιάφορος. Ήταν σαν να είχε ξεχάσει ότι κάποτε είχαμε αγαπήσει πολύ ο ένας τον άλλον.
– Έλα, μην ταπεινώνεσαι. Πραγματικά όλα τελείωσαν μεταξύ μας. Ας χωρίσουμε σαν καλλιεργημένοι άνθρωποι”, είπε.
Μετά μάζεψε τα πράγματά του και απλά μετακόμισε…..
– Δεν θα σου δώσω ποτέ διαζύγιο! – Του φώναξα κι άλλο.
Οι πρώτες μέρες που ζούσα μόνη μου ήταν πολύ δύσκολες. Ήθελα να κλάψω σε κάποιον, να παραπονεθώ, αλλά ντρεπόμουν. Δεν μπορούσα να παραδεχτώ την ήττα μου. Δεν ήθελα να δει κανείς τα δάκρυά μου, να καμαρώσει για τα βάσανά μου!
Έτσι κλείστηκα μέσα σε τέσσερις τοίχους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματα των φίλων μου. Πήγαινα μόνο στη δουλειά και όταν επέστρεφα κατέρρεα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα εναλλάξ και καταριόμουν όλο τον κόσμο.
Ήμουν έξαλλη με τον σύζυγό μου και αυτή την τσούλα τον σύζυγο. Είχα καταστρώσει ένα σχέδιο εκδίκησης. Υπήρξε μια στιγμή που ήθελα να πάω στην εταιρεία τους και να φωνάξω σε όλους στον διάδρομο πόσο πολύ με είχαν αδικήσει. Μετά άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου.
“Ίσως δεν είμαι αρκετά ελκυστική; Μήπως περνούσα πολύ λίγο χρόνο μαζί του; Μήπως μαγείρεψα άσχημα;” – Αναρωτήθηκα. Ένιωθα άσχημη, γριά, δεν άξιζα πολλά. Πίστευα ότι δεν ήμουν πια κατάλληλη για τίποτα, ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Και δεν ξέρω τι θα μου είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η Κίνγκα.
Ο φίλος μου δεν δέχτηκε ότι δεν ήθελα να δω κανέναν. Μια μέρα με περίμενε έξω από τη δουλειά. Στεκόταν στο μοναδικό γουίκετ, οπότε όσο κι αν ήθελα, δεν μπορούσα καν να την προσπεράσω.
– Τι, ήρθες να δεις πώς είναι μια εγκαταλελειμμένη γυναίκα; Λοιπόν, έλα να ρίξεις μια ματιά! – Φώναξα.
Ήλπιζα να προσβληθεί και να φύγει. Αλλά έκανε ότι δεν άκουσε την κακία στη φωνή μου.
– Εύα, ας μιλήσουμε. Μπροστά μου δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για τον πόνο σου. Είμαι φίλος σου. Θα το ξεπεράσουμε αυτό μαζί”, είπε.
Εκείνη την ημέρα μιλήσαμε σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα. Μετά από αυτό, τηλεφωνούσε κάθε μέρα, ερχόταν να με δει. Άκουγε ήρεμα τα παράπονά μου, με παρηγορούσε.
– Θα δείτε, ο πόνος θα περάσει. Δεν ξέρω πότε, αλλά σίγουρα θα περάσει”, μου εξήγησε.
Η Κίνγκα είχε δίκιο. Μετά από μερικούς μήνες, ο πόνος πράγματι υποχώρησε. Αυτές οι συζητήσεις με τη φίλη μου είχαν καθαριστική επίδραση πάνω μου. Δεν ένιωθα πλέον τόσο μίσος για τον σύζυγό μου και δεν ήθελα να εκδικηθώ. Δεν ήθελα να εκδικηθώ, ούτε αυτόν ούτε την τωρινή του σύντροφο.
Ήμουν μάλιστα έτοιμη να του δώσω διαζύγιο, παρόλο που δεν είχε καταθέσει μήνυση μέχρι στιγμής. Με εξέπληξε μάλιστα λίγο, γιατί άλλωστε εκείνος ισχυριζόταν ότι ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με αυτή τη γυναίκα.
Από την πόλη έρχονταν ειδήσεις ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά γι’ αυτόν στη νέα του σχέση, αλλά δεν έτρεφα ελπίδες. Σιγά σιγά συμβιβαζόμουν με την ιδέα ότι έπρεπε να σκεφτώ ένα μέλλον χωρίς αυτόν. Και τότε μου τηλεφώνησε. Ρωτούσε αν μπορούσε να επιστρέψει….
Επιτέλους έχω την ευκαιρία να πάρω την εκδίκησή μου!
Έκλεισα το σίδερο και κάθισα στην πολυθρόνα. Πόσες φορές έχω ονειρευτεί μια τέτοια στιγμή! Περισσότερες από μία φορές έχω φανταστεί τον Rafal να τρέχει προς το μέρος μου με ένα μπουκέτο λουλούδια και να παρακαλάει μετανιωμένος για συγχώρεση. Αλλά αυτό ήταν πριν από μερικούς μήνες, όχι πολύ καιρό αφότου είχε φύγει.
Τώρα είχα γίνει μια τελείως διαφορετική γυναίκα και η ζωή μου σιγά σιγά επανέρχονταν σε ισορροπία με την άνοιξη. Άρχισα να χαμογελάω ξανά, να βγαίνω από το σπίτι, να συναντιέμαι με φίλους. Και τι, για άλλη μια φορά, θα αναποδογύριζαν όλα;
“Ωχ όχι, όχι περιμένοντας! Με απάτησε, με παράτησε, και όταν δεν τα κατάφερε με εκείνη, ζητάει συγχώρεση; Και νομίζει ότι θα τον υποδεχτώ με ανοιχτές αγκάλες; Θρασύς τύπος!” – Σκέφτηκα.
Δεν επρόκειτο να δώσω στον Rafal μια δεύτερη ευκαιρία. Ήθελα να υποφέρει – όπως υπέφερα κι εγώ. Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα την Kinga. Έπρεπε να μοιραστώ αυτή την αποκάλυψη μαζί της.
– Ο Rafal θέλει να επιστρέψει σε μένα. Με καλοπιάνει, ζητάει συγχώρεση”, εκτόξευσα μόλις άκουσα τη φωνή της στο ακουστικό.
– Τι θα κάνεις λοιπόν; – Με ρώτησε μετά από λίγο.
– Τι εννοείς, θα τον κυνηγήσω στην κόλαση! Θα του τηλεφωνήσω αμέσως και θα του πω πού βρήκα τη συγγνώμη του, απάντησα δηκτικά.
Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα νιώσει τέτοια ικανοποίηση. Νόμιζα ότι η Κίνγκα θα με υποστήριζε…. Εν τω μεταξύ, η αντίδρασή της με εξέπληξε εντελώς.
– Ηρέμησε, Ewcia, χωρίς συναίσθημα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου… Σκέψου όλα τα “υπέρ” και τα “κατά”. Και μόνο τότε δώσε του μια απάντηση”, με συμβούλεψε η Kinga.
– Τι υπάρχει για να σκεφτείς; Να τον συγχωρήσω; Αφού με πλήγωσε, με ταπείνωσε; Πρέπει να είσαι τρελή! – Αναστατώθηκα πολύ.
– Μην εκνευρίζεσαι! Απλά σκέψου ήρεμα. Για να μην το μετανιώσεις αργότερα – απάντησε εκείνη.
Παρόλο που στην αρχή δεν είχα όρεξη, άκουσα τη φίλη μου. Κάθισα και σκέφτηκα για λίγες μέρες. Και νομίζω ότι πήρα την απόφασή μου. Αύριο θα τηλεφωνήσω στον Rafał και θα κανονίσω μια συνάντηση μαζί του.
Όχι, δεν θα του φωνάξω, δεν θα τον επιπλήξω. Θα ακούσω τι έχει να πει. Αν δω ότι είναι ειλικρινής, ότι μετανιώνει πραγματικά για ό,τι έκανε, ίσως τον αφήσω να επιστρέψει. Δεν θα του το πω αμέσως, θα τον αφήσω να αγωνιά λίγο…..
Πιθανόν να πείτε ότι είμαι ηλίθιος, ότι δεν έχω τιμή. Ίσως έχω. Αλλά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εξακολουθώ να τον αγαπώ παρά τα πάντα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τον εμπιστευτώ ξανά, αλλά νομίζω ότι αξίζει μια προσπάθεια. Εξάλλου, έχουμε ζήσει πολλά καλά χρόνια μαζί. Δεν μπορείς να τα πετάξεις έτσι απλά.
