Σήμερα συμπληρώνεται ακριβώς ένας μήνας από την 50ή επέτειο του γάμου μας. Και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω πώς οι δύο κόρες μας χάλασαν την απόλαυση της ημέρας. Αυτός δεν είναι τρόπος να αντιμετωπίζεις τους ίδιους σου τους γονείς, σε καμία περίπτωση!
Τόσα χρόνια μαζί με τον σύζυγό μου, τόσες κοινές εμπειρίες, σκαμπανεβάσματα, δυσκολίες, χαρές και ανησυχίες. Τα έχουμε περάσει όλα μαζί, μεγαλώνοντας τα τρία μας παιδιά, διασκεδάζοντας τα εγγόνια μας. Ω, η ζωή ήταν δύσκολη για εμάς, αλλά μας έχει φέρει και πολλές όμορφες στιγμές.
Αποφασίσαμε να γιορτάσουμε αυτή την επέτειο στο σπίτι, σεμνά, χωρίς ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια. Γιατί να ξοδέψετε χρήματα για μια αίθουσα, όταν μπορείτε να το οργανώσετε στους δικούς σας τέσσερις τοίχους; Είχαμε τόση όρεξη να γιορτάσουμε μαζί, με αγαπημένα πρόσωπα.
Αλλά οι κόρες μας… Μόλις άκουσαν για την πρόθεσή μας, έπαθαν φρενίτιδα.
– Μαμά, μπαμπά, αποταμιεύστε χρήματα, αποταμιεύστε χρήματα για το μέλλον”, έλεγαν.
Μόνο ο γιος μας, όπως πάντα, πήρε το μέρος μας.
– Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γιορτάσουμε. Η σύζυγός μου και εγώ θα θέλαμε επίσης να ζήσουμε όσα και εσείς”, είπε.
Η υποστήριξή του ήταν πολύ σημαντική για εμάς. Τα καταφέραμε. Προσκαλέσαμε τον γιο μας, τη σύζυγό του και τα παιδιά του, καθώς και τους καλούς μας φίλους, τους γείτονες από απέναντι. Δεν το είπαμε καν στις κόρες μας, γνωρίζοντας πόσο αρνητικές ήταν.
Ήταν μέτριο αλλά πλούσιο. Το τραπέζι ήταν φορτωμένο με λιχουδιές, σαλάτες, ψωμί, αλλαντικά – η πρώτη φορά που αποφάσισα να αγοράσω ένα έτοιμο κέικ αντί να ψήσω το δικό μου. Θέλαμε να κάνουμε τη μέρα ξεχωριστή, ακόμη και με τόσο μικρά πράγματα.
Και τότε, δύο ώρες αργότερα, πέρασαν απροσδόκητα οι κόρες μας και οι οικογένειές τους. Χτύπησε η πόρτα. Σκέφτηκα ότι ήταν ωραίο που το είχαν σκεφτεί και ήθελαν να γιορτάσουν μαζί μας. Αλλά από την είσοδο άρχισαν να ασκούν κριτική.
– Τι είναι όλα αυτά; Τόσα πολλά χρήματα ξοδεύονται για μια νύχτα. Μα μόλις παντρευτήκατε, δεν υπάρχει λόγος να χαίρεστε, υπάρχουν πολλοί άλλοι στον κόσμο”, γκρίνιαξαν.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η γιορτή μας, η χαρά μας, και αυτοί συμπεριφέρονταν έτσι.
Έφαγαν ό,τι υπήρχε στο τραπέζι, αλλά με μεγάλη αγανάκτηση.
– Τόσα πολλά χρήματα είχαν χαθεί. Μπαμπά, για ποιο λόγο; Για λίγες ώρες γιορτής; – επαναλάμβαναν.
Και όμως ήταν ένα απλό δείπνο, τίποτα το υπερβολικό. Θέλαμε απλώς να είμαστε μαζί, να γιορτάσουμε τα όμορφα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Τώρα οι κόρες μου αναρωτιούνται γιατί δεν τηλεφωνώ, γιατί δεν θέλω να έρθω ούτε για να δω τα εγγόνια μου. Και εγώ… μετανιώνω. Οι ίδιες μου οι κόρες μας χάλασαν αυτή την επέτειο, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ήταν μια σημαντική μέρα για εμάς. Δεν νομίζω ότι έχω πια τη δύναμη να τους εξηγήσω ότι συμπεριφέρθηκαν άσχημα.
Δεν έχω δίκιο; Δεν θα μπορούσαν όλες αυτές οι κατηγορίες να μείνουν στην άκρη για ένα βράδυ και να είμαστε απλά μαζί; Τόσες πολλές φορές στη ζωή μου έχω βάλει πρώτα τις ανάγκες των άλλων, και τώρα που ήθελα αυτή τη μία ξεχωριστή μέρα για μένα….
