Ο σύζυγός μου και εγώ ζούμε σε ένα μικρό χωριό κοντά στην πόλη. Ο γιος μας γνώρισε τη σύζυγό του στο πανεπιστήμιο και αρχικά ζούσαν σε μια μεγάλη πόλη, αλλά αφού παντρεύτηκαν μας ρώτησαν αν μπορούσαν να ζήσουν μαζί μας και εμείς συμφωνήσαμε με χαρά, προσδοκώντας τα οφέλη που θα είχαν οι ίδιοι.
Συμφωνήσαμε ότι θα μας βοηθούσαν στο αγρόκτημα, ειδικά επειδή οι δυνάμεις τους είχαν ήδη εξασθενήσει σε προχωρημένη ηλικία, και σε αντάλλαγμα δεν χρειαζόταν να μας πληρώσουν τίποτα για το διαμέρισμα, ώστε να μπορούν να βάλουν στην άκρη χρήματα για ένα δάνειο κατοικίας με την ησυχία τους.
Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας αποδείχθηκαν λανθασμένες. Οι νέοι μας βοηθούν λίγο, αλλά είναι μόνο μικροπράγματα. Περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στη δουλειά τους στην πόλη, οπότε η μετακίνηση τους απορροφά πολύ από τον χρόνο τους. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από εκείνη την απόφαση, οι μέρες πέρασαν γρήγορα.
Πρόσφατα γιορτάσαμε μαζί τα 60ά γενέθλιά μου – διοργάνωσα ένα πάρτι για την άμεση οικογένειά μου και προσκάλεσα επίσης τους γείτονές μου, ηλικίας περίπου 30 ετών. Το πάρτι ήταν Κυριακή, οπότε σχεδίασα να κάνω όλες τις προετοιμασίες το Σάββατο. Η νύφη μου και ο γιος μου ήταν σιωπηλοί και δεν τους απηύθυνα καμία απαίτηση- περίμενα να προσφερθούν να βοηθήσουν οι ίδιοι.
Ήρθε η Πέμπτη. Δεν είχαν προγραμματίσει να κάνουν τίποτα απολύτως, και εγώ είχα ήδη αρχίσει να κάνω τις προετοιμασίες. Εξάλλου, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου σε μια μέρα. Περίμενα ότι ο γιος μου θα έκανε τουλάχιστον τα ψώνια, επειδή δεν έχω αυτοκίνητο και δεν θα μπορούσα να κουβαλήσω τόσο βαριά ψώνια στα χέρια μου.
Περίμενα από τη νύφη μου να ετοιμάσει τα σερβίτσια και να καθαρίσει το σπίτι, αλλά έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Την Παρασκευή ανέλαβε την καθαριότητα, αλλά το Σάββατο την υπολόγιζα να βοηθήσει στην κουζίνα. Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι η φροντίδα των παιδιών και η βόλτα στο χωριό ήταν η προτεραιότητά της.
Στο τέλος, όλη η προσπάθεια έπεσε πάνω μου. Το βράδυ πριν από το πάρτι, μετά βίας στεκόμουν στα πόδια μου, αλλά δεν ήθελα να χαλάσω τη διάθεση κανενός με τα παράπονά μου, οπότε σιώπησα για την κούρασή μου. Το πάρτι πήγε καλά, οι καλεσμένοι ήταν ευχαριστημένοι και αυτό ήταν το πιο σημαντικό για μένα. Ωστόσο, μόλις τους αποχαιρέτησα όλους, αποφάσισα να μιλήσω στον γιο και τη νύφη μου και να τους πω τι πραγματικά σκεφτόμουν.
Όταν συμφωνήσαμε να μετακομίσουν μαζί μας, περίμενα περισσότερη βοήθεια. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για τα γενέθλιά μου δεν ασχολήθηκαν πραγματικά, εκτός από το γεγονός ότι δεν πήρα ούτε ένα χαζό λουλούδι από αυτούς. Είπαν ότι θα αντικαθιστούσαν την πόρτα στο σπίτι. Υπέροχα, αλλά τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω γι’ αυτό;
Είμαι ο μόνος που θα επωφεληθεί από αυτό; Αυτή την πόρτα τη χρειάζονται όλοι, όχι μόνο εγώ. Έτσι δεν είναι; Ίσως περιμένω πολλά, αλλά νόμιζα ότι αφού είναι μέρος του νοικοκυριού, θα μπορούσα να περιμένω τουλάχιστον να ρωτήσουν αν μπορούν να βοηθήσουν με οτιδήποτε…..
Η νύφη μου απάντησε ότι φταίω εγώ γιατί δεν έπρεπε να καλέσω τόσους πολλούς καλεσμένους. Εξάλλου, βλέπουμε την οικογένεια και τους γείτονες όλη την ώρα. Ήταν μια ανόητη απόφαση που μας κόστισε πολύ. Ισχυρίζεται ότι εκείνη και ο σύζυγός της δεν έχουν χρόνο για πάρτι, όμως εγώ έκανα εξαιρετική δουλειά με την οργάνωση και τις προετοιμασίες. Είναι τα γενέθλιά μου και δεν θα έπρεπε να τους φορτώσω την ευθύνη.
Έτσι, έχουμε ήδη εδώ και δύο ημέρες μια τεταμένη σχέση με τη νύφη μου. Ο γιος μου κοιτάζει κάτω και νομίζει ότι είναι απλά ένα μικρό πράγμα. Όσον αφορά τον σύζυγό μου, προσπαθεί να κρατάει τον εαυτό του για να μην μπαίνει σε συγκρούσεις.
Κατά τη γνώμη μου, με τη συμπεριφορά τους έχουν δείξει πώς μου φέρονται και πόσο σημαντικός είμαι γι’ αυτούς…..
Μπορείτε να με βοηθήσετε να το αξιολογήσω αυτό; Ποιος πιστεύετε ότι έχει δίκιο σε αυτή την κατάσταση;
