Όταν έφυγα για το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν είχα τίποτα πίσω από την ψυχή μου, αλλά είχα πολλά σχέδια. Θα ήθελα να δώσω στον μοναχογιό μου μόρφωση και να του αγοράσω ένα διαμέρισμα. Και για μένα, σχεδίαζα να χτίσω ένα σπίτι για να γίνει το καλύτερο στο χωριό.
Μεγάλωνα τον γιο μου μόνος μου, ζούσαμε σε ένα παλιό σπίτι μαζί με τη μητέρα μου. Με ενοχλούσε τόσο πολύ αυτή η φτώχεια που έφυγα στο εξωτερικό χωρίς δισταγμό.
Στο Λονδίνο ο σύντροφός μου ήταν ήδη εκεί και υποσχέθηκε να με βοηθήσει τις πρώτες μέρες.
Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιό μου, γιατί ήξερα γιατί πήγα εκεί. Έβαλα όλα μου τα χρήματα σε ένα κουτί.
Όλη την ώρα ονειρευόμουν πώς θα χτίσω ένα σπίτι και θα ζήσω τουλάχιστον στα γεράματά μου και αυτή η σκέψη με ζέσταινε για τα 15 χρόνια που έπαιρνα μισθό.
Και παρόλο που δεν ήταν πάντα εύκολο για μένα, γιατί μερικές φορές υπήρχαν πολύ δύσκολες δουλειές, δεν παραπονιόμουν για τη δύσκολη ζωή και δούλευα για το καλύτερο αύριο μου.
Σπούδασα τον γιο μου στο πανεπιστήμιο, σπούδασε νομικά, αλλά δυστυχώς δεν πήγε να εργαστεί στο επάγγελμα.
Τότε ο Ανδρέας μου αποφάσισε να παντρευτεί. Η Άννα έγινε σύζυγός του. Έβγαιναν μαζί για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο και μετά παντρεύτηκαν.
Προσφέρθηκα αμέσως να τους αγοράσω ένα διαμέρισμα, αλλά ένα μονόχωρο προς το παρόν, γιατί δεν είχα τα χρήματα για ένα μεγαλύτερο.
Ο γιος αρχικά συμφώνησε, αλλά μετά από λίγες ημέρες μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι είχαν αποφασίσει ότι θα ζούσαν με τους γονείς της Άννας, επειδή είχαν το δικό τους μεγάλο προαστιακό σπίτι.
Και με τα χρήματα που θα ξόδευα για το διαμέρισμα, θέλουν να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο.
Δεν μου άρεσε αμέσως η ιδέα, αλλά καλά, ο γιος μου είναι ενήλικας, ας αποφασίσει μόνος του τι χρειάζεται.
Του αγόρασα ένα αυτοκίνητο. Ο γιος μου και η νύφη μου ήταν ευτυχισμένοι, οπότε ηρέμησα και άρχισα να χτίζω ένα σπίτι.
Και τώρα που όλα είναι έτοιμα, η νύφη δήλωσε ότι αυτή και ο γιος της και τα τρία παιδιά της θα ζήσουν σε αυτό το σπίτι.
– “Ξέρετε πολύ καλά ότι έχτισα αυτό το σπίτι για τον εαυτό μου”, λέω στα παιδιά μου. – Αν σας το δώσω, πού θα πάω εγώ η ίδια;
– Έχετε ένα σπίτι στο χωριό, μπορείτε να ζήσετε εκεί”, δήλωσε η νύφη.
Εννοεί το σπίτι της μητέρας μου, το οποίο έχει σχεδόν καταρρεύσει και στο οποίο τα πάντα πρέπει να ξαναδιακοσμηθούν από την αρχή.
– Δεν θα πάω να ζήσω εκεί”, λέω.
– ‘Τότε μείνε άλλα τρία χρόνια στο Λονδίνο και αγόρασε ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου’, δεν μπορεί να αντισταθεί η νύφη μου.
Τους καταλαβαίνω, έχουν τρία παιδιά, χρειάζονται ζωτικό χώρο. Και η σχέση της Άννας με τη μητέρα της δεν πάει καθόλου καλά, δεν μπορούν να βρουν κοινή γλώσσα και δεν υπάρχει ηρεμία στο σπίτι.
Αλλά να εγκαταλείψω αυτό για το οποίο έχω δουλέψει πολλά χρόνια, ούτε εγώ μπορώ.
Οπότε τι πρέπει να κάνω, δεν ξέρω;
