Η μεγαλύτερη κόρη μου παντρεύτηκε και μετακόμισε στις ΗΠΑ. Χάρηκα πολύ γι’ αυτήν. Όταν έμεινε έγκυος, με κάλεσε να ζήσω μαζί της. – Μαμά, έλα να μας επισκεφτείς. Έχουμε ένα μεγάλο σπίτι και θα δεις τον εγγονό σου από κοντά, όχι μόνο από τις φωτογραφίες”, μου είπε η κόρη μου. Στην αρχή δεν ήθελα να συμφωνήσω, γιατί πίστευα ότι θα τους ήμουν εμπόδιο, αλλά η κόρη μου και ο γαμπρός μου με έπεισαν.
Έτσι έτυχε να μείνω μαζί τους. Ήταν δύσκολο για την κόρη μου να ζει μόνη της με ένα παιδί, οπότε άρχισα να τη βοηθάω. Είχα μια πολύ καλή σχέση με τον γαμπρό μου. Το σπίτι τους ήταν πολύ μεγάλο, οπότε δεν ένιωθα εκτός τόπου και χρόνου. Μου άρεσε να περνάω χρόνο με την κόρη μου και τον εγγονό μου. Τότε ένιωθα ευτυχισμένη, αλλά κάθε παραμύθι τελειώνει – και όχι πάντα με καλό τρόπο. Όταν ο εγγονός μου μεγάλωσε και δεν με χρειαζόταν πια, η κόρη μου με πλησίασε με μια σοβαρή συζήτηση.
– “Μαμά, μη στεναχωριέσαι, αλλά ο Μαρκ κι εγώ αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα για μας να ζήσουμε χωριστά από τους γονείς μας.” – Θα με κατηγορήσεις, κόρη μου; Μα γιατί; Έχεις πολύ χώρο, δεν σε στριμώχνω… – Μαμά, μην είσαι τόσο σκληρή μαζί μου. Απλά έχουμε τις δικές μας ζωές και εσύ τις δικές σου. Και δεν σου λείπει το σπίτι σου;” – Ένιωθα ευτυχισμένη μαζί σου και με τον εγγονό μου. Πώς θα μπορούσες να είσαι; Δεν καταλαβαίνω. Ξαφνικά μπήκε στο δωμάτιο ο Μάρκο, ο γαμπρός μου.
Με κοίταξε και μου είπε: “Σας είμαστε πολύ ευγνώμονες για τη βοήθεια που δώσατε στην οικογένειά μας. Σας αγόρασα ήδη εισιτήρια. Φεύγετε σε μια εβδομάδα. Σας ευχαριστούμε και πάλι και θα σας δούμε στις διακοπές. Και ναι, μη νομίζετε ότι σας κατηγορούμε. Δεν είναι έτσι: έχετε το δικό σας διαμέρισμα. Σηκώθηκαν και έφυγαν, κι εγώ έμεινα μόνος με τον Rorem μου. Είχα συνηθίσει τόσο πολύ αυτούς, την πόλη, που δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω πίσω.
Όταν επέστρεψα, σκέφτηκα ότι τουλάχιστον στο διαμέρισμά μου θα έβρισκα γαλήνη και θα σταματούσα να σκέφτομαι την κόρη μου και την άσχημη πράξη της. Όμως στο διαμέρισμα με περίμενε μια έκπληξη. Ο γιος μου και η νέα του ερωμένη είχαν μετακομίσει μαζί μου, και μάλιστα εν αγνοία μου: “Μαμά, χώρισα με τη Βέρα και της άφησα το διαμέρισμα. Και αυτή είναι η Κάτια, η νέα μου αγάπη. Θα μείνουμε μαζί σου για λίγο καιρό, γιατί δεν έχουμε χρήματα για νοικιασμένο διαμέρισμα και η Κάτια είναι έγκυος”, μου είπε ο γιος μου. “Τώρα κοιμάμαι σε ένα ράντζο και στην κουζίνα.
Και όλα αυτά επειδή η Κάτια χρειάζεται ένα καλό κρεβάτι: είναι πολύ ψηλότερη. Και κανείς δεν νοιάζεται για την πλάτη μου. Ζω στο διαμέρισμά μου ως φιλοξενούμενος. Η Κάτια με κοιτάζει συνεχώς αρνητικά. Πιθανότατα σκέφτεται ότι πρέπει να φύγω το συντομότερο δυνατό ή να σταματήσω το πατινάζ…
Πρέπει να βγαίνω συχνά έξω και να επισκέπτομαι τους φίλους μου, ώστε να μην ενοχλώ τον γιο μου και τη νέα νύφη μου. Σκέφτομαι να τους ζητήσω να μετακομίσουν. Εξάλλου, είναι το διαμέρισμά μου και είναι ενήλικες, οπότε ας λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους.
