Είμαι πενήντα ετών. Έχω αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή μου στην οικογένειά μου. Με την Καρίνα γνωριστήκαμε σε ηλικία είκοσι δύο ετών και παντρευτήκαμε στα είκοσι τέσσερα. Αγαπούσα πολύ τη γυναίκα μου, ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα ιδεώδες για μένα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου, δεν μάσησα ποτέ την προδοσία ούτε κοίταξα γύρω μου. Αποκτήσαμε δύο παιδιά.
Έβλεπα ότι ήταν δύσκολο για τη γυναίκα μου να τα βγάλει πέρα με δύο μικρά παιδιά, οπότε τη βοηθούσα μετά τη δουλειά. Η Καρίνα δεν εργάστηκε ποτέ και ασχολήθηκε κυρίως με το νοικοκυριό. Η οικογένεια μπορούσε να ζήσει με το μισθό μου και να μην έχει ανάγκη τίποτα.
Τότε όμως συνέβη να χρεοκοπήσει η εταιρεία στην οποία εργαζόμουν. Ο μεγαλύτερος γιος μας ήταν δέκα ετών και ο μικρότερος οκτώ. Η οικογένεια έμεινε χωρίς βιοπορισμό. Ο φίλος μου με βοήθησε, μου πρότεινε να πάω στην Ιταλία να δουλέψω.
Συμφώνησα. Για να είμαι ειλικρινής, οι συνθήκες διαβίωσης εκεί δεν ήταν οι καλύτερες, αλλά πλήρωναν καλά. Δεν ξόδευα πολλά για τον εαυτό μου, τα έστελνα όλα στην οικογένειά μου. Εκείνοι είχαν την πολυτέλεια να ζουν άνετα, ενώ εγώ κοιμόμουν σε έναν άθλιο κοιτώνα και έτρωγα κυρίως έτοιμο φαγητό. Ήταν η συνειδητή διατροφή μου. Πίστευα ότι ένας άνδρας είναι υποχρεωμένος να στηρίζει την οικογένειά του και να φροντίζει για την ευημερία της γυναίκας και των παιδιών του.
Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν με αυτόν τον τρόπο. Εκείνη την εποχή, την επισκεπτόμουν μόνο μερικές φορές το χρόνο. Τα χρόνια που ζούσα σε άθλιες συνθήκες δεν ήταν μάταια, ανέπτυξα πολλές χρόνιες ασθένειες. Αλλά κατάφερα να προσφέρω στα παιδιά μου μια καλή εκπαίδευση. Οι γιοι μου μετακόμισαν εδώ και πολύ καιρό, ζουν ανεξάρτητα και εργάζονται.
Ένα χρόνο μετά την επιστροφή μου, διαγνώστηκα με μια τρομερή ασθένεια. Η ασθένεια έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της οικογένειάς μου. Οι γιοι μου δεν με επισκέφθηκαν ποτέ, βρήκαν διάφορους λόγους γι’ αυτό. Και η σύζυγός μου σύντομα με χώρισε, λέγοντας: “Βίκτωρ, είμαι ακόμα πολύ νέος για να αφιερωθώ σε έναν απελπιστικά άρρωστο άνθρωπο, λυπάμαι. Ήμουν απίστευτα πληγωμένος και λυπημένος. Η γυναίκα μου με άφησε για έναν άλλο άνδρα. Ευτυχώς, ανάρρωσα, αλλά δεν έχω ιδέα πώς να συνεχίσω.
