Έχασα τον σύζυγό μου πριν από επτά χρόνια, και τώρα είμαι σαράντα δύο ετών. Ο γιος μου και η κόρη μου έχουν ήδη δημιουργήσει τις δικές τους οικογένειες και έχουν μετακομίσει. Αφού έφυγαν, η ζωή έχασε τα χρώματά της. Δεν είχα συνηθίσει να είμαι μόνη, τίποτα δεν μου έδινε χαρά. Έτσι, όταν ο φίλος μου μου πρότεινε μια επικερδή δουλειά στην Ιταλία, συμφώνησα. Αποφάσισα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου να εκπληρώσω ένα μακρόχρονο όνειρο και να αγοράσω ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Το ονειρευόμουν από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι. Η ιδέα απλώς με πυροδότησε, μου έδωσε ζωή. Η δουλειά περιελάμβανε τη φροντίδα του 57χρονου Ρόμπερτ, ο οποίος ήταν ένας αρκετά πλούσιος άνθρωπος.
Πριν από δύο χρόνια, διαγνώστηκε με μια πολύ επικίνδυνη ασθένεια. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε πολλές περίπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις και τώρα χρειάζεται αποκατάσταση για να σταθεί ξανά στα πόδια του. Έχει τρία ενήλικα παιδιά. “Με υποδέχτηκαν πολύ φιλικά και με εγκατέστησαν στον τελευταίο όροφο. Ο Ρόμπερτ και εγώ τα πήγαμε καλά, κυριολεκτικά και όχι κυριολεκτικά, επίσης. Μιλάω πολύ καλά αγγλικά. Στην αρχή ήταν πραγματικά πολύ αδύναμος, αλλά χάρη στην προσεκτική μου φροντίδα γινόταν κάθε μέρα και καλύτερα.
Ένιωθε τόσο καλά που ακόμη και ως άνδρας ήταν σε θέση να υπερέχει και να με κάνει παιδί. Αυτή ήταν μια δυσάρεστη ανακάλυψη για μένα. Πρώτα απ’ όλα, σκέφτηκα να ξεφορτωθώ αυτό το παιδί. Σύντομα θα αποκτήσω εγγόνια, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ξαναγίνω μητέρα. Πώς θα αντιδρούσαν τα παιδιά μου σε αυτό; Εξάλλου, φοβόμουν την απόρριψη από τα παιδιά του Ρόμπερτ. Τι θα γινόταν αν αποφάσιζαν ότι έμεινα επίτηδες έγκυος για να πάρω ένα κομμάτι της κληρονομιάς; Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια. Ωστόσο, ο Ρόμπερτ ήταν πολύ χαρούμενος όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη μου. Προσφέρθηκε να με παντρευτεί και μου υποσχέθηκε μια άνετη ζωή. Δεν ξέρω τι να κάνω.
