Πρόσφατα ήμουν καλεσμένη σε ένα πάρτι γενεθλίων και αποφάσισα να αγοράσω ένα μπουκέτο για τη φίλη μου εκτός από το κύριο δώρο. Φεύγοντας από το κατάστημα είδα ένα μικρό αγόρι που με κοίταξε με λυπημένα μάτια και μετά το μπουκέτο, και μετά είπε: “Θεία, μπορείς να μου πουλήσεις το μπουκέτο σου για να το δώσω στη μητέρα μου, θα σου δώσω χρήματα, μη νομίζεις ότι είμαι ζητιάνος”, είπε το αγόρι. Κοίταξα το αγόρι και η καρδιά μου βούλιαξε, το ρώτησα πού ήταν οι γονείς του και μου είπε ότι είχε μόνο τη μητέρα του και ότι ήταν στο νοσοκομείο. Έδωσα πίσω το μπουκέτο χωρίς να το σκεφτώ, ευχήθηκα στη μητέρα του υγεία, ήθελε να μου δώσει τις δεκάρες που κρατούσε τόσο σφιχτά στο χέρι του, αλλά αρνήθηκα, λέγοντάς του να αγοράσει κάτι στη μητέρα του.
Αυτό το μπουκέτο δεν σήμαινε τίποτα για μένα, αλλά για αυτό το παιδί ήταν η ελπίδα που θα βοηθούσε τη μητέρα του να σταθεί ξανά στα πόδια της. Οι περαστικοί γελούσαν μαζί μου, με μάλωναν, έλεγαν ότι εξαιτίας ανθρώπων σαν εμένα, τα άστεγα παιδιά γίνονται θρασύτατα και τους ζητούν χρήματα, αλλά εγώ δεν τα λυπήθηκα. Μια μέρα που πήγαινα στη δουλειά μου, δύο γυναίκες μιλούσαν και από τη συζήτησή τους κατάλαβα. Συνειδητοποίησα ότι ήταν η μητέρα εκείνου του παιδιού, είχε ήδη συνέλθει και είπε στη συζήτηση ότι αν υπήρχαν περισσότερες γυναίκες σαν κι αυτήν, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Αυτά τα λόγια με έκαναν να νιώσω ζεστασιά και συνειδητοποίησα ότι τα θαύματα συμβαίνουν αν πιστεύεις σε αυτά. Το αγόρι πίστεψε ότι η ανθοδέσμη θα έσωζε τη μητέρα του και της την έδωσε με πίστη στην καρδιά του, και η μητέρα πίστεψε στον στοργικό γιο της και ανάρρωσε.
