Είχα έναν συμμαθητή μου τον Παύλο. Ήταν ένα υπέροχο αγόρι. Διάβαζε σκληρά, αν και ποτέ δεν ήταν άριστος μαθητής. Αλλά ο Pavlo αγαπούσε ιδιαίτερα τα μαθηματικά. Τον έστελναν συνεχώς σε διάφορους περιφερειακούς διαγωνισμούς. Ο Pavlo κατάφερνε να παίρνει και καλές θέσεις. Η μητέρα του Pavlo εργαζόταν στο σχολείο μας ως καθαρίστρια. Ο νεαρός βοηθούσε συχνά τη μητέρα του μετά το σχολείο. Έπλενε το πάτωμα, τους τοίχους και μετέφερε νερό. Στην αρχή, οι συμμαθητές του τον πείραζαν, αλλά εκείνος δεν αντιδρούσε. Αργότερα, οι μαθητές άρχισαν να σέβονται τη βοήθεια του Pavlo και μερικές φορές βοηθούσαν και οι ίδιοι τη μητέρα του με μικρά πράγματα.
Η Rosa Yosypivna δίδασκε επίσης στο σχολείο μας. Μας δίδασκε βιολογία. Τα παιδιά αντιπαθούσαν αυτό το άτομο από το πρώτο μάθημα. Πίσω από την πλάτη τους, την αποκαλούσαν Rosa-Yosia ή απλά Yosia. Και όλα αυτά επειδή η δασκάλα ήταν αρκετά φιλεύσπλαχνη. Ήταν πάντα ευγενική με τα παιδιά των πλούσιων γονέων, αλλά απορριπτική με όλους τους άλλους. Πολλοί άνθρωποι την έπαιρναν από τον Γιόσκα, αλλά κυρίως ο Πάβλο. Αν δεν τελείωνε τα μαθήματά του ή δεν προετοιμαζόταν καλά για ένα διαγώνισμα, η Ρόζα-Γιόσια τον έκανε να γελάσει. Ο Josiah του έλεγε συνεχώς ότι η μοίρα του Pavlo ήταν προκαθορισμένη. Ήταν πεπεισμένη ότι άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν θα τα κατάφερναν ποτέ στη ζωή. Και μια φορά, μπροστά σε όλη την τάξη, είπε στο αγόρι ότι ο γιος μιας καθαρίστριας δεν ήταν ποτέ προορισμένος να γίνει σκηνοθέτης. Ομοίως, το παιδί του διευθυντή δεν θα κατέβαινε ποτέ στο επίπεδο του επιστάτη. Ο Pavlik προσπάθησε να το αγνοήσει αυτό. Αποφοίτησε από το σχολείο με άριστα. “Είκοσι χρόνια αργότερα, η τάξη μας συγκεντρώθηκε για μια επανένωση. Φυσικά, ο Pavlo ήρθε στη συνάντηση.
Μερικοί από τους πρώην δασκάλους μας ήρθαν επίσης στη συνάντηση, συμπεριλαμβανομένου του Joska. Αν και ήταν αρκετά μεγάλη, δεν είχε αλλάξει καθόλου. Μόλις πέρασε το κατώφλι του καφέ, άρχισε αμέσως να ρωτάει τους πρώην μαθητές της τι είχαν πετύχει στην ενήλικη ζωή τους. Δεν αγνόησε τον Πάβλο. “Κι εσύ, Παβλίκι, πώς είσαι; Ελπίζω να μην πλένεις πατώματα”, ρώτησε σαρκαστικά η Rosa Yosypivna. “Όχι, χτίζω σπίτια”, απάντησε ήρεμα ο Παβέλ. “Κατάλαβα, εργάζεσαι ως οικοδόμος! Λοιπόν, αυτό δεν είναι κακό”, συνέχισε η Γιόσκα. “Αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Έχω τη δική μου κατασκευαστική εταιρεία. Είμαι ο γενικός διευθυντής της”. Και τότε το πρόσωπο του Γιόσκα απλώς άλλαξε. Δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις για να τις ενώσει. Ασφυκτιούσε κυριολεκτικά για αέρα, σαν ψάρι που το πέταξαν στην ακτή. Αλλά ο Pavlo κράτησε το καλύτερο επιχείρημά του για όταν η Rosa Yosypivna έφευγε για το σπίτι. Ο Παύλος έδωσε εντολή στον προσωπικό του οδηγό να την πάει σπίτι της. Έπρεπε να δείτε το πρόσωπό της όταν μπήκε στην πολυτελή Mercedes. Ο Γιόσκα ήταν πιο σκοτεινός κι από σύννεφο. Δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις τους ανθρώπους επειδή είναι φτωχότεροι από σένα. Η ζωή θα βάλει τα πάντα στη θέση τους. Η φωτογραφία είναι ενδεικτική.
